Νίκος Γ Μαστροπαύλος

Ταξιδεύουμε μεταξύ Ικαρίας και Σάμου, μαζί με τους Φούρνους, τη Θύμαινα, το Πετροκάραβο, την Κορασίδα, τον Μικρό και τον Μεγάλο Ανθρωποφά, το Θυμαινάκι, το Αλατονήσι, την Κισηριά, το Μακρονήσι, το Πλακάκι, το Στρογγυλό και τους μύθους για τους θησαυρούς των πειρατών.

Οταν βρεθείς μέσα στην πλημμυρίδα των σχημάτων, των χρωμάτων και των αρωμάτων της ζωγραφικής του Απόστολου Χαντζαρά

Το όμορφο νεοκλασικό καθαγιάζει την «καταραμένη» Αθήνα, μεταξύ Αριστοτέλους και Αχαρνών.

«Μέρες στη θάλασσα, όλες τους όμοιες όπως η ευτυχία...» μονολογεί με μεσογειακό πάθος ο Αλμπέρ Καμί

Η ανάγνωση και εντύπωση των τοπίων στον νου και στην ψυχή γίνεται πάντα µε προσωπικές σκέψεις. Λίγο ως πολύ όπως συµβαίνει και µε τα έργα τέχνης.

Αυτοί οι κόσµοι, οι µικροί, οι µεγάλοι, οι αφηµένοι από χέρι θεϊκό να αρµενίζουν στο Αρχιπέλαγος, που τάχθηκε να αφυπνίζει και να ξεσηκώνει τη µαγεία των ταξιδιών και των ανακαλύψεων.

Τα ατελιέ των καλλιτεχνών είναι όντως εργαστήρια ονείρων. Πριν από μερικά χρόνια παρακολουθούσα τον Κώστα Παπανικολάου να ζωγραφίζει την Πέπη

Ο φωτοδότης Αριστοτέλης συνέλαβε την ακοή όχι απλώς ως συλλογή ήχων, αλλά κυρίως ως ερέθισμα του νου.

Οταν ο Χρήστος Καπράλος, αυτή η μορφή της ελληνικής γλυπτικής, ήθελε να πει στον εκκολαπτόμενο τότε δημιουργό Βασίλη Παπασάικα ότι ένα γλυπτό δεν είναι καλό, έλεγε ότι πιάνει σκόνη.

Οι πέτρες της Νάξου ακτινοβολούν γοητεία και µυστήριο. Η Πορτάρα, τα όρθια και τα ξαπλωµένα µαρµάρινα µέλη του ναού του Απόλλωνα πάνω στο νησάκι Παλάτια

Ο,τι δεν ακούγεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και η χαρακτική είναι εκ φύσεως αθόρυβη, συνωμοτική τέχνη

Η θέα του Ολύµπου είναι συναρπαστική, απ' όπου κι αν βρίσκεσαι. Και πάντα έχει τη µαγική δύναµη να σου δείξει µια καινούργια όψη και να ανανεώσει το βλέµµα σου πάνω του, αλλά και να σε αφήσει ανικανοποίητο από την ποσότητα της ενέργειάς του.

Ολες οι ηµέρες και οι νύχτες στη µικρή ήπειρο της Μεσογείου είναι καρυκευµένες µε την απόλαυση του φαγητού.

«Το ταξίδι είναι το μόνο πράγμα που το πληρώνεις και σε κάνει πλουσιότερο», διαβάζω στην καλαίσθητη μικρή πινακίδα στην αυλή του boutique ξενοδοχείου Avalon (www.avalonboutiquesuites.com) καθώς ανεβαίνω για τη σουίτα Ερως.

Η ειδοποιός διαφορά του συνειδητοποιημένου περιηγητή του κόσμου από τον άσκοπο περιπλανώμενο είναι ότι ο πρώτος επιστρέφει πάντα στην αφετηρία του για να εξαργυρώσει και να επενδύσει τα πλούτη που του έδωσε το ταξίδι.

Ιεροί τόποι είναι αυτοί που μας φέρνουν πιο κοντά στον ουρανό, εκεί που κρύβονται πίσω από τα άσπρα σύννεφα, κοντά στους αστερισμούς, οι μεταφυσικές ανησυχίες μας· ίσως και η συνέχεια της επί της Γης παρουσίας μας, ο παράδεισός μας. Από τον Ψηλορείτη και τον Ολυμπο ως το όρος Φούτζι στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι […]

Φωτιά λαμπρή, χαρμόσυνη, φλόγα εξαγνιστική, που δεν καίει αλλά φωτίζει, μοιράζεται, ενώνει, ανανεώνει.

«Αγαλλιάσθω η Κτίσις· ευφραινέσθωσαν πάντες οι γηγενείς». Σε κανέναν άλλον τόπο ένας επιτάφιος θρήνος δεν εκτοξεύει στον γαλάζιο αιθέρα τόση αγαλλίαση.

«Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!». Ελύτης και ξανά Ελύτης, καθώς η «Χρυσοπηγή», το καΐκι του καπετάν Κώστα Πράσινου, ταξιδεύει την ημέρα της Λαμπρής ανάμεσα στων βράχων τα αγάλματα στα μικρά Κουφονήσια.

Το κάστρο της Κιάφας μοιάζει σαν ανασηκωμένο φρύδι του βουνού. Από τις επάλξεις, το βλέμμα πραγματικά απελευθερώνεται, για να πετάξει προς το φαράγγι των Πηγών του Αχέροντα, τη Γλυκή και την πεδιάδα με το Νεκρομαντείο, μέχρι την Αμμουδιά του Ιονίου.