Οι δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς

Μια ιστορία εκδίκησης, δοκιμασίας και αυτογνωσίας, με κεντρικό πρόσωπο τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε ρόλο ιχνηλάτη που αναζητεί τον δολοφόνο του γιου του στον παγωμένο Καναδά του 18ου αιώνα.Ο Μεξικανός Ινιαρίτου επιστρέφει στα βασικά υλικά του κινηματογράφου και μας θυμίζει ότι το σινεμά που αξίζει (και μένει) είναι εκείνο που φτιάχνεται με ιδρώτα και αίμα. Ο Ντι Κάπριο ξεπερνά τα όριά του (δείτε απλώς τη σκηνή με την αρκούδα), λόγος για τον οποίο του άξιζε το Οσκαρ που πήρε. Δεύτερο Οσκαρ σκηνοθεσίας και για τον Ινιαρίτου.

Αναπαράσταση της έρευνας που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 διεξήγαγε η δημοσιογραφική ομάδα Spotlight της εφημερίδας «The Boston Globe» προκειμένου να ξεσκεπάσει ένα τρομερό σεξουαλικό σκάνδαλο της Καθολικής Εκκλησίας στη Βοστώνη. Ο βασικότερος λόγος που αυτή η ταινία εντυπωσιάζει (ακόμη και συναρπάζει) είναι ότι παρουσιάζει με απόλυτη ακρίβεια και με εξονυχιστική επιμονή και στην παραμικρή λεπτομέρεια τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να γίνεται το σωστό ρεπορτάζ – έρευνα. Απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας.

Κινηματογραφικό επίτευγμα, στην κυριολεξία, διαρκεί δύο ώρες και 14′ και είναι μόλις ένα (!) τεράστιο μονοπλάνο μέσα στο νυχτερινό Βερολίνο. Ξεκινά με ένα φλερτ σε ένα μπαρ για να καταλήξει σε μάχη κακοποιών με την αστυνομία ενώ έχει προηγηθεί μια ληστεία. Και όλα αυτά χωρίς μοντάζ, χωρίς εφέ. Ο Σεμπάστιαν Σίπερ (που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2015) κρατά τον θεατή σε αγωνία προσφέροντας ένα χειροποίητο κινηματογραφικό ταξίδι που δύσκολα ξεχνιέται.

Με σεναριογράφο τον σύντροφό της, τον σπουδαίο Πολ Λάβερτι (η μόνιμη πέννα του Κεν Λόουτς), η Μπολέν έφτιαξε μια πολυσύνθετη, ανθρώπινη ταινία, γύρω από την προσπάθεια μιας ατίθασης Ισπανίδας (Ανα Καστίγιο) να βρει την τεράστια ελιά που ξεριζώθηκε από το χωράφι του παππού της για να γίνει ντεκόρ στα κεντρικά γραφεία μιας γερμανικής οικολογικής εταιρείας. Μέσα από το οδικό ταξίδι της κοπέλας από τον ισπανικό Νότο προς το Ντίσελντορφ, η Μπολέν κάνει μικρές αλλά καίριες επισημάνεις για την οικονομική κρίση της εποχής μας φροντίζοντας να χαμηλώνει τους τόνους με το χιούμορ.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Ζάλερ είναι ένα γουέστερν απερίγραπτα ωμό αλλά καθ’ όλα υποβλητικό και με το προτέρημα (για άλλους, βέβαια, ελάττωμα) ότι δεν «χαρίζεται» πουθενά. Οι άγριες σκηνές δολοφονιών και κανιβαλισμού είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταινίας, στα οποία όμως θα πρέπει να προσθέσουμε την καλά μελετημένη ανάπτυξη χαρακτήρων, τη μυστηριακή ατμόσφαιρα και τη «βρώμικη» φωτογραφία του Μπέντζι Μπάκσι.

Υμνος στην αιωνιότητα του αληθινού έρωτα με φόντο το κοσμοπολίτικο αλλά άδειο Χόλιγουντ και τη μελαγχολική αλλά ποιητική Νέα Υόρκη. Μέσα στη μαγική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, ο Τζέσι Αϊζενμπεργκ και η Κρίστεν Στιούαρτ υποδύονται τους ακυρωμένους ερωτευμένους που δεν μπορούν να ξεχάσουν την ομορφιά των στιγμών τους, ενώ στον Στιβ Καρέλ αξίζει Οσκαρ Β’ ρόλου για τον ατζέντη αστέρων που υποδύεται ευφυώς.

Ο σκηνοθέτης που ανανέωσε τον ρουμανικό κινηματογράφο με το σπουδαίο φιλμ «Τέσσερις μήνες, τρεις εβδομάδες, δύο μέρες» κρατά τον θεατή σε αναμμένα κάρβουνα ενώ παρακολουθεί σαν βδέλλα τον Γολγοθά ενός 50άρη γιατρού (Αντριάν Τιτιένι) που βάλλεται από παντού και σε όλους τους τομείς της ζωής του. Ολοι δε οι ηθοποιοί υπηρετούν ευλαβικά τον Μουντζιού βγάζοντας πέρα τρομερά δύσκολες (και υποθέτω ψυχοφθόρες) σκηνές, χωρίς την ανάσα του μοντάζ αλλά σε διαρκή μονοπλάνα.

Ενας αποκαλυπτικός ηθοποιός ονόματι Πέτερ Σίμοντσεκ υποδύεται τον ηλικιωμένο διανοούμενο που έχει επιλέξει να αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ, μέθοδος που θα τον φέρει πιο κοντά στην ψυχρή σαν πάγο κόρη του (Σάντρα Χέλερ). Από τις πιο αισιόδοξες ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό και η μεγάλη έκπληξη του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών, στο οποίο όμως δεν διακρίθηκε όσο της άξιζε.

Αλλη μια ταινία σε σενάριο Πολ Λάβερτι στην εφετινή δεκάδα, σκηνοθετημένη από έναν βετεράνο δημιουργό (80 εφέτος), που δεν σταμάτησε ποτέ να αφουγκράζεται τα προβλήματα της κοινωνίας. Εδώ, ο Κεν Λόουτς στηλιτεύει τα τρωτά του βρετανικού Δημοσίου φωνάζοντας ότι η αλληλεγγύη είναι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση κάθε προβλήματος. Πολύ λιτή και καθ’ όλα ουσιαστική ταινία, που συγχρόνως βάζει τον θεατή μέσα στον απόλυτο παραλογισμό της βρετανικής γραφειοκρατίας που μπορεί να οδηγήσει κυριολεκτικά στον θάνατο.

Εκείνη
(Elle)
Του Πολ Βερχόφεν
Α’ προβολή: 6 Οκτωβρίου
Σεξουαλικές διαστροφές και αινιγματικός γυναικείος ψυχισμός· οι δύο πυλώνες που συνδυάζονται άψογα στην τελευταία ταινία του ολλανδού σκηνοθέτη του «Βασικού ενστίκτου»: μια τρομερή, ανεπανάληπτη Ιζαμπέλ Ιπέρ αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για τον ρόλο της μυστηριώδους γυναίκας που δεν επιτρέπει τίποτε να την κλονίσει, ούτε καν το γεγονός ότι έχει πέσει θύμα βιασμού.