Στο Κάστρο του Μπαλμόραλ. Εκεί είχε «κρυφτεί» η βασίλισσα Ελισάβετ στην «Queen» του Στίβεν Φρίαρς τις ημέρες μετά τον θάνατο της λαίδης Νταϊάνα. Σε ένα κτίσμα μεγαλοπρεπές, με τα ομιχλώδη Χάιλαντς να το περιβάλλουν. Σκηνικό για ταινία, και μεταφορικά και (εν προκειμένω) κυριολεκτικά. Εκεί βρεθήκαμε κι εμείς ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, το οποίο, εκτός από ομιχλώδες, ήταν και μουλιασμένο στη βροχή. Η νύχτα πλησίαζε, το νερό που έπεφτε με τους κουβάδες είχε καθυστερήσει την άφιξή μας, οι ώρες επίσκεψης είχαν περάσει. Χαιρετήσαμε από μακριά τη βασιλική κατοικία και αρχίσαμε να αναζητούμε κατάλυμα. Ηταν πιο δύσκολο απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Ολα τα bed and breakfast γεμάτα. Μόνο το Hilton είχε διαθέσιμα δωμάτια, όταν, όμως, η ρεσεψιονίστ μάς είπε την τιμή, αποφασίσαμε ότι προτιμούσαμε το… άγνωστο της νύχτας. Ετοιμαζόμασταν να διανυκτερεύσουμε στο αυτοκίνητο, με κίνδυνο να πλευριτωθούμε από την υγρασία, όταν σε μια στροφή του δρόμου είδαμε το σπίτι της! Παλιό, διώροφο, με τα παράθυρά του ελαφρώς φωτισμένα, με μια γκόθικ ατμόσφαιρα να το περιβάλλει και να του δίνει τρομακτική διάσταση, αλλά και με την ταμπέλα «Vacancy» έξω από την πόρτα. Χτυπήσαμε το κουδούνι έτοιμοι να το βάλουμε στα πόδια, αν εμφανιζόταν ο Φρανκενστάιν τζούνιορ. Εμφανίστηκε εκείνη. Ντυμένη αυστηρά, όπως η «Δεσποινίς Μαργαρίτα». Ωχρή όπως η Μορτίσια Ανταμς. Μας κοίταξε από πάνω ως κάτω, με το «βλέμμα» αξονικού τομογράφου, και ακολούθως άρχισε, αγέλαστη και ανέκφραστη, να απαγγέλλει το ποίημά της, το ίδιο μελαγχολικό ποίημα που θα είχε απαγγείλει στους εκατοντάδες τουρίστες που είχαν χτυπήσει τη φιλόξενη (;) πόρτα της: «Εγώ, η Ναντίν, και ο σύζυγός μου, ο Τζο, σας καλωσορίζουμε στο σπίτι μας. Το δίκλινο κοστίζει 70 λίρες. Προπληρώνετε. Βρίσκεται στον πάνω όροφο, δεύτερη πόρτα αριστερά μόλις ανεβείτε τη σκάλα. Το κλειδί σκαλώνει στην πόρτα αν το τραβήξετε απότομα, μπορεί να σπάσει, και θα πρέπει να το πληρώσετε. Απαγορεύεται να καπνίζετε, να ανοίγετε τα παράθυρα, να τραβάτε τις κουρτίνες, γιατί σκίζονται, να γυρίζετε τέρμα τη βρύση στο ντους, να κάνετε ψίχουλα…».

