Οσοι βρέθηκαν αυτές τις ημέρες στην Ουάσιγκτον, στις εργασίες της ετήσιας συνόδου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν τη μεταστροφή του διεθνούς κλίματος για την ελληνική οικονομία.
Oι μέχρι πρότινος κατήγοροι της Ελλάδας, τραπεζίτες, οικονομολόγοι, χρηματιστές και άλλοι, δείχνουν να έχουν ξεπεράσει τις πρώτες αρνητικές κρίσεις για τη χώρα μας, δηλώνουν εντυπωσιασμένοι από την ένταση της δημοσιονομικής προσαρμογής και είναι έτοιμοι να συζητήσουν ακόμη και την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του διασωστικού δανείου των 110 δισ. ευρώ, που προσφέρθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Οσο μάλιστα και αν η εδώ κρατούσα άποψη είναι διαφορετική, ο Γιώργος Παπανδρέου αντιμετωπίζεται στο εξωτερικό ως αποφασιστικός πρωθυπουργός, ως ένα πρόσωπο που ανέλαβε πολιτικό κόστος και βάρος πέρα από τις δυνάμεις του. Και μαζί του, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιμετωπίζεται ως ένας από τους πιο δυναμικούς υπουργούς Οικονομικών.
Τις προηγούμενες ημέρες στην Ουάσιγκτον αντιμετώπισε με επάρκεια και γνώση ένα από τα πιο σκληρά ακροατήρια του πλανήτη, το παγκόσμιο φόρουμ των τραπεζιτών, από τις αξιολογήσεις των οποίων θα κριθεί ο χρόνος επανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας στις αγορές και θα δρομολογηθεί η έξοδος από την κρίση.
Κακά τα ψέματα, η ελληνική οικονομία, με το μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα της προηγούμενης περιόδου, επανακτά την αξιοπιστία της διεθνώς και αν διατηρήσει τη διάθεσή της για αλλαγές σύντομα θα κερδίσει τους επενδυτές, όπως έδειξε η επιτυχής αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας.
Στον αντίποδα το εσωτερικό μέτωπο είναι απολύτως αρνητικό. Οι ψηφοφόροι στην πλειονότητά τους, τα συνδικάτα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, φιλελεύθερα και μη, τα μίντια, γενικώς οι συμμετέχοντες στη δημόσια συζήτηση, αμφισβητούν τις αποφάσεις της κυβέρνησης, αντιμάχονται το μνημόνιο και τις προβλέψεις του, δημιουργούν περιβάλλον έντασης και συγκρούσεων, προτιμούν να μιλούν για το παρελθόν παρά για το μέλλον.
Ειδικώς τα μέσα ενημέρωσης επιδίδονται σε παιχνίδι καταστροφής, περιπτωσιολογούν και ανακυκλώνουν τον λαϊκισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν νοιάζονται ούτε καν για τη δική τους οικονομική υγεία, δεν αντιλαμβάνονται ότι δεδομένων των διεθνών συσχετισμών και της αλληλεξάρτησης μεταξύ των οικονομιών δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι. Θα έλεγε κανείς ότι το εσωτερικό μέτωπο κινείται σε τροχιά παράκρουσης, βρίσκεται σε γραμμή σύγκρουσης με τον τοίχο, δεν έχει μάτια να δει τι σώζεται και τι όχι. Και καλά εκείνοι που προσδοκούν μια ζωή την ταύτιση των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών για την κήρυξη της επανάστασης, μπορούν να φαντασιώνονται ότι ήλθε η ώρα και να εκστασιάζονται από την προοπτική της καταστροφής. Οι άλλοι όμως, οι αστοί, οι φιλελεύθεροι, οι νοικοκυραίοι, οι μικροαστοί και βολεμένοι, όλοι εκείνοι που απήλαυσαν και απολαμβάνουν, ξέρουν τι κάνουν; Είναι ένα ερώτημα αυτό για τον κ. Σαμαρά και πολλούς άλλους.
