Οι προεδρικές εκλογές της 5ης Φεβρουαρίου δεν βάζουν τέλος μόνο στη δεκαετή διακυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη – που ταυτίστηκε με τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς αλλά και την αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού, το 2017, στο Κρανς Μοντανά της Ελβετίας. Πηγαίνουν πολύ πέραν αυτού, τόσο για τη διάσπαση της Δεξιάς (υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη) όσο και για την αδυναμία του ΑΚΕΛ ύστερα από μια δεκαετία μακριά από την εξουσία να έχει μια δυνατή αντιπολιτευτική υποψηφιότητα.
Θα έλεγε κανείς πως η πολιτική στην Κύπρο προχωράει σε μια εποχή μετανεωτερικότητας όπου τα παραδοσιακά κόμματα υποχωρούν. Μια προσεκτικότερη ματιά ωστόσο – ακόμη και στους μικρούς ανεξάρτητους υποψηφίους – δείχνει πως το πολιτικό σύστημα στη χώρα παραμένει προσκολλημένο σε μια κακώς εννοούμενη παραδοσιοκρατία. Με τις πελατειακές σχέσεις, το ρουσφέτι και τον αγώνα για την εξουσία – ως καρέκλα και όχι ως υπηρεσία – να διατηρούν τη δυναμική άλλων εποχών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
