Ποιος αξίζει ένα Οσκαρ;

Πιθανότερο σενάριο; Το «American beauty» κατατροπώνει το «Insider». Πιθανότερη κατάληξη; Το «Insider» να περάσει στην Ιστορία και το «Beauty» να καταχωριστεί ως μακρινός συγγενής των αριστοτεχνικών «Στιγμιότυπων» του Ρόμπερτ Ολτμαν. Ετσι κι αλλιώς Οσκαρ υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλά. Ο Τσάπλιν (που δεν πήρε) είναι ένας!

Σύντομα, ξημερώματα Δευτέρας 27ης Μαρτίου, αρχίζει η εκφώνηση των αποτελεσμάτων. Σε 48 ώρες το «θέμα» θα έχει εξαντληθεί από την έντυπη και την ηλεκτρονική δημοσιογραφία. Και σε έναν μήνα μόνο οι σκληροί «σινεφίλ» (μονίμως αλληθωρίζοντες προς Χόλιγουντ) θα ενθυμούνται τους νικητές. Ούτε καν αυτοί. Διότι πατώντας τον μαγικό κωδικό www. imdb. com (δηλαδή, International Movie Data Base) λαμβάνεις τα πάντα. Ακόμη και φωτογραφία της 93χρονης Κάθριν Χέπμπορν, κατόχου ρεκόρ τεσσάρων Οσκαρ και 12 υποψηφιοτήτων, να δηλώνει: «Ι am well and alive» («Είμαι καλά και ζωντανή»). Την καημένη!

Στο μεσοδιάστημα, που λέμε κι εμείς οι… μικροεπενδυτές, θα συμβούν τα εξής:

* Η ταινία που θα «σαρώσει» θα ξεκινήσει δεύτερο γύρο στα ταμεία (σου λέει ο άλλος «χαζός είμαι να μη δω κι εγώ την καλύτερη ταινία; Χόλιγουντ είναι αυτό, δεν κάνει λάθος»).

* Η συμπαθητικώς… αδιάφορη «Θέα στον ωκεανό» του Λάσε Χάλστρομ (με επτά υποψηφιότητες) θα επανακάμψει μπας και εκ των υστέρων «πείσει» (στον πρώτο γύρο έλαβε ισάριθμους θεατές με όσους πήγαν στο «Καναρινί ποδήλατο»).

* Η Χίλαρι Σουάνκ (το αουτσάιντερ της κατηγορίας α’ γυναικείου ρόλου) θα υπογράψει μερικά συμβόλαια στο Χόλιγουντ.

* Οι νικήτριες ταινίες θα πριμοδοτηθούν με ένα 20% από τα Οσκαρ.

* Οι νικητές θα φιλοξενηθούν σε χιλιάδες σελίδες περιοδικών lifestyle όλου του κόσμου (συμπεριλαμβανομένης και της… Τσετσενίας).

* Και πάνω απ’ όλα το Χόλιγουντ θα επαυξήσει την επιρροή του διά μέσου της τελετής, των δημοσιευμάτων και της γκλαμουριάς. Σε τελευταία ανάλυση πόσοι ανά την υφήλιο «σκαλίζουν» τις ταινίες; Θέαμα και μόνο θέαμα. Ποπ κορν και θεάματα.

Οι τελευταίες γκάφες του «θείου»

Το πιο συναρπαστικό κεφάλαιο αυτής της ιστορίας δεν είναι οι λίστες των υποψηφίων, των νικητών και το show της αυριανής εορτής. Αυτά είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Το πιο γαργαλιστικό είναι ο κατάλογος με τις γκάφες του «θείου» Οσκαρ. Τώρα «γκάφες» ή γκάφες είναι θα σας γελάσω. Ουδείς εξ ημών διείσδυσε στο κεφάλι ενός εκάστου των 5.000 «ακαδημαϊκών» της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Επομένως κάθε σενάριο περί συνωμοσίας, διαπλεκομένων, άγνοιας και άλλων τινών πλανάται αλλά δεν αποδεικνύεται. «Γκάφες» ή γκάφες, σημασία έχει ότι και εφέτος δεν τις… αποφύγαμε:

* Το συμπαθές «Peppermint» του πρωτοεμφανιζόμενου Ελληνα Κώστα Καπάκα δεν είναι κατώτερο της επίσης συμπαθητικής ταινίας «Θέα στον ωκεανό» του Λάσε Χάλστρομ. Ελα όμως που ο Χάλστρομ έλαβε υπό του «θείου» επτά υποψηφιότητες, ενώ το «Peppermint» δεν το είδε ούτε ένας «ακαδημαϊκός».

