Οι σοκαριστικές εικόνες με τις ατέλειωτες ουρές και τα σπρωξίματα για μια σακούλα με λαχανικά, που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες,αναδεικνύουν το πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν χιλιάδες συμπολίτες μας.

Μπορεί τα οικονομικά στοιχεία να βελτιώνονται, να διαφαίνονται κάποια σημάδια ότι η οικονομία έπιασε επιτέλους πάτο και αρχίζει τον ανηφορικό δρόμο της ανάπτυξης, αλλά η βελτίωση αυτή δεν αγγίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, που εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας.

Είναι γεγονός ότι πέρα από συγκυριακές ή και συντεχνιακές πρωτοβουλίες,η ελληνική κοινωνία έχει δείξει σημαντικά δείγματα αλληλεγγύης. Εκκλησία, δήμοι, όπως της Αθήνας, οργανώσεις πολιτών προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν τους ανέστιους, τους αδύναμους, τα θύματα της κρίσης.

Είναι προφανές όμως ότι η βοήθεια αυτή δεν φτάνει για να ανακουφίσει τις πληγές μιας κοινωνίας που υποφέρει.

Αν και η Ελλάδα, παρά τις μεγάλες περικοπές που έχουν γίνει, διαθέτει σημαντικά κονδύλια για κοινωνικές δαπάνες, είναι εμφανές ότι αυτές δεν φτάνουν όσο θα έπρεπε τουλάχιστον σε αυτούς που τις έχουν πραγματικά ανάγκη.

Χρειάζεται η πολιτεία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητες της, να ιεραρχήσει τις δαπάνες της ώστε να μπορέσει να ανακουφίσει αυτούς που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση.

Είναι αυτονόητο ότι οι λύσεις αυτές, αναγκαίες αυτή τη στιγμή, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του.

Είναι μια ανάσα, αλλά όχι η ουσιαστική θεραπεία του προβλήματος. Γιατί οι συμπολίτες μας που υποφέρουν, μπορεί να χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, αλλά πολύ περισσότερο έχουν ανάγκη να αποκτήσουν και πάλι μια δουλειά.

Μόνο αν η πραγματική οικονομία αρχίσει πάλι να αναπτύσσεται,αν αρχίσουν όπως διαφαίνεται, να γίνονται επενδύσεις, μπορεί επιτέλους να μειωθεί και η ανεργία και να μειωθεί το χάσμα που υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία.

Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι δύσκολος και ανηφορικός.

Ας φροντίσουμε λοιπόν όλοι μας και πρώτα από όλα το κράτος να τον κάνουμε λιγότερο επώδυνο, για αυτούς που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης…


ΤΟ ΒΗΜΑ