Φονιάς και θύμα στο σταυροδρόμι των ψυχιατρείων

Είχαν πάει και οι δύο σχεδόν τις ίδιες ημέρες στα ίδια νοσηλευτικά ιδρύματα για να αντιμετωπίσουν προβλήματά τους. Μπορεί να είχε δει φευγαλέα ο ένας τον άλλον, χωρίς να ξέρουν ότι θα τους «ένωνε» ένα μοιραίο συμβάν. Και τους δύο προσπαθούσαν οι γονείς τους απεγνωσμένα αλλά μάταια να τους συγκρατήσουν… Ωσπου πριν από δύο μήνες οι δύο τραγικές «πορείες» συναντήθηκαν σε έναν φόνο: ο ένας σκότωσε τον άλλον!

Ο 22χρονος από τη Γλυφάδα με την αλλόκοτη συμπεριφορά σκότωσε τη 41χρονη άστεγη με τα χρόνια ψυχολογικά προβλήματα στις 20 Απριλίου 2014, το περασμένο Πάσχα, στο πλαίσιο μιας «σατανιστικής τελετής». Αναζήτησε στην πλατεία της Γλυφάδας το θύμα του γιατί, όπως είπε, στενοχωρήθηκε από το… απρόσμενο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Παράλληλα σχεδίαζε και νέο φόνο ψάχνοντας στο Διαδίκτυο συνοδοιπόρους και συνεργούς. Καθ’ ότι, σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία που προκύπτουν από τη δικογραφία, πίσω από τις αναφορές για «θυσίες στον Εωσφόρο» αλλά και για τα τρυκ της ΕΛ.ΑΣ. μέσω του Facebook κρύβονται δύο «παράλληλες» ιστορίες ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές τις οποίες δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσει το εγχώριο σύστημα ψυχικής υγείας.

Το αγαπημένο της στέκι

Οι καταθέσεις του πατέρα και του αδελφού της άστεγης στην Ασφάλεια Αττικής (περιέχονται στη δικογραφία) λίγα 24ωρα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της είναι ενδεικτικές της πολυετούς ταλαιπωρίας και οδύνης που ζούσαν. Από τα 25-26 χρόνια της η κοπέλα παρουσίαζε αλλόκοτη, επιθετική συμπεριφορά μετά και τον χωρισμό της με έναν νεαρό από τα Καμίνια. Μάλιστα στην αρχή της έρευνας η ΕΛ.ΑΣ. ζητούσε πληροφορίες για τις κινήσεις του προκειμένου να διαπιστωθεί αν είχε σχέση με το έγκλημα, χωρίς βεβαίως να προκύψει οτιδήποτε επιβαρυντικό.

Οι δύο συγγενείς της ανέφεραν ότι η άτυχη γυναίκα χανόταν συχνά σε διάφορες περιοχές της παραλιακής λεωφόρου. Οπως σημείωσαν, «η πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου όπου δολοφονήθηκε ήταν το αγαπημένο στέκι της από τις αρχές του 2000. Κυκλοφορούσε πάντα με μαύρα ρούχα, κοιμόταν στα παγκάκια, έβρισκε τροφή από τους κάδους απορριμμάτων. Προ μερικών ετών μάλιστα είχε γίνει απόπειρα βιασμού της. Ζούσε καθημερινά με πολλά σκυλιά δίπλα της, ενώ περίοικοι της είχαν κάνει μήνυση επειδή ζητούσε από αυτά να δαγκώσουν κάποιους περαστικούς». Σχετική ενημέρωση είχαν τα τελευταία χρόνια οι συγγενείς της από τον εφημέριο της εκκλησίας αλλά και από τοπικούς αστυνομικούς, χωρίς ωστόσο να μπορούν να κάνουν τίποτα.

Οι οικείοι της περιγράφουν το καθημερινό μαρτύριό τους. Οπως λένε, συχνά την έβρισκαν και την έφερναν στο σπίτι τους στη Νέα Σμύρνη και στην Κινέτα, αλλά εκείνη έφευγε πάλι. Μάταια οι γονείς της την είχαν πάει στο Δρομοκαΐτειο, σε ιδιωτική κλινική στη Βούλα και σε άλλα ιδρύματα. Οπως ενδεικτικά αναφέρει στην κατάθεσή του ο πατέρας της, συνταξιούχος μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού, την είχαμε πάει στο Αιγινήτειο αλλά δεν την κράτησαν λέγοντάς μας: «Αυτή μιλάει σαν δικηγόρος. Δεν έχει τίποτα…».