* Το «Ολα για τη μητέρα μου» είναι σαφώς ανώτερο από το «Η ζωή είναι ωραία» και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι συντριπτικά «ψηλότερος» από τον Ρομπέρτο Μπενίνι. Περί αυτού δεν χωράει συζήτηση. Ακόμη και ο έσχατος «ακαδημαϊκός» αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Ελα όμως που ο Μπενίνι είχε πέρυσι «θείο» στο Χόλιγουντ (Miramax) και έλαβε επτά υποψηφιότητες και τρία Οσκαρ ενώ ο Πέδρο κέρδισε μόνο μία!

* Ο εξαιρετικός πιτσιρικάς Χάλεϊ Τζόελ Οσμεντ που παίζει με τα μάτια και που έλαβε υποψηφιότητα β’ ανδρικού ρόλου είναι πρωταγωνιστής στην «Εκτη αίσθηση».

* Ο επίσης εξαιρετικός γίγαντας Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν που παίζει με το σώμα και που έλαβε υποψηφιότητα β’ ανδρικού ρόλου είναι πρωταγωνιστής στο «Πράσινο μίλι».

* Οι συμπρωταγωνιστές τους όμως Μπρους Γουίλις και του Τομ Χανκς δεν έλαβαν τίποτε. Επομένως οι δύο «ανώνυμοι» (Οσμεντ και Ντάνκαν) τοποθετήθηκαν στη β’ κατηγορία για να μην τραυματιστεί το «ίματζ» των αστέρων Γουίλις και Χανκς.

* Θέλετε κι άλλα; Η ασήμαντη «Θέα στον ωκεανό» έλαβε ισάριθμες υποψηφιότητες με το αριστουργηματικό «Insider». Ο Βρετανός Μάικ Λι έχει εξαφανιστεί από τη λίστα της καλύτερης σκηνοθεσίας (εντός της οποίας φιγουράρουν οι μέτριοι Λάσε Χάλστρομ και Σπάικ Τζονζ). Και η Χίλαρι Σουάνκ πάει για Οσκαρ επειδή υποδύεται το… αγόρι. Να με συμπαθάτε, αλλά και η Βολιώτη θα μπορούσε. Με τις ίδιες, για να μην πω με καλύτερες επιδόσεις!


Εκείνοι που θα έπρεπε να είναι υποψήφιοι

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

1. «The Insider» του Μάικλ Μαν

2. «Ghost dog: Ο τρόπος των σαμουράι» του Τζιμ Τζάρμους

3. «Ροζέτα» των αδελφών Νταρντέν

4. «Ολα για τη μητέρα μου» του Πέδρο Αλμοδόβαρ

5. «Η παράσταση μιας ζωής» του Μάικ Λι

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ

1. Μάικλ Μαν (του «Insider»)

2. Τζιμ Τζάρμους («Ghost dog: Ο τρόπος των σαμουράι»)

3. Αδελφοί Νταρντέν («Ροζέτα»)

4. Πέδρο Αλμοδόβαρ («Ολα για τη μητέρα μου»)

5. Μάικ Λι («Η παράσταση μιας ζωής»)

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

1. Εμιλί Ντυκέν («Ροζέτα»)

2. Wei Minzhi («Κανείς λιγότερος»)

3. Σεσίλια Ροθ ( «Ολα για τη μητέρα μου»)

4. Μαρίσα Παρέδες («Ολα για τη μητέρα μου»)

5. Τζούλιαν Μουρ («Μανόλια»)

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

1. Ράσελ Κρόου («The Insider»)

