Ο «άγνωστος πόλεμος» που παίζεται στην Κρήτη

«Κύριε υπουργέ, πότε θα πάρουμε τις επιδοτήσεις για να αγοράσουμε και καμιά σφαίρα, μιας και έχουμε ξεμείνει;». Το ερώτημα αυτό απηύθυνε κτηνοτρόφος στην Κρήτη σε περιοδεία του βουλευτή Χανίων της Νέας Δημοκρατίας κ. Χρήστου Μαρκογιαννάκη. Σε αυτό μοιάζει να αποτυπώνονται οι αντιλήψεις ενός σημαντικού «πάνοπλου» τμήματος του πληθυσμού της μεγαλονήσου για το ζήτημα της παράνομης οπλοφορίας και ανεξέλεγκτης οπλοχρησίας. Μια τραγική κατάσταση που επανήλθε στο προσκήνιο με τον τραγικό θάνατο του 25χρονου Γιώργου Γυπαράκη από «αδέσποτες μπαλοθιές» και τον σοβαρό τραυματισμό ενός 23χρονου στο μάτι, στο «γλέντι» της Ανάστασης στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου.

Οπως αναφέρουν υψηλόβαθμοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., «σε ένα σύνολο περίπου 630.000 πολιτών στην Κρήτη, τα παράνομα όπλα υπερβαίνουν τις 250.000 όταν οι άδειες οπλοφορίας που έχουν δοθεί σε Κρητικούς είναι περίπου 1.500! Πιο απλά, σχεδόν τρεις στους τέσσερις άρρενες κάτοικοι του νησιού έχουν ένα όπλο. Μάλιστα, τουλάχιστον 50-60 τέτοιου είδους τραγικά περιστατικά έχουν σημειωθεί την τελευταία 20ετία σε γλέντια στην Κρήτη, χωρίς όμως κανείς να βάζει μυαλό».

Στον αέρα οι εκστρατείες

Ολες οι εκστρατείες που έχουν πραγματοποιηθεί την τελευταία 20ετία για να περιορισθεί το φαινόμενο των άσκοπων πυροβολισμών έχουν πέσει στο κενό. Αποκορύφωμα ήταν η εκκωφαντική αποτυχία μιας μεγάλης εκστρατείας την περίοδο 2004-2005 με τη συμμετοχή πολιτικών, ακαδημαϊκών, σημαντικών ανθρώπων του πνεύματος με αφορμή τον βαρύτατο τραυματισμό του 9χρονου Βασίλη Κοκοτάκη από εποστρακισμό βολίδας στη Βιάννο Ηρακλείου.

Η εκστρατεία, με αφορμή σχετική επιστολή που είχε σταλεί στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Γιώργο Βουλγαράκη, όχι μόνο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα αλλά, όπως λέει σήμερα στο «Βήμα» ο πατέρας του παιδιού (σπουδαστής σήμερα στα Χανιά) κ. Νίκος Κοκοτάκης, «μόνο λίγες εβδομάδες συγκρατήθηκαν οι οπλοφόροι μετά τον τραυματισμό του γιου μου. Πλέον έχουν επανέλθει δριμύτεροι και σε όλα σχεδόν τα γλέντια βγαίνουν όπλα. Ολη η εκστρατεία εκείνη την περίοδο αποδείχθηκε ότι έγινε για το θεαθήναι».

Πλέον γίνεται μια απελπισμένη προσπάθεια να μειωθούν οι μπαλοθιές είτε με πρωτοβουλίες ορισμένων λυράρηδων που απειλούν ότι θα φύγουν από το γλέντι είτε με συλλήψεις και προσαγωγές υπευθύνων κέντρων διασκέδασης και ιδιοκτητών σπιτιών όπου θαμώνες και προσκεκλημένοι ανοίγουν πυρ. Αυτά βέβαια θεωρούνται εμβαλωματικές λύσεις…

Ιστορικές δικαιολογίες

Στην Κρήτη υπάρχει πολλές φορές επίκληση «ιστορικών λόγων» για τη μαζική οπλοφορία και οπλοχρησία των Κρητικών. Οπως, φέρ’ ειπείν, «για την ανάγκη αντίστασης στον κόμη της Μάλτας Ενρίκο Πασκατόρε που κατέλαβε το νησί το 1206 ως την Τουρκοκρατία στο νησί, που άρχισε το 1645, τις διαρκείς επαναστάσεις ως την απελευθέρωση το 1898 αλλά και τη μαζική εκπαίδευση στα όπλα προκειμένου οι Κρητικοί να συμμετάσχουν στους αγώνες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Κύπρου».

Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Μαρκογιαννάκης, «σχεδόν όλοι επικαλούνται ότι το 1938 ο δικτάτορας Μεταξάς είχε ζητήσει την παράδοση των όπλων των Κρητικών με αποτέλεσμα εκείνοι να μη διαθέτουν οπλισμό για να πολεμήσουν τους Γερμανούς. Την περίοδο 2004-2005, που ήταν σε εξέλιξη αυτή η μεγάλη καμπάνια, με τη συμμετοχή του Μίκη Θεοδωράκη, του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, του μουσικού Χρήστου Λεοντή και άλλων προσωπικοτήτων εντός και εκτός Κρήτης, φαινόταν ότι υπήρχε καθολική αποδοχή. Τελικώς όμως υπήρξαν σημαντικές αντιδράσεις. Θυμάμαι ότι όταν είχαμε πάει στα Ανώγεια για να παρουσιάσουμε μια διακήρυξη εναντίον της οπλοχρησίας, είχε παρουσιασθεί μπλοκ 100 διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν. Πρόβλημα είναι και το ότι πολιτικοί στο νησί που συμμετέχουν στα γλέντια δεν αντιδρούν όταν βγαίνουν τα όπλα και έτσι τα νομιμοποιούν. Τώρα τελευταία φαινόταν να είχε κοπάσει το φαινόμενο στις ορεινές και ημιορεινές περιοχές το νησιού. Πολλές φορές όμως βλέπουμε σε γάμους να κουβαλούν κάποιοι εκτός από τα όπλα και κιβώτια με σφαίρες».

Οπως σημειώνει ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Γιώργος Γραμματικάκης, ο οποίος συμμετείχε σε διάφορες εκστρατείες κατά της οπλοχρησίας στην Κρήτη, «το θέμα διαρκώς ανακυκλώνεται και πυρήνες οπλοφορούντων εξακολουθούν να δρουν φτάνοντας στα τραγικά περιστατικά που ζήσαμε και πρόσφατα. Ολα αυτά βασίζονται σε δύο μεγάλες παρεξηγήσεις. Πρώτον, ότι είναι στην παράδοση του κρητικού λαού οι πυροβολισμοί στον γάμο. Δεύτερον, ότι τα όπλα αποτελούν δείγμα του ηρωισμού του κρητικού λαού σε περίπτωση επίθεσης εναντίον της Κρήτης. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο είναι ψευδοϊστορικό και το δεύτερο προφανώς μια τραγική αυταπάτη. Η αλήθεια είναι ότι η οπλοκατοχή ενισχύει τα δίκτυα λαθρεμπόρων αλλά και το δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών και άλλων εγκληματικών ενεργειών».

Για τη λύση του προβλήματος έχει υπάρξει σωρεία προτάσεων, όπως φέρ’ ειπείν η μετατροπή της οπλοκατοχής σε κακούργημα ή ακόμη και η δήλωση νομιμοποίησης των παράνομων «ραβδωτών» όπλων. Ωστόσο, όπως δηλώνουν νομικοί, «το πρώτο δεν μπορεί να γίνει λόγω της επονομαζόμενης αναλογικότητας των αδικημάτων αφού η οπλοκατοχή –με εξαίρεση τα πολεμικά όπλα –δεν θεωρείται σοβαρή παράνομη πράξη με άμεση επίπτωση στην ασφάλεια του πολίτη. Το δεύτερο ίσως μεγεθύνει το πρόβλημα».

Οπως σημειώνει όμως ο κ. Ιωάννης Τσιαμπάς, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φίλων Οπλων, «η μαγεία του απαγορευμένου είναι αυτή που δημιουργεί τα έκτροπα. Στην Κρήτη υπάρχουν δέκα σκοπευτικοί σύλλογοι με περίπου 2.000 μέλη όπου κανένας από αυτούς δεν πυροβολεί βεβαίως σε γάμους και βαφτίσια. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του χωριού Πλώρα στον Νομό Ηρακλείου όπου υπάρχει σκοπευτήριο. Κανένας κάτοικος στην περιοχή δεν τράβηξε ποτέ όπλο σε γιορτή…».