Ο Τσίπρας, το δώρο χρόνου και ο Μητσοτάκης

Κακά τα ψέματα, τα πολιτικά πράγματα στη χώρα έχουν πάρει εν πολλοίς τον δρόμο τους και δεν αναμένεται να αλλάξουν δραματικά στο ορατό μέλλον.

Τα μέτρα που απαίτησαν εταίροι και δανειστές ψηφίστηκαν απρόσκοπτα από την κυβερνητική πλειοψηφία των 153 βουλευτών και μαζί ικανοποιήθηκαν –μετά βασάνων και κόπων είναι αλήθεια –όλα τα προαπαιτούμενα για τη δόση των 7,5 δισ. ευρώ.

Κατά τα φαινόμενα, τη Δευτέρα ο ESM θα καταβάλει τα χρήματα και η Ελλάδα θα απαλλαγεί από το επαπειλούμενο επεισόδιο χρεοκοπίας.

Επιπλέον, θα τύχει ευνοϊκότερης μεταχείρισης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα θα αποκτήσουν πιστωτικές γραμμές από τη Φρανκφούρτη και τα ελληνικά ομόλογα θα έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από το Ευρωσύστημα.

Η εξέλιξη επίσης των δημοσίων οικονομικών μοιάζει ελεγχόμενη. Στο πεντάμηνο Ιανουαρίου – Μαΐου έχει διαμορφωθεί ένα «μαξιλάρι» που επιτρέπει αισιοδοξία για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ στην τρέχουσα χρονιά. Κάτι που αν επιβεβαιωθεί θα αποτρέψει την εφαρμογή του αυτόματου «κόφτη» δαπανών την άνοιξη του 2017.

Απομένουν τα διαρθρωτικά μέτρα του φθινοπώρου στην αγορά εργασίας, που αντιμετωπίζονται ως προαπαιτούμενα για τη δεύτερη δόση.

Αλλά κι αυτά δεν μοιάζουν ικανά να προκαλέσουν σοβαρό ρήγμα στην κυβέρνηση. Οσο σκληρά κι αν είναι, μάλλον πρέπει να θεωρούνται διαχειρίσιμα από τη συμπαγή και αγκαλιασμένη με την εξουσία κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ταυτόχρονα ο ελληνικός λαός, απογοητευμένος και μπουχτισμένος από τις συνεχείς εναλλαγές κυβερνήσεων, δεν είναι σε αγωνιστική διάθεση. Γκρινιάζει, μουρμουρίζει και υβρίζει τους κυβερνώντες, αλλά εν τέλει δεν εξεγείρεται, δίνοντας επί της ουσίας κάποια πίστωση χρόνου στο παρόν σχήμα.

Λογικά λοιπόν, βάσει των σημερινών δεδομένων, δεν φαίνεται στον ορίζοντα μείζων κυβερνητική κρίση.

Η κυβέρνηση θα φθείρεται, θα υποχωρεί, αλλά σε βραχυπρόθεσμη βάση δεν θα κινδυνεύει να πέσει.

Πήρε το κόστος που της αναλογούσε, έκανε εν πολλοίς αυτό που απαιτούσε η αντιπολίτευση, έλαβε από τους εταίρους το δώρο χρόνου που επιζητούσε και πλέον μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να γυρίσει το κλίμα φθοράς και αμφισβήτησης.

Αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα, με την οποία οφείλει να συμφιλιωθεί η αντιπολίτευση και να προετοιμαστεί για μακράς διαρκείας πολιτικό αγώνα απέναντι στους νεοαριστερούς της προπαγάνδας και του καθεστωτισμού.

Είναι σαφές πια ότι η εθνολαϊκή κυβέρνηση της σχολής των κυνικών δεν αντιμετωπίζεται με πυροτεχνήματα και στρακαστρούκες, παρά μόνο με συστηματική προσπάθεια και πειστική εναλλακτική πρόταση.

Η στροφή που επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν παρουσιάσει ένα εμπνευσμένο και τεκμηριωμένο εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση μπορεί να ελπίζει ότι θα απαλλάξει το κόμμα του από το βάρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας και θα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των απογοητευμένων πολιτών, που παλεύουν μόνοι χωρίς όραμα και ελπίδα.