2. Χάλεϊ Τζόελ Οσμοντ («Η έκτη αίσθηση»)

3. Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν («Το πράσινο μίλι»)

4. Ντένζελ Ουάσιγκτον («Τυφώνας, η αληθινή ιστορία»)

5. Τζιμ Μπρόουντμπαντ («Η παράσταση μιας ζωής»)

ΥΓ.: (α) Η σειρά είναι αξιολογική. (β) Ονόματα καλλιτεχνών και τίτλοι ταινιών που προβλήθηκαν εν Ελλάδι στη διάρκεια του εφετινού χειμώνα, από τον Σεπτέμβριο ως σήμερα. (γ) Λαμβάνουμε υπόψη το σύνολο της διεθνούς παραγωγής και όχι ό,τι αρέσει στους «ακαδημαϊκούς» του Χόλιγουντ.


Εκείνοι που είναι υποψήφιοι

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

«American beauty», «The Insider».

Ακολουθούν: «Το πράσινο μίλι», «Η έκτη αίσθηση», «Θέα στον ωκεανό».

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ

Σαμ Μέντες («American beauty»), Μάικλ Μαν («The Insider»). Ακολουθούν: Μ. Νάιτ Σάμαλαν («Η έκτη αίσθηση»), Σπάικ Τζονζ («Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς»), Λάσε Χάλστρομ («Θέα στον ωκεανό»).

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Ντένζελ Ουάσιγκτον («Τυφώνας»), Ράσελ Κρόου («The Insider»). Ακολουθούν: Κέβιν Σπέισι («American beauty»), Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ («The Straight story»), Σον Πεν («Sweet and Lowdown»).

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

Χίλαρι Σουάνκ («Boys don’t cry»), Τζούλιαν Μουρ («Το τέλος μιας σχέσης»). Ακολουθούν: Αννέτ Μπένινγκ («American beauty»), Τζάνετ Μακ Τιρ («Tumbleweeds»), Μέριλ Στριπ («Η μελωδία της καρδιάς»).

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Αλαν Μπολ «American beauty», Πολ Τόμας Αντερσον «Μανόλια». Ακολουθούν: Μ. Νάιτ Σάμαλαν («Η έκτη αίσθηση»), Τσάρλι Κάουφμαν («Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς»), Μάικ Λι («Η παράσταση μιας ζωής»).

ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Φρανκ Ντάραμποντ («Το πράσινο μίλι»), Αντονι Μινγκέλα («Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ»).

Ακολουθούν: Ερικ Ροθ – Μάικλ Μαν («The Insider»), Αλεξάντερ Πέιν («Election»), Λάσε Χάλστρομ («Θέα στον ωκεανό»).

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

«Ολα για τη μητέρα μου» (χωρίς αντίπαλο). Ακολουθούν: «Under the sun», «Caravan», «East-West», «Solomon and Gaenor».

ΥΓ.: (α) Πρόκειται για τις βασικές κατηγορίες των Οσκαρ. (β) Η αξιολογική σειρά (οι… μονομάχοι) ορίστηκε από τα προγνωστικά και τα στοιχήματα του Χόλιγουντ. (γ) Φυσικά όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές.


Η εξαφάνιση των «Σαμουράι» και της «Ροζέτας» Ποιοι, πόσοι και γιατί αγνοήθηκαν από τους «ακαδημαϊκούς» του Χόλιγουντ