Κοιταχτήκαμε με τρόμο, εγώ και ο συνταξιδιώτης μου, ενώ οι απαγορεύσεις έπεφταν βροχή, και αναρωτηθήκαμε: Μήπως να επιστρέψουμε στην… πραγματική βροχή; Στο μεταξύ, η Ναντίν περνούσε από τα «μη» σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον: «Το πρωινό σερβίρεται από εμένα και τον Τζο μετά τις 7. Να δηλώσετε την ακριβή ώρα που θα κατεβείτε στην τραπεζαρία. Να σημειώσετε σε αυτό το χαρτί τις προτιμήσεις σας: “Καφέ φίλτρου ή τσάι. Τοστ ή μπέικον με φασόλια. Φρυγανισμένο ψωμί με σπιτική μαρμελάδα ή pancakes με φρούτα. Χυμός πορτοκαλιού ή μήλου”». «Ας μείνουμε!» είπα στον φίλο μου. «Επειδή σου γυάλισαν τα pancakes;». Πόσο καλά με γνώριζε! Την επομένη, στις 7.30 ακριβώς, βρισκόμασταν στην τραπεζαρία. «Ο Τζο και εγώ σάς καλημερίζουμε» (δεν) χαμογέλασε η Ναντίν. Τζο, πουθενά. «Θα τον έχει κλειδωμένο στην κουζίνα να μαγειρεύει» σχολιάσαμε, ενώ εκείνη, πάντα ανέκφραστη, έφερνε τα pancakes. Ή, μάλλον, τα… δείγματα: δύο μίνι τηγανίτες πασπαλισμένες με ελάχιστη άχνη και στην περίμετρο του πιάτου, τοποθετημένες σε ίσα διαστήματα, μία φράουλα («παραγωγής του Τζο, ξέρετε, στο κηπάκι»), κομμένη στα τέσσερα, και δυο ρώγες σταφυλιού κομμένες στη μέση. Νόστιμες, δεν λέω, αλλά πεινασμένοι φύγαμε. Χαιρετήσαμε προηγουμένως τη γλυκιά Ναντίν, η οποία ψιθύρισε κάτι σαν «Καλό ταξίδι εκ μέρους του Τζο», και απέμεινε να μας κοιτάζει ακίνητη πίσω από το παράθυρο της σάλας. Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, περάσαμε από το κηπάκι με τις φράουλες. Δεν το είχαμε προσέξει τη νύχτα. «Κάπου εδώ θα είναι ο Τζο» είπε ο φίλος μου. «Πού;». «Κάτω από τις φράουλες. Η γλυκιά Ναντίν φημίζεται για το καλύτερο… λίπασμα της περιοχής!». Μας έπιασε νευρικό γέλιο. Γελώντας και φτιάχνοντας σενάρια για το σπίτι του τρόμου, όπου διανυκτερεύσαμε, και τη σίριαλ κίλερ ιδιοκτήτριά του, φτάσαμε στην πιο κοντινή παμπ. Εκεί παραγγείλαμε μεγάλα, χορταστικά pancakes, τα βουτήξαμε σε σιρόπια και μαρμελάδες, τα περιχύσαμε με clotted cream πήραμε και δύο φλιτζάνια καυτή σοκολάτα και τσουγκρίσαμε στη μνήμη του Τζο. Αυτό ήταν πρωινό!

Σας έχω και τη συνταγή

Pancakes

ΥΛΙΚΑ (για 10-12 κομμάτια)

100 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2 κ.γ. μπέικιν πάουντερ

1 πρέζα αλάτι

1 μεγάλο αβγό

260 ml γάλα

2 κ.σ. λιωμένο βούτυρο

Ανακατεύουμε χώρια τα στερεά και χώρια τα υγρά. Τα ενώνουμε και ανακατεύουμε ξανά, ώσπου να σχηματιστεί ένας πηχτός χυλός. Αν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο ακόμη γάλα ή λίγο αλεύρι. Αφήνουμε το τηγάνι να κάψει καλά. Το αλείφουμε με βούτυρο ή λάδι και ρίχνουμε μια μικρή δόση από το μείγμα μας. Κουνάμε ώστε το μείγμα να απλωθεί και να πάρει το σχήμα του τηγανιού. Γυρίζουμε με τη βοήθεια σπάτουλας. Ψήνουμε και από την άλλη πλευρά. Σερβίρουμε την τηγανίτα στο πιάτο και περιχύνουμε με maple syrup, μέλι, μαρμελάδα, ή με ό,τι άλλο μας αρέσει.

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 13 Απριλίου 2014.