Οι πανεπιστημιακοί κλείνουν τα πανεπιστήμια, οι δικαστές δηλώνουν έτοιμοι να κατέβουν από τις έδρες των δικαστηρίων, οι αστυνομικοί αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν θα κάνουν τη δουλειά τους όπως μας έχουν μάθει τόσα χρόνια, οι στρατιωτικοί ότι θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να ανατρέψουν τις επερχόμενες μειώσεις των αμοιβών τους και οι διπλωματικοί υπάλληλοι επίσης είναι έτοιμοι κάτι να κάνουν εκτός των συνόρων κ.ο.κ.
Και όλα αυτά προφανώς ως αντίδραση στις προαναγγελθείσες από τον υπουργό Οικονομικών μειώσεις των ειδικών μισθολογίων. Λογικές και κατανοητές οι αντιδράσεις, μπορεί να πει κάποιος. Ουδείς είναι ευτυχής όταν τίθεται ζήτημα μείωσης μισθών και αμοιβών, ακόμη κι αν είναι καλοπληρωμένος.
Ωστόσο διαφεύγει των περισσοτέρων το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες ομάδες υπαλλήλων υπηρετούν σε νευραλγικές ζώνες του κράτους και εκ της θέσεώς τους θεωρούνται θεματοφύλακες της εύρυθμης λειτουργίας του. Επιπλέον λογικώς αναμένει κανείς, εκ της θέσεώς τους πάλι, να διακρίνονται από αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος και βεβαίως να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα.
Με άλλα λόγια από δικαστές και ενστόλους αναμένει κανείς μετριοπαθέστερη στάση. Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι στις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τις οποίες διαμορφώθηκαν οι συνθήκες της σημερινής κρίσης, οι συγκεκριμένες ομάδες του κρατικών υπαλλήλων απήλαυσαν τόσο εισοδήματα, όσο και προνόμια.