Η 41χρονη άστεγη, όπως κατέθεσαν οι συγγενείς της, είχε νοσηλευθεί ουσιαστικά μόνο για δυόμισι μήνες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών στο Δαφνί στα τέλη του 2008. Σταμάτησε όμως τη φαρμακευτική αγωγή και η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία.

Στα «βήματα του Σατανά»

Αντίστοιχη περίπτωση φέρεται ότι ήταν και ο 22χρονος δράστης. Τα τελευταία επτά χρόνια αναζητούσε τα «βήματα του Σατανά» στο Διαδίκτυο και επανέλαβε τον ίδιο ακριβώς φόνο των σατανιστών της Παλλήνης τη Μεγάλη Τετάρτη του 1993, με την εν ψυχρω δολοφονία της αμέριμνης Γαρουφαλλιάς Γιούργα. Εψαχνε σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης άλλους «σατανιστές» και μετά τον φόνο της άστεγης, της πρώτης αδύναμης γυναίκας που βρήκε μπροστά του, άρχισε να παινεύεται στο Facebook για το εγκληματικό «επίτευγμά» του.

Οπως σημειώνει ο δικηγόρος της οικογένειάς του κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, «οι συγγενείς του είχαν διαπιστώσει ότι από 14 ετών είχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και ιδιότυπη συμπεριφορά η οποία επιδεινώθηκε από τη χρήση ναρκωτικών. Προ τριών ετών τον είχαν πάει στο Δρομοκαΐτειο, δεν τον δέχθηκαν όμως διότι ήταν ανήλικος. Τον οδήγησαν στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης, αλλά και εκεί δεν έμεινε, επειδή φαίνεται να είδε κάποιο δεμένο παιδί και αντέδρασε. Υστερα οι συγγενείς ζήτησαν συναντήσεις με τέσσερις ψυχιάτρους του ΙΚΑ και στη συνέχεια με έναν αρμόδιο γιατρό που τον επισκεπτόταν στο σπίτι. Και πάλι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Εκτιμώ ότι η δικογραφία αποτυπώνει ανάγλυφα αυτές τις δύο τραγικές ιστορίες».

«Ψυχικά άρρωστα άτομα είναι πολύ πιο πιθανόν όχι να διαπράττουν αλλά να υφίστανται βία, εγκατάλειψη, περιθωριοποίηση, στιγματισμό. Το στερεότυπο του επικίνδυνου είναι μία από τις πιο ευδιάκριτες, θεσμικά αποδεκτές μορφές βίας που υφίστανται οι ψυχικά ασθενείς» λέει στο «Βήμα» η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο. «Ειδική μνεία χρειάζεται να γίνει στη διάλυση της δημόσιας ψυχικής υγείας που έχει ήδη αναγγελθεί με το fast track κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων χωρίς να υπάρχει ένα, έστω στοιχειωδώς εν λειτουργία, δίκτυο υπηρεσιών στην κοινότητα. Υπό τους όρους αυτούς το κλείσιμο των ψυχιατρείων ισοδυναμεί είτε με πέταγμα ασθενών και προσωπικού στον δρόμο είτε με την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ψυχικής υγείας με όρους αδηφάγου αγοράς».

Κατά τις εκτιμήσεις αρμοδίων γιατρών και υπηρεσιών, στην Ελλάδα προσεγγίζει περίπου το 1 εκατομμύριο ο αριθμός των πολιτών που παρουσιάζουν κάθε μορφής ψυχολογικά προβλήματα. Σύμφωνα με στοιχεία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αθηνών, κάθε μήνα στα επείγοντα περιστατικά εξετάζονται 370 ασθενείς, στα εξωτερικά ιατρεία 4.000, ενώ συνολικά στις εννέα κλινικές και στους ξενώνες νοσηλεύονται περίπου 800 άτομα. Αντιστοίχως στο Δρομοκαΐτειο καταγράφονται μηνιαίως περίπου 550 ως 600 άτομα στις εφημερίες του, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα γίνονται περίπου 150-160 εισαγωγές.