«Θέλω να αξιοποιώ το απρόοπτο»
Για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη όλοι οι δίσκοι ουσιαστικά είναι ένα ημερολόγιο των ανθρώπων που τους φτιάχνουν. Ενας δίσκος συνοψίζει εμπειρίες, σκέψεις, φαντασίες, αγωνίες. Ολα όσα έζησε ο δημιουργός του ως τη στιγμή που η τεχνολογία ανέλαβε να τα διαδώσει στον κόσμο και να τα καταχωρίσει στον χρόνο.
Δυόμισι χρόνια από τη ζωή του Αλκίνοου βρίσκονται κρυμμένα σε αυτό τον δίσκο που ακούει στο όνομα «Ανεμοδείκτης» και για εξώφυλλο δεν έχει τη φωτογραφία του, όπως θα ήταν απολύτως φυσικό, αλλά έναν πίνακα, έργο του ζωγράφου πατέρα του.
Δεν το κάνει από διάθεση να είναι αντιστάρ, αντι-κάτι. Τον ενδιαφέρει οι τέχνες να συνδέονται: η μουσική με τον λόγο, η ποίηση με το μέλος. Η ζωγραφική είναι η τέχνη που αγαπάει, η τέχνη που μπορεί να περιγράψει τα τραγούδια του.
Τραγούδια που μιλάνε για τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο. «Ολοι οι άνθρωποι με τα ίδια ερωτηματικά ασχολούμεθα: Ποιος είμαι, από πού έρχομαι, θα μου φτάσει η βενζίνη;». Σε αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν, λέει, ταυτόχρονα οι στίχοι με τη μουσική. «Αργότερα πολύ χρόνο μου πήραν οι ενορχηστρώσεις». Τον ενδιαφέρουν πολύ οι ενορχηστρώσεις. «Οι ενορχηστρώσεις που, ενώ είναι πλούσιες, αφήνουν το τραγούδι ουσιαστικά γυμνό». Είναι ο δεύτερος δίσκος του που φανερώνει την αυτοδυναμία του. Μοιάζει μακρινή η εποχή που μόνο τραγούδαγε; «Τους δύο πρώτους δίσκους που ηχογράφησα με τον Νίκο Ζούδιαρη τους νιώθω ακόμη σαν δικούς μου. Είχαμε πολύ αρμονική και ουσιαστική συνεργασία, δεν διαχωρίστηκαν καθόλου οι ρόλοι. Το να γράφεις μόνος σου τα τραγούδια σού δημιουργεί ανασφάλεια. Οποιο λάθος γίνει το χρεώνεσαι ο ίδιος. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν μετά. Εχει και πολλή μοναξιά αυτή η διαδικασία. Εχω περάσει πέντε μήνες στο στούντιο μόνο με έναν άνθρωπο, τον Βαγγέλη Λάππα, ηχολήπτη μου και συμπαραγωγό του δίσκου. Χαιρόμαστε πάρα πολύ τις στιγμές που έρχονταν να μας δουν κάποιοι μουσικοί από το διπλανό στούντιο και λέγαμε καμιά κουβέντα».
Ο «Ανεμοδείκτης» είναι ένας δίσκος «συγκρατημένα αισιόδοξος» και μουσικά «ένα συνονθύλευμα των μουσικών που αγαπάω, χωρίς να πρόκειται για αντιγραφές. Αναγνωρίζει κανείς εύκολα από κλασικά στοιχεία ως παραδοσιακά και από τζαζ ως ροκ. Δεν έχω βρει ένα είδος μουσικής που από μόνο του θα μπορούσε να με εκφράσει απόλυτα. Μουσικά είμαι ό,τι ακούω».
Ηθελε ο δίσκος αυτός να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο. Τα δισκοπωλεία δεν έδειξαν κανέναν ενθουσιασμό. Δεν παίρνουν βινύλιο, δεν δίνουν βινύλιο. Ο Αλκίνοος επέμενε και βρήκε λύση. Τριακόσιοι δίσκοι βινυλίου θα κυκλοφορήσουν συλλεκτικά. Για τους μουσικούς, τους ανθρώπους του στούντιο, τους φίλους, τους ανθρώπους που αγαπούν το βινύλιο. Δεν θα πωλείται αλλά θα χαρίζεται. «Αγαπάω τους ανθρώπους που αγαπούν το βινύλιο και θέλω να τους κάνω ένα δώρο. Δεν είμαι άνθρωπος κολλημένος στην παλιά τεχνολογία. Πάνω από όλα με ενδιαφέρει η μουσική. Θεωρώ πάντως πιο ανθρώπινο τον ήχο του βινυλίου. Ενα μικρό γρατσούνισμα σε ένα τραγούδι το αγαπάω ως μέρος του τραγουδιού. Μ’ αρέσουν το εξώφυλλο, η υφή του δίσκου, η προσοχή που απαιτεί από σένα. Το CD δεν απαιτεί προσοχή. Επειτα το βινύλιο είναι πολύ μεγάλο για να μπει ως δώρο σε περιοδικά».
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι μόλις 30 χρόνων και έχει ήδη διατυπώσει τη διαφορά από πολλούς συνομηλίκους του. Οχι μόνο γιατί πέτυχε σε έναν δύσκολο χώρο, αυτόν του ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού, αλλά γιατί δεν έχασε τα μυαλά του ακολουθώντας τον στρόβιλο της δόξας που τον συνάντησε τόσο νωρίς. Τον «έσωσαν» η παιδεία του, η οικογένειά του, οι προσωπικές αντιστάσεις του. Ενας σταρ σε μικρή ηλικία. Ενα παιδί ζεστό, αυθόρμητο, που σπουδάζει ακόμη την τέχνη του, που έχει ήθος και σέβεται αξίες. Οι άνθρωποι ποθούν το καλύτερο ξεκινώντας από αυτό που δεν έχουν. Και ο ίδιος ξέρει ακριβώς τι δεν έχει και θα ήθελε. «Δεν έχω την ικανότητα να αξιοποιώ το απρόοπτο. Οτιδήποτε με βγάζει από το πρόγραμμα, ακόμη και αν προέρχεται από μένα, με αποδιοργανώνει. Ενα τραγούδι το γράφω μέσα σε μισή ώρα και μετά δεν μπορώ να το αλλάξω. Ή το κρατάω ως έχει ή το πετάω».
Το καλοκαίρι, ξεκινώντας από τις 18 Ιουνίου, θα περιοδεύσει την Ελλάδα. Είχε ξανακάνει μόνος του περιοδεία αμέσως μετά τον δεύτερο δίσκο του. «Εκείνη η περιοδεία λειτούργησε πολύ εκπαιδευτικά. Ηταν σπουδαία εμπειρία».
