Το Brexit επιβεβαίωσε τους φόβους των περισσοτέρων ότι διατηρούμενη η παγκόσμια ανισορροπία επί μακρόν θα γεμίσει τον πλανήτη αβεβαιότητες και θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτα γεγονότα.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι Βρετανοί με την ψήφο τους στο δημοψήφισμα έλυσαν τον ασκό του Αιόλου και ελευθέρωσαν όλα τα δαιμόνια.
Τώρα επαπειλείται ντόμινο αντίστοιχων αποσχιστικών κινήσεων και αποκαλύπτεται κίνδυνος επικράτησης εθνικιστικών αντιλήψεων και τάσεων προστατευτισμού, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει ευθέως πλέον την απειλή απόσχισης της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, ακόμη και το Γιβραλτάρ μπορεί να αποτελέσει εκ νέου βάση εντάσεων με την Ισπανία.
Αντιστοίχως, η κατάσταση στη Γαλλία θεωρείται εύθραυστη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως αν αυτή τη στιγμή ετίθετο αντίστοιχο ερώτημα στη Γαλλία, υπέρ της εξόδου θα ψήφιζε το 60% των πολιτών.
Στη Γερμανία επίσης, την ηγέτιδα χώρα, που εγγυάται με τις επιδόσεις της το κοινό νόμισμα, το σοκ είναι μέγα. Μέρκελ και Σόιμπλε αισθάνονται το ρήγμα, νιώθουν την πίεση από το ανερχόμενο εθνικιστικό κόμμα που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο «Εναλλακτική για τη Γερμανία» και γνωρίζουν ότι τώρα θα αντιμετωπίσουν, πέραν των άλλων, και κύματα αντιγερμανισμού, όπως και κατηγορίες για τις ευθύνες που απορρέουν από την εμμονική ακαμψία και την οικονομική μονομέρειά τους.
Επιπλέον, θα ενισχυθεί η σκανδιναβική καχυποψία, όπως και των Ολλανδών η υπεροψία. Και μαζί βεβαίως θα βρουν πρόσφορο έδαφος οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι αποσχιστικές τάσεις στην Ισπανία και στην Ιταλία.
Η ενθάρρυνση επίσης ηγετών και ηγετίσκων που ρητορεύουν αντισυστημικά και ξεφυτρώνουν παντού στον κόσμο είναι μια άλλη ιδιαίτερα κρίσιμη παράμετρος και ικανή να επιτείνει το κλίμα αβεβαιότητας και αποσυντονισμού των πάντων.
Ενδεχόμενη εκλογή π.χ. του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ τον προσεχή Νοέμβριο θα σημάνει ακριβώς το τέλος του κόσμου που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου.
Δεν είναι τυχαίο ότι περισυλλογή επικρατεί στον κύκλο του προέδρου Ομπάμα, όπως και σε εκείνον της Χίλαρι Κλίντον. Η αμερικανική ηγεσία πίεσε με όλες τις δυνάμεις της για την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο πρόεδρος Ομπάμα ήθελε σε τούτους τους ταραγμένους καιρούς τη Βρετανία εντός και το ευρωπαϊκό μέτωπο αρραγές.
Τώρα είναι υποχρεωμένος να στηρίξει με όλα τα μέσα τη Βρετανία, την πρώτη και ιστορική σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ στον πλανήτη, και βεβαίως να πιέσει Γερμανούς και Γάλλους να αναλάβουν αυξημένες ευθύνες αν θέλουν πραγματικά να διατηρήσουν όρθιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς κομμάτι αυτής της διεθνούς περιπλοκής.
Η χώρα εξαρτάται από την Ευρώπη, έχει ακόμη μεγάλες εκκρεμότητες με την οικονομία της και η ηγεσία της οφείλει, αν μη τι άλλο, νηφαλιότητα και προσοχή. Δεν είναι καιρός για μικρομεγαλισμούς, ούτε για διεκδικήσεις άκαιρες.
Ας μην ξεχνούμε στην Αθήνα ότι το αποσχιστικό κύμα μπορεί να εδράζεται στις πολιτικές λιτότητας και στην παρεπόμενη διεύρυνση των ανισοτήτων, αλλά πυροδοτήθηκε από το μεταναστευτικό πρόβλημα και έλαβε εθνικιστικό χαρακτήρα. Αν διατηρηθεί, την Ακροδεξιά θα ενισχύσει και τον φασισμό θα φέρει.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