Αυτό που κυριαρχεί στο αυτοκριτικό κουβεντολόι που ξεκίνησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χαλαρότητα. Χωρίς άγχος, μια ελίτ μοσχαναθρεμμένων με εξουσία και ουτοπίες αναφέρεται σε εκείνο το καταραμένο εξάμηνο του 2015, με ένα στυλ «τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά…». Ο Δραγασάκης ανακάλυψε, τώρα που είναι ξεκούραστος, ότι ο άπειρος Βαρουφάκης διαπραγματευόταν «χωρίς κανένα σχέδιο, κόβοντας γέφυρες αντί να χτίζει». Πού ακριβώς ήταν ο έμπειρος Δραγασάκης τότε; Αν η πολιτική Βαρουφάκη ήταν επικίνδυνη για τη χώρα, αν βύθιζε ακόμη περισσότερο του συμπολίτες του στη φτώχεια, γιατί ο κύριος αντιπρόεδρος δεν μίλησε στους ψηφοφόρους του τουλάχιστον; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, για την πατρίδα επρόκειτο, γιατί δεν τα βρόντηξε, γιατί δεν παραιτήθηκε ώστε να δημιουργηθεί ρήγμα στην κυβερνητική παραφροσύνη; Είναι βολικό, βλέπετε, να καις τον καμένο. Ο Βαρουφάκης φταίει, που δεν ήταν και δικός τους, που τον διώξανε, μόνος του τα έκανε.
Ο Στ. Κούλογλου πήγε πιο βαθιά το μαχαίρι, στην εκκίνηση του συριζαϊκού θριάμβου, στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά διά του εκβιασμού της καταψήφισης του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Επρεπε να αφήσουμε τον Σαμαρά να κάνει τη βρώμικη δουλειά» είπε. Τώρα τον βρίσκει βιαστικό τον αρχηγό, τότε που έκανε το ρεσάλτο στην εξουσία ο Τσίπρας, πήδηξε κι αυτός στο σκάφος και από τότε ταξιδεύει.
Ο Ν. Βούτσης είναι απόλυτος. Το είχε πει, εξομολογείται, να μη βιαστούν γιατί ήταν άπειροι. Διαχωρίζει τη θέση του τώρα! Αλλά δεν τον είδα και πολύ σκασμένο με το θέμα, απ’ ό,τι κατάλαβα, εντάξει, και που βιάστηκαν δεν έγινε και τίποτα, μια χαρά περάσανε, έδωσε το «παρών» του ως Πρόεδρος της Βουλής, το δίνει και τώρα που αποκαλύπτει ότι τα έλεγε… Ηθελα να ήξερα αν ο κ. Βούτσης που θυμοσοφεί στην αντιπολίτευση θυμάται τι ύβρεις άκουγαν όσοι δημοσίως εξέφραζαν την άποψη ότι ήταν τραγικό λάθος να μην αφήσουν την κυβέρνηση της χώρας να ολοκληρώσει το πρόγραμμα, να κλείσει το Μνημόνιο. Με τι ντροπιαστικούς χαρακτηρισμούς έλουζαν όποιον δεν είχε συλλάβει την περίφημη ιδέα Βαρουφάκη που μας έριξε στα βράχια.
Ο Ευ. Τσακαλώτος πρωτοτύπησε με ζεύγη αντιθέτων! Ηταν και άπειροι, είχαν και στελέχη, ήταν ανέτοιμοι, αλλά τι να έλεγαν στον κόσμο που έτρωγε από τα σκουπίδια; Είχαν και πρόγραμμα και σχέδιο, είπε ακόμη, αλλά νόμιζαν ότι κάποια πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Πάντα συμβαίνει αυτό, κατέληξε.
Πριν χάσουν τις εκλογές, όποιος τολμούσε να πει κάτι από όλα αυτά τον κατακεραύνωναν με ατράνταχτο επιχείρημα ότι τα πάντα εγκρίθηκαν από τον ελληνικό λαό. Τώρα, ορφανοί από λαϊκή επιδοκιμασία, επιχειρούν με αδικαιολόγητη ελαφρότητα μια ασυνάρτητη αυτοκριτική. Για πράξεις και παραλείψεις που ταλαιπώρησαν αφόρητα εκατομμύρια πολίτες.
Αν τα κίνητρα δεν είναι ταπεινά, ας θέσουν την αυτοκριτική προς ψήφιση στο επερχόμενο συνέδριο, όπως απαιτεί η δημοκρατία.
