Ενώ πλησιάζει η ώρα της απονομής των βραβείων του φεστιβάλ Βενετίας (πρόεδρος της κριτικής επιτροπής φέτος ο Κορεάτης σκηνοθέτης Μπονγκ Τζουν Χο της ταινίας «Παράσιτα»), τα συναισθήματα του επισκέπτη του φεστιβάλ είναι ανάμεικτα. Σίγουρα ήταν ένα φεστιβάλ με πολύ καλές ταινίες – ταινίες που θα κάνουν αίσθηση όταν προβληθούν με το καλό στις αίθουσες. Αλλά ήταν επίσης ένα φεστιβάλ χωρίς τους χυμούς και την ζωντάνια των περασμένων ετών.
Μάσκες παντού, μειωμένες οι θέσεις στις αίθουσες για τις αποστάσεις ασφαλείας, ελάχιστη πρόσβαση στα ζωντανά δρώμενα, καχυποψία στα βλέμματα, διαρκείς παρατηρήσεις από το προσωπικό της διοργάνωσης. Η σκιά του COVID 19 βαριά. Το χαρμόσυνο ήταν ότι ο κόσμος συγκριτικά με πέρσι ήταν ασφαλώς αυξημένος – ότι και αν σημαίνει αυτό.
Tιμή στον Ρίντλεϊ Σκοτ
Απόψε το βράδυ ένας σκηνοθέτης με τεράστιο έργο πίσω του – από το «Αλιεν» ως τον «Μονομάχο» και από το «Blade Runner» ως την «Θέλμα και Λουίζ», βραβεύεται για το σύνολο του έργου του το οποίο συνεχίζεται με πυρετώδεις ρυθμούς αφού ο Ρίντλεϊ Σκοτ έχει έτοιμες δύο ταινίες για φέτος: την «Τελευταία μονομαχία» (The last duel) με τους Μπεν Αφλεκ, Ματ Ντέιμον, Ανταμ Ντράιβερ που θα προβληθεί αμέσως μετά την βράβευσή του στη Σάλα Γκράντε με το βραβείο Cartrier Glory και τον «Οίκο Γκούτσι» (House of Gucci) που αφορά τα μεγάλα σκάνδαλα στην οικογένεια του πασίγνωστου οίκου που βρίσκεται στον τίτλο. Καθόλου άσχημα για έναν δημιουργό που στις 30 Νοεμβρίου θα γίνει 84 ετών!
Η Νάπολη του Σορεντίνο
Σε ότι αφορά τις ταινίες η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και η πρεμιέρα του ισπανικού μελοδράματος «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ με το οποίο σηκώθηκε η αυλαία, έδωσε το σήμα για ένα δεκαήμερο ταινιών που άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Μια αναδρομή του Πάολο Σορεντίνο στα χρόνια της Νάπολης στη δεκαετία του 1980 ,όταν ο ίδιος εισχωρούσε στην εφηβεία, φτιάχνει τον κόσμο της ταινίας «Το Χέρι του Θεού» (È stata la mano di Dio), ο τίτλος της οποίας δεν χρειάζεται αναλύσεις: Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που έδωσε ανάσα σε μια πόλη που όλη η Ιταλία θεωρούσε σκουπιδότοπο. Σε αυτή την ταινία ο Σορεντίνο της αριστουργηματικής «Τέλειας ομορφιάς» «συνοψίζει» την γενικότερη άποψή του για το σινεμά. Το «Χέρι του Θεού» περιλαμβάνει στοιχεία από όλο το έργο του.
Ενας από τους ηθοποιούς της ταινίας αυτής είναι ο μέγιστος Ιταλός Τόνι Σερβίλο ο οποίος φέτος είχε την τιμητική του στη Μόστρα. Παίζει επίσης στην ταινία μτου Μάριο Μαρτόνε «Qui rido io» όπου υποδύεται έναν θρυλικό ηθοποιό της Comedia Del’ Arte, τον Εντουάρντο Σκαρπέτα (1853- 1925), αλλά και στο εκτός συναγωνισμού «Ariaferma» του Λεονάρντο Ντ Κοστάνζο όπου υποδύεται έναν αυστηρό αλλά καλόψυχο και λογικό δεσμοφύλακα. Ο Σερβίλο δεν έχει βραβευτεί ποτέ στην Βενετία και ίσως αυτή να είναι η στιγμή του.
Καλές στιγμές
Στις πολύ αγαπημένες ταινίες μου από αυτή την διοργάνωση, στην οποία ήδη αναφέρθηκα, είναι η μεταφορά του μυθιστορήματος του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ «Χαμένες ψευδαισθήσεις» («Illusions perdues») που ουσιαστικά είναι ένας υπόγειος αλλά καυστικός σχολιασμός πάνω στο φαινόμενο των fake news, με τη μόνη διαφορά ότι η δράση τοποιθτείται στο Παρίσι του 1821!
Η Κρίστεν Στιούαρτ είναι ένα από τα φαβορί για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την δουλειά της στη «Σπένσερ» του Πάμπλο Λαρέν όπου υποδύεται την Λαίδη Νταϊάνα και ο Μένεντικτ Κάμπερμπατς εντυπωσίασε παίζοντας τον σκληροτράχηλο αμερικανό αγρότη στο γουέστερν της Τζέιν Κάμπιον «Η εξουσία του σκύλου». Ωστόσο, την έκπληξη ίσως ξανακάνει η Ολίβια Κόλμαν, εξαιρετική στην «Χαμένη κόρη» της Μάγκι Τζίλενχααλ που γυρίστηκε στις Σπέτσες.
Βέβαια, υπάρχει ο παράγοντας της Αναμαρία Βαρτολομέι στην ταινία «L’evenement» της Οντρέ Ντιγουάν, που λόγω θέματος αποκλείεται να λείπει από τα βραβεία: με φόντο την δεκλαετία του 1960, η Βαρτολομέι υποδύεται μια έφηβη έγκυο στα όρια της απελπισίας καθώς δεν βρίσκει τρόπο για να κάνει έκτρωση ώστε να μην χάσει τις σπουδές της. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ανί Ερνό που είχε κάνει πάταγο στην Γαλλία όταν πρωτοκυκλοφόρησε. _
