Πολύ συχνά η δημόσια συζήτηση, μέσα από την τοξικότητά της, γίνεται αποκαλυπτική όχι τόσο για τους πρωταγωνιστές της, αλλά για εμάς τους ίδιους. Για τα αντανακλαστικά, τις εμμονές, την επιλεκτική μας ευαισθησία και την εύκολη ροπή στην ανθρωποφαγία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα λέγονται και γράφονται κάθε φορά που στη δημοσιότητα έρχεται μια είδηση που αφορά παιδί πολιτικού.
Τον προηγούμενο μήνα ήταν ο γιος πρώην υπουργού. Τώρα, ο έφηβος γιος βουλευτή. Ίδιο το έργο: ανώνυμα σχόλια να ξεχύνονται με λύσσα, σαν να περίμεναν καιρό την ευκαιρία. Βεβαιότητες που δεν χωρούν αμφισβήτηση. «Άχρηστος γονιός» αποφαίνονται οι ηθικοί εισαγγελείς. Άλλοι αξιώνουν κάποιου είδους παραδειγματική τιμωρία και βέβαια δεν λείπει το διαχρονικό «Εδώ δεν μπορείς να μαζέψεις το παιδί σου και θες να σώσεις τη χώρα;».
Μα πού ζουν όλοι αυτοί; Κανείς τους δεν έχει βιώσει το σκοτάδι ή και την απελπισία ακόμη που μπορεί να φέρει σε μια οικογένεια μια δύσκολη εφηβεία; Κανείς δεν έχει περάσει την αγωνία του γονιού που νιώθει ανήμπορος να βάλει ένα φρένο σε ένα ανεξέλεγκτο σπιράλ έντασης και απερισκεψίας του παιδιού του; Πώς γίνεται να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να κρατήσει το στόμα του κλειστό μπροστά σε μία τέτοια δοκιμασία;
«Το να είσαι γονιός είναι ένας διαρκής αγώνας κι όσοι νομίζουν ότι είναι εύκολα τα πράγματα, δεν είναι» είπε ο ένας πολιτικός. Άδικο έχει; Στον άλλον οφείλει κανείς να πιστώσει πως τοποθετήθηκε εξαρχής δημόσια και χωρίς υπεκφυγές. Δεν κρύφτηκε, όπως θα προσπαθούσε, ίσως, να κάνει ο καθένας μας σε επίπεδο γειτονιάς ή κοινωνικού κύκλου.
Ομως γιατί αλήθεια αυτά τα περιστατικά να αποτελούν είδηση; Σε τι ακριβώς διαφοροποιεί τη σύλληψη ενός ανηλίκου χωρίς δίπλωμα ένα επώνυμο που προδίδει συγγένεια με πολιτικό; Η απάντηση είναι απλή και άβολη: Σε τίποτα. Εκτός βέβαια κι αν ο πολιτικός γονιός επιχειρήσει κατάχρηση εξουσίας για να συγκαλύψει ή να μεθοδεύσει ευνοϊκότερη μεταχείριση για το παιδί του. Μόνο τότε υπάρχει δημόσιο ενδιαφέρον. Ολα τα άλλα είναι παραπολιτικό κουτσομπολιό.
Κι αφού το έφερε η εβδομάδα, αξίζει κανείς να αντιπαραβάλει αυτό το μίσος με αρκετά από τα σχόλια για το νέο κατόρθωμα του ευρωβουλευτή Παππά. Την ώρα που κάποιοι κατακεραυνώνουν τον μεν ως ανάξιο γονιό για την απερισκεψία ενός εφήβου, άλλοι αναζητούν καχύποπτα τυχόν ευθύνες του δημοσιογράφου που δέχθηκε επίθεση. Στην πυρά ο γονιός για το λάθος του παιδιού του. Επιφύλαξη, όμως, για την επίθεση ενός πολιτικού σε δημοσιογράφο. Το λες και τρικυμία εν κρανίω.
Καμιά φορά, αυτό που χρειάζεται είναι απλά μια μικρή παύση. Εκείνο το ελάχιστο διάστημα πριν γράψουμε το σχόλιο-ετυμηγορία. Οχι για να χαριστούμε σε κανέναν, αλλά για να ξεχωρίσουμε τι αφορά πράγματι τη δημόσια σφαίρα και τι ανήκει ακόμη στην περιοχή του ανθρώπινου. Μπορούμε όμως;
