Τραμπ VS Χίλαρι: «Ακτινογραφία» των δύο υποψηφίων

Ποια είναι τα ισχυρά όπλα και ποια η αχίλλειος πτέρνα των δύο μονομάχων για την προεδρία των ΗΠΑ; Ποιος κερδίζει στα σημεία από τη σύγκριση μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και της Χίλαρι Κλίντον;

Στα μάτια ενός ειδικού, με τον οποίο μίλησε «Το Βήμα», δεν υπάρχει αμφιβολία: «Ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας της Κλίντον ως πολιτικού γίνεται πιο ελκυστικός κάθε φορά που οι Αμερικανοί βλέπουν και ακούν τον Τραμπ. Ενώ σε πολλές εκλογές ένας υποψήφιος του οποίου τα κύρια πλεονεκτήματα είναι η εμπειρία, η ισορροπία και μια στοχαστική προσέγγιση για την πολιτική δεν εμπνέει πολύ κόσμο, η Κλίντον μάλλον κερδίζει από αυτή τη σύγκριση όταν έχει απέναντί της τον Τραμπ» μας λέει ο Τζούλιαν Ζέλιζερ, καθηγητής Ιστορίας στο Πρίνστον και σχολιαστής στο CNN.

Για τον συνομιλητή μας, η Χίλαρι έχει αποδείξει ότι «μπορεί να υπερασπιστεί μια ισχυρή Δημοκρατική ατζέντα παρότι συχνά επικρίνεται από τους προοδευτικούς. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών, άκουσε και είδε την αυξανόμενη αναταραχή στο Δημοκρατικό εκλογικό σώμα και το αίτημα για ένα πιο προοδευτικό σύνολο πολιτικών. Φάνηκε πρόθυμη και ικανή να προσαρμοστεί σε θέματα όπως ο εθνικός κατώτατος μισθός και ένα ισχυρότερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Και δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι αν εκλεγεί, η Κλίντον θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία της Αμερικής. Το γεγονός αυτό καθιστά την υποψηφιότητά της πραγματικά ιστορική. Η εκλογή της θα σηματοδοτήσει ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός σε ένα έθνος όπου οι γυναίκες δεν είχαν καν τη δυνατότητα να ψηφίσουν μέχρι το 1920, και όπου η ανισότητα των φύλων και ο σεξισμός παραμένει μέρος της εθνικής κουλτούρας» τονίζει ο κ. Ζέλιζερ.

Κατά τη γνώμη του, μεγάλη αδυναμία της Κλίντον είναι ότι «ενσαρκώνει το πολιτικό κατεστημένο σε μια στιγμή που οι Αμερικανοί είναι θυμωμένοι με το σύστημα και θέλουν αλλαγή. Το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Εχει τη φήμη ότι κρύβει πράγματα. Οτι συγκαλύπτει, αντί να αναλαμβάνει τον κίνδυνο να είναι πιο ανοιχτή».

Κατά τον κ. Ζέλιζερ, στα ισχυρά χαρτιά του Τραμπ είναι το γεγονός πως χειρίζεται με δεξιοτεχνία τα ΜΜΕ. «Διαθέτει μια πανούργα αίσθηση για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σύγχρονα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και έχει την ικανότητα να διαμορφώνει και να κατευθύνει τη συζήτηση εκεί που θέλει. Εχει την παράξενη ικανότητα να κάνει δηλώσεις που θα κυριαρχήσουν για ημέρες και να προβάλλει επιχειρήματα που θα αιχμαλωτίσουν την προσοχή.

Δεν φοβάται να υποστηρίξει ανορθόδοξες απόψεις και ξέρει πώς να μιλάει κατευθείαν στον θυμό που υπάρχει στο εκλογικό σώμα. Είναι πρόθυμος να πει τα πράγματα που μερικοί ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν, χωρίς να έχει όρια ως προς τι είδους ρητορική θα χρησιμοποιήσει, όπως φαίνεται από όσα λέει για τους μετανάστες. Και φυσικά είναι το αουτσάιντερ σε μια στιγμή που οι ψηφοφόροι απεχθάνονται το σύστημα» μας λέει ο κ. Ζέλιζερ.

Τα μείον του Τραμπ είναι πολλά και γνωστά: ρατσισμός, αυταρχισμός, λαϊκισμός, επιθετική άγνοια και θρίαμβος της απρέπειας. «Φλερτάρει ασύστολα με τον εξτρεμισμό. Οι δηλώσεις του για τους μετανάστες, τις γυναίκες και τους μουσουλμάνους χαϊδεύουν τα πιο ρατσιστικά, σεξιστικά και ξενοφοβικά ένστικτα του κόσμου. Ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, ασταθής και παραμένει άγνωστο το τι μπορεί να κάνει αν μπει στον Λευκό Οίκο. Αυτό σημαίνει ότι, σε κάποιο επίπεδο, είναι ένα μεγάλο ρίσκο. Κάτι που δίνει στους Δημοκρατικούς ένα σημαντικό άνοιγμα για να εκμεταλλευθούν τις αμφιβολίες του εκλογικού σώματος.

Επειτα είναι και η άγνοια που έχει επιδείξει σε κάποια σοβαρά θέματα πολιτικής, κάτι που μπορεί να τον βλάψει απέναντι στην Κλίντον, μία από τις πιο έξυπνες και έμπειρες πολιτικούς» λέει ο κ. Ζέλιζερ.

Και συμπληρώνει: «Θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον Τραμπ για άλλη μία φορά. Αλλά νομίζω ότι ο φόβος για την επιτυχία του έχει έρθει στην καλύτερη στιγμή για την Κλίντον και έχει γίνει ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της. Οι νίκες του στις προκριματικές έχουν ενισχύσει το διακύβευμα για τις προεδρικές, όχι μόνο για τους Δημοκρατικούς αλλά και για τον γενικό πληθυσμό και για το πολιτικό σύστημα. Κάνει πιο ισχυρή τη βούληση πολλών ψηφοφόρων να διαδεχθεί η Κλίντον τον Ομπάμα».