Το νεότερο και μεγαλύτερο αμερικανικό ταλέντο ονομάζεται Πολ Τόμας Αντερσον. Είναι μόλις 30 ετών και με τη «Μανόλια» του εξασφάλισε υποψηφιότητα πρωτότυπου σεναρίου για τον ίδιο και β’ ανδρικού ρόλου για τον Τομ Κρουζ. Οταν ο Αντερσον ακούει τα ονόματα των βέλγων αδελφών Νταρντέν, σκηνοθετών της μινιμαλιστικής ταινίας «Ροζέτα», χοροπηδάει από… ζήλια. «Man, είναι αχτύπητοι» μου έλεγε. Η ταινία δεν μπήκε στην πεντάδα της κατηγορίας «καλύτερη ξενόγλωσση παραγωγή». Αμφιβάλλω αν την είδαν. «Πέρασε για μία εβδομάδα από το Λος Αντζελες και μετά εξαφανίστηκε» συμπλήρωσε ο Αντερσον. Σάμπως είναι η πρώτη ή η τελευταία ταινία; Αλλοτε βλέπουν αλλά δεν «βλέπουν», άλλοτε «βλέπουν» χωρίς να δουν. Θα το αντιληφθείτε αν ρίξετε σύντομη ματιά στις (παραπλεύρως) δημοσιευμένες λίστες των καλύτερων εφετινών επιτεύξεων. Πέρα από χώρα προελεύσεως και από εταιρεία παραγωγής. Για τον ανιδιοτελή «σινεφίλ» ρατσισμός στον κινηματογράφο δεν υπάρχει. Η μεγάλη ταινία και οι μεγάλες ερμηνείες δεν κρίνονται με βάση τη χώρα προελεύσεως, τις διαστάσεις των ονομάτων, την ποσότητα των γνωριμιών και των δολαρίων. Μόνο οι «ακαδημαϊκοί» του Χόλιγουντ κοιτάνε την ούγια προτού αποφασίσουν. Είσαι στην ούγια, μπαίνεις· δεν είσαι, βγαίνεις!

Με τη γομολάστιχα ο «θείος» σβήνει τη μισή πραγματικότητα του πλανήτη. Και εκ της γομολάστιχας προκύπτει χάσμα. Εξ αυτού του χάσματος Ευρώπη και Χόλιγουντ σπανίως συναντώνται. Απόδειξη; Εξω η «Ροζέτα». Δηλαδή, ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών (και μάλιστα με πρόεδρο τον Αγγλοσάξονα Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ). Εξω το «Κανείς λιγότερος» του Ζαν Γιμού. Δηλαδή, το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας. Εξω το «Ghost dog: Ο τρόπος των σαμουράι» του Τζιμ Τζάρμους. Δηλαδή, η καλύτερη εφετινή καλτ δημιουργία της ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής. Εξω και «Η παράσταση μιας ζωής» του Μάικ Λι. Δηλαδή, η καλύτερη ταινία «εποχής». Εξω ακόμη και τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Δηλαδή, το κύκνειο άσμα ενός Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος ουδέποτε έλαβε Οσκαρ. Καλύτερα γι’ αυτόν, απείρως χειρότερα για τον «θείο».

Σβησμένοι και οι συντελεστές των ίδιων ταινιών: το σάουντρακ του RZA που έγραψε για τους «Σαμουράι» του Τζάρμους θεωρείται από τα μεγαλύτερα μουσικά γεγονότα της χρονιάς. Η ερμηνεία του Τζιμ Μπρόουντμπαντ στην «Παράσταση μιας ζωής» ξεπερνά τη «γραφικότητα» του συμπαθούς υποψηφίου Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ. Η βιωματική, συναρπαστική ερμηνεία της Εμιλί Ντυκέν της «Ροζέτα» εκτοπίζει τη συνηθισμένη δραματική μανιέρα της Μέριλ Στριπ. Η σκηνοθεσία του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ασυγκρίτως ανώτερη από τη διεκπεραιωτική μιζέρια του υποψηφίου Σπάικ Τζονζ («Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς»). Οι επιδόσεις της Σεσίλια Ροθ και της Μαρίσα Παρέδες στη «Μητέρα» του Αλμοδόβαρ ξεπερνούν τις μισές υποψήφιες α’ και β’ γυναικείου ρόλου. Με απλά λόγια, ο θεσμός των Οσκαρ συμπεριλαμβάνει τα πάντα: θέαμα, λάμψεις, τουαλέτες, πάρτι, Μπιλ Κρίσταλ, πλακίτσες, χρήμα, γνωριμίες και μια γιγαντιαία παχουλή… γομολάστιχα. Ενίοτε λαμβάνει υπόψη του και τους αληθινούς καλλιτέχνες!