Στη μουσική τους τα έθνικ μοτίβα συναντούν την ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική ενώ όργανα ακουστικά της περιοχής τους, όπως το kaval, η γκάιντα και το tapan «παίζουν» δίπλα σε σύγχρονα. Οι «Anastasia» γεννήθηκαν στα Σκόπια πριν από οκτώ χρόνια για να γίνουν σήμερα το δημοφιλέστερο συγκρότημα της χώρας τους με συναυλίες σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα τους γνωρίσαμε από το σάουντρακ της ταινίας του Μίλτσο Μαντσέφσκι «Πριν από τη βροχή», από τον δίσκο τους «Melurgia» και από κάποιες πρόσφατες εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τον καιρό αυτό ηχογραφούν στην Αθήνα το νέο τους άλμπουμ και μας παρουσιάζουν ένα πρώτο δείγμα της δουλειάς τους στο θέατρο «ντύνοντας» μουσικά την «Πυριτιδαποθήκη» του συμπατριώτη τους Ντέιαν Ντούκοφσκι που παρουσιάζεται από την περασμένη Τετάρτη στο «Αμόρε». Ενα από τα τρία μέλη τους, ο Γκόραν, μας μίλησε σχετικά.


­ Ηταν δύσκολο να γράψετε μουσική για την «Πυριτιδαποθήκη»;


«Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Τόσο εμείς, βλέπετε, όσο και ο Ντέιαν, στην ίδια γενιά ανήκουμε, στην ίδια πλευρά της πόλης μεγαλώσαμε».


­ Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας;


«Αρκετά παράξενα! Το έργο το γνωρίζαμε από παλιά, δεν μιλήσαμε όμως καθόλου με τον Ντέιαν όταν μας ανατέθηκε η σύνθεση της μουσικής του από το “Θέατρο του Νότου”. Ενα πρωί τον συναντήσαμε τυχαία στον δρόμο και του είπαμε: “Ξέρεις, Ντέιαν, γράψαμε μουσική για το ανέβασμα του έργου σου στην Ελλάδα. Θα ήθελες να την ακούσεις;”».


­ Πώς καταφέρνετε να συνδυάσετε την εκκλησιαστική μουσική με την έθνικ;


«Ανιχνεύοντας την παράδοση, κρατώντας τα αφτιά μας ανοιχτά στις σύγχρονες τάσεις και βουτώντας στον εαυτό μας!».


­ Εννοείτε ότι μεγαλώσατε με βυζαντινή μουσική;


«Οχι ακριβώς. Θα έλεγα πως παραδόθηκε όμως σε εμάς σχεδόν κληρονομικά από τους παλαιοτέρους… Επιπλέον, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ακούγαμε συνεχώς “γοτθική” μουσική και αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που μας έκανε να ανατρέξουμε στο Βυζάντιο, σαν μια απάντηση της Ανατολής στη Δύση».


­ Τι σας εμπνέει;


«Ο Θεός και ο έρωτας».


­ Και η πραγματικότητα;


«Από τη μια μεριά υπάρχει βέβαια η πραγματικότητα, από την άλλη όμως βρίσκεται η δική μας αλήθεια, δηλαδή αυτό που ευχόμαστε να συμβεί. Για μας η μουσική είναι μια αλήθεια και όχι μια πραγματικότητα».


­ Ακόμη και όταν πραγματικότητα σημαίνει ένας τόσο κοντινός εμφύλιος πόλεμος;


«Κοιτάξτε, το μόνο που μας συνέβη όταν ξέσπασε ο πόλεμος ήταν πως για ένα χρόνο δεν νιώθαμε τίποτε και έτσι δεν μπορούσαμε να γράψουμε μουσική».