Η Σουηδική Ακαδημία μάς έχει συνηθίσει στις εκπλήξεις. Ετσι και εφέτος, αποφάσισε να απονείμει το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας στον γάλλο πεζογράφο Πατρίκ Μοντιανό
«Οι ελληνικές ημερήσιες εφημερίδες αποτελούν, για την έρευνα, μια ξένη χώρα, ένα εντελώς άγνωστο και αχαρτογράφητο τοπίο».
Η Μάργκαρετ Ατγουντ, γεννημένη το 1939 στην Οτάβα του Καναδά, είναι από τις διασημότερες συγγραφείς του αγγλόφωνου κόσμου.
Ηταν ανάλγητος, ήταν υπερφίαλος και μέθυσος, ημιπαρανοϊκός σχεδόν, ακόμη και «άξεστα δεισιδαίμων». Προσθέστε και όσα συναφή μπορείτε να φανταστείτε και θα σχηματίσετε την εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν για τον Μέγα Αλέξανδρο κάποιοι αναθεωρητικοί «ιστορικοί» (με ή χωρίς εισαγωγικά). Αν επιπλέον έχετε την υπομονή και επισκεφθείτε κάποιες από τις αμέτρητες σχετικές ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο - και υπό την προϋπόθεση ότι δεν χάσετε έπειτα από λίγο τον λογαριασμό - θα βρείτε ακόμη και συγκρίσεις του Αλεξάνδρου με τον Τζένγκις Χαν, τον Αττίλα, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.
Ο Νούτσιο Ορντινε, καθηγητής της Ιταλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας, δίνει στο βιβλίο του τον οξύμωρο τίτλο Η χρησιμότητα του άχρηστου
Τον Μάιο του 1823 ένας άσημος Γερμανός ονόματι Γιόχαν Πέτερ Εκερμαν, 31 ετών, στέλνει στον Γκαίτε, που ήταν τότε 74 ετών, ένα δοκίμιο με τίτλο Συνεισφορές στην Ποίηση
Το 1980 κυκλοφόρησε στην Ιταλία ένα μυθιστόρημα που θα γινόταν μέσα σε λίγα χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες. Μία τριετία αργότερα εκδόθηκε και στις ΗΠΑ, όπου επέτυχε το σχεδόν αδιανόητο για βιβλίο ξένου συγγραφέα: επί 150 και πλέον εβδομάδες παρέμεινε στον κατάλογο ευπώλητων των «New York Times». Τίτλος του, «Το όνομα του ρόδου» […]
Οταν ο Τ.Σ. Ελιοτ εξέδιδε το 1939 την ποιητική του συλλογή Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ (Old Possum's Book of Practical Cats), ήταν αδύνατον να φανταστεί πως τα ποιήματα εκείνα θα ενέπνεαν τόσους και τόσους - μουσικούς κατά το πλείστον.
Στις 19 Ιουλίου 1937 στο Βερολίνο έγιναν τα εγκαίνια μιας μεγάλης έκθεσης ζωγραφικής που θα έμενε στην Ιστορία ως έκθεση έργων «εκφυλισμένης τέχνης», όπως την ονόμασαν οι ναζιστές.
Διακόσιες χιλιάδες Παριζιάνοι τον Οκτώβριο του 1924 συνόδευσαν τον Ανατόλ Φρανς στην τελευταία του κατοικία.
Στις αρχές του 20ού αιώνα στο σπίτι της Βιρτζίνια και του Λέοναρντ Γουλφ θα συναντιούνταν κάθε εβδομάδα τα μέλη μιας ολιγομελούς ομάδας συγγραφέων, ζωγράφων και κριτικών που τότε ήταν σχεδόν άγνωστοι.
Κανείς δεν περιέγραψε καλύτερα τις διαφορές ανάμεσα στην υψηλή και τη μαζική κουλτούρα από τον Τέοντορ Αντόρνο, ο οποίος θεωρούσε την Ευρώπη κοιτίδα της πρώτης και τις ΗΠΑ πατρίδα της δεύτερης.
Οι φουτουριστές αναστάτωσαν την Ευρώπη τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και βρέθηκαν πολύ κοντά στον φασισμό.
Ολα τα μεγάλα κινήματα στις νεότερες εποχές υπήρξαν γεννήματα της ουτοπίας. Στην τέχνη και στην πολιτική θεωρία τα ξύπνια όνειρα των προπαγανδιστών της στοίχειωσαν τη ζωή εκείνων που τους ακολούθησαν αλλά και όσων τους αντιστάθηκαν.
Είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς το πλήθος των εκδόσεων που αναφέρονται στη ναζιστική εποχή και στον Αδόλφο Χίτλερ.
Στα 91 της χρόνια απεβίωσε τη Δευτέρα που μας πέρασε η Ναντίν Γκόρντιμερ, που μαζί με τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι και τον Αντρέ Μπρινκ είναι οι τρεις κορυφαίοι μεταπολεμικοί πεζογράφοι της Νότιας Αφρικής
Αποτελούμενο από δεκαοκτώ μελέτες, το Επος και δράμα είναι το πλέον βιωματικό από τα θεωρητικά τουλάχιστον βιβλία του Δ.Ν. Μαρωνίτη.