Βράδυ Σαββάτου. Οι τηλεοπτικές επιλογές περιορισμένες. Χιλιοπαιγμένες ταινίες, επαναλήψεις εκπομπών και το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» στον Alpha. Στην περίπτωση του τελευταίου έχουμε να κάνουμε με μία από τις πιο αξιόλογες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση. Από την αρχή της σεζόν, με τιμώμενο πρόσωπο στην πρεμιέρα τον Μίκη Θεοδωράκη, ως και την πρόσφατη με το αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό, το μουσικό αφιέρωμα που επιχειρούν οι συντελεστές με επικεφαλής τον Σπύρο Παπαδόπουλο φέρει την ταυτότητα ενός καλοδουλεμένου τηλεοπτικού προϊόντος το οποίο λαμβάνει υπόψη του πολλά στοιχεία: την ιστορία του τιμώμενου προσώπου, τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την παρέα, τα τραγούδια που θα ακουστούν.
Σε ό,τι αφορά το πρώτο, ειδικά την εφετινή χρονιά έχουν γίνει άλματα καθώς εντάχθηκαν και πολύ νεότεροι δημιουργοί στη βεντάλια των επιλογών (π.χ., Ελεονώρα Ζουγανέλη), ενώ διατηρείται η ποικιλομορφία, όπως και η σφαιρική κάλυψη της μουσικής παράδοσης (λαϊκό τραγούδι, νέο κύμα, έντεχνο) στην οποία ούτως ή άλλως μας έχει συνηθίσει η εκπομπή.
Η ένσταση έρχεται στο δεύτερο στοιχείο: τους καλεσμένους που περιστοιχίζουν το κεντρικό πρόσωπο. Εκτός από τέσσερα-πέντε πρόσωπα τα οποία έχουν συνεργαστεί με διαφορετικούς τρόπους, τις καρέκλες καταλαμβάνουν μερικοί καλλιτέχνες που είναι στην επικαιρότητα, κάποιοι που συμμετέχουν σε παραγωγές του καναλιού στο οποίο φιλοξενείται η εκπομπή και τέλος… οι παραφωνίες.
Κάποιες δεσποινίδες και κυρίες από αυτές που συνήθως συναντάς σε πίστες Γ’ κατηγορίας, με το γνωστό σύνδρομο που εύστοχα περιέγραψε ο Οσκαρ Γουάιλντ «πολύ μακιγιάζ και λίγα ρούχα» και παντελή απουσία αισθητικής και φινέτσας. Είναι το γνωστό είδος Ελληνίδας το οποίο εκδηλώνεται σε τσιφτετέλια. Κρίμα για την εικόνα της εκπομπής, αυτές οι παρουσίες την αδικούν και την υποβιβάζουν. Ειδικά στο επεισόδιο με τον Γιώργο Μαργαρίτη μια τέτοια παρουσία προκάλεσε αμηχανία τόσο στους παρευρισκομένους και στον καλλιτέχνη όσο και στους τηλεθεατές. Τρίτο και τελευταίο στοιχείο, τα τραγούδια. Εδώ λίγα μπορούν να ειπωθούν καθώς τα κριτήρια είναι –και έτσι οφείλουν –αμιγώς μουσικά. Φτάνει φυσικά αυτοί που τα τραγουδούν να διαθέτουν και την ανάλογη φωνή. Διότι στο παρελθόν υπήρξαν στιγμές που το κουμπί της «σίγασης» στο τηλεκοντρόλ έμοιαζε με λύτρωση…


ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ
ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ
Ας υποθέσουμε ότι είναι δύσκολο για μια ψυχαγωγική εκπομπή να συμπορευθεί με το κλίμα της κρίσης. ‘Η ότι οι υπεύθυνοι και κυρίως οι παρουσιαστές δηλώνουν αδυναμία στη διαχείριση θεμάτων στα οποία ελλοχεύει η αρνητική διάθεση. Οι ίδιοι όμως που επιλέγουν να ποζάρουν με άνεση στα περιοδικά καλό θα ήταν να προσέξουν μια εικόνα που παραπέμπει σε προκλητική χλιδή. Δεν μπορεί να ποζάρεις στον δρόμο με δεκαπέντε τσάντες από επώνυμα καταστήματα ή σε πρεμιέρες παιδικών παραστάσεων με τα παιδιά σου όπου πας προσκεκλημένος την ώρα που οι περισσότερες οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν εισιτήριο και να δηλώνεις στη λεζάντα ευαισθητοποιημένος. Είναι για γέλια και για κλάματα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