Τι θα έπρεπε να είχαμε προσέξει 5: Παιδεία

Για τη στήλη αυτή και τον υπογράφοντα, τα δεινά που συσσωρεύτηκαν κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο έχουν κύρια πηγή την παιδεία των Νεοελλήνων, σχολική αλλά και εξωσχολική, με αφετηρία την οικογένεια. Εγραφα πριν από 27 χρόνια μεταξύ άλλων: «Η πολιτική ηγεσία είναι ο μεγαλύτερος ένοχος του σημερινού καταντήματος της παιδείας, την οποία αδίστακτα υποβάθμισαν για να γίνει αρεστή στα παιδιά, για να αλώσει ψηφοθηρικά το διδακτικό προσωπικό, να εθίσει και τις δύο πλευρές στο δικαίωμα στην τεμπελιά και να πείσει τους γονείς ότι δεν χρειάζεται τα παιδιά τους να μπορούν να σκέπτονται, αφού αρκούν η αποστήθιση και τα διδασκόμενα από τα φροντιστήρια για να πάρει το παιδί τους το χαρτί και να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο, απ’ όπου εν συνεχεία θα εξέλθει κάποτε – άσχετα αν και πότε – με κάποιο πτυχίο.

Είναι αλήθεια ή όχι ότι αν στα δημόσια σχολεία διδάσκονταν αυτά που διδάσκονται στα φροντιστήρια, δεν θα υπήρχε απόλυτη ανάγκη λειτουργίας των τελευταίων; Και αν αυτό είναι αλήθεια, τότε πού οφείλεται η ανεπάρκεια των δημόσιων σχολείων; Στο ότι δεν έχουν τόσο καλούς καθηγητές όσο τα φροντιστήρια; Στο ότι κάποιοι, πολλοί μάλλον, καθηγητές δεν καταβάλλουν ευσυνείδητη διδακτική προσπάθεια καθώς δεν τους ελέγχει κανείς και καθώς έτσι μερικοί εξασφαλίζουν ιδιαίτερα αφορολόγητα μαθήματα; Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε φαίνεται εύλογο (αλλά δεν τους τιμά) κάποιοι καθηγητές να απορρίπτουν με τα βδελυγμίας την αξιολόγησή τους, που θα αποδείκνυε είτε την ανεπάρκεια γνώσεων του αντικειμένου το οποίο διδάσκουν είτε διδακτική ακαταλληλότητα. Είναι όμως ακατανόητο γιατί οι μαθητές τούς κάνουν πλάτες και συμμαχούν μαζί τους. Προτιμούν δασκάλους που τους αφήνουν αγράμματους;