Φαίνεται εξωπραγματικό. Κι όμως, τόσο ο καιροσκόπος λαϊκιστής Μπόρις Τζόνσον, όσο και ο ακροδεξιός κλόουν Νάιτζελ Φάρατζ – οι αρχιτέκτονες του Brexit και νικητές στην ανaμέτρηση του δημοψηφίσματος- παραιτήθηκαν.
Ο πρώτος από την φιλοδοξία του να διεκδικήσει την αρχηγία των Τόρις και την Πρωθυπουργία. Ο δεύτερος από την ηγεσία του αντιευρωπαϊκού κόμματός του που φύτεψε πρώτο τον σπόρο του Brexit στην βρετανική κοινωνία και δικαιώθηκε μετά από 17 χρόνια!
Κι όμως, το ωστικό κύμα που δημιούργησε στην κοινωνία αλλά και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρώπη υποχρέωσε ουσιαστικά και τα δύο πρωτοπαλίκαρα του BREXIT, να κάνουν ένα βήμα πίσω ,αισθανόμενοι το βάρος της ευθύνης και το δέος των συνεπειών που φέρνει στη χώρα το ΟΧΙ των Βρετανών στην Ευρώπη.
Και να αφήσουν άλλους εμπειρότερους και λιγότερο διχαστικούς πολιτικούς να χειρισθούν την λεπτή φάση της διαπραγμάτευσης εξόδου ή την ανατροπής της απόφασης εξόδου με νέο δημοψήφισμα.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ελλάδα , με πολύ διαφορετικό, όμως, αποτέλεσμα .Ο κ.Τσίπρας που έγινε πρωθυπουργός με τον αχαλίνωτο λαϊκισμό του , υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, οδήγησε μέσα από μία παρανοϊκή διαπραγμάτευση μέσα σε λίγους μήνες την οικονομία στην βαθιά ύφεση – εκεί που ήταν έτοιμη να βγει στην ανάπτυξη- και τη χώρα στο χείλος της επιστροφής στη δραχμή.
Κι όταν έγινε σαφές ότι η επιβολή ων ελληνικών θέσεων στην Ευρώπη δεν ήταν παρά επικίνδυνες ψευδαισθήσεις ,και ότι η χώρα δεν μπορούσε παρά να χάσει κατά κράτος φτάνοντας στο κατώφλι του GREXIT, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να υποχωρήσει μπροστά στην Ευρώπη, κάνοντας δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα αντέστρεψε.
Υπό το βάρος των ασήκωτων ευθυνών και της απόλυτης καταστροφής που θα προκαλούσε στη χώρα η επιστροφή στη δραχμή αναγκάστηκε να βαφτίσει ΟΧΙ το ΝΑΙ και να υπογράψει ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο που στοίχισε στη χώρα 100 δισεκατομμύρια και τρία χρόνια παράταση της λιτότητας .
Αντί ,όμως, να αισθανθεί το βάρος της απόφασής του και τις συνέπειες που είχε η λανθασμένη πολιτική του και να κάνει κι αυτός ένα βήμα πίσω ή να αναζητήσει ευρύτατες συμμαχίες για να ανέβει η χώρα τον Γολγοθά του νέου Μνημονίου, επέμεινε – και πάλι -στα παραμύθια του .
Στην υιοθέτηση δήθεν ενός παράλληλου προγράμματος που θα αμβλύνει τον πόνο της σκληρής λιτότητας και στην δημιουργία εσωτερικών εχθρών ( π.χ. Μέσα Ενημέρωσης , κόμματα της αντιπολίτευσης , οικονομικά συμφέροντα ) που θα του επέτρεπαν να κοροϊδέψει για μία ακόμη φορά τον κόσμο και γαντζωθεί στην εξουσία για λίγο ακόμη.
Πως να πείσεις όμως τον χαμηλοσυνταξιούχο που σε ψήφισε –επειδή υποσχέθηκες καλύτερες μέρες – ότι πράγματι τον προστάτευσες , όταν κάθε μέρα πληρώνει περισσότερα σε φόρους και εισπράττει λιγότερα απ τη σύνταξή του; Πώς να πείσεις τον άνεργο που σε στήριξε ότι η ανάπτυξη έρχεται όταν καθημερινά νέες επιχειρήσεις κλείνουν και η οικονομία δεν λέει να πάρει ανάσα;
Πολύ σύντομα θα έχεις απέναντί σου την οργή όλων αυτών που πίστεψαν στις απατηλές υποσχέσεις σου. Και θα κατανοήσεις γιατί και οι νικητές -πόσο μάλλον οι χαμένοι- αναγκάζονται μπροστά στις ασήκωτες ευθύνες να κάνουν ένα βήμα πίσω.
