Μπερνάρ-Ανρί Λεβί: «Να συμμαχήσουμε με το μετριοπαθές Iσλάμ κατά των τζιχαντιστών»

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς είχε δίκιο όταν δήλωσε πρόσφατα ότι δεν υπάρχει καμία καλή δικαιολογία για τον τζιχαντισμό. Και είχε και πάλι δίκιο στις 4 Απριλίου όταν προειδοποίησε για τον κίνδυνο μιας ιδεολογικής νίκης του Σαλαφισμού, του δόγματος πάνω στο οποίο στηρίζεται ο τζιχαντισμός και σύμφωνα με το οποίο η Ευρώπη (και, εντός της Ευρώπης, η Γαλλία) αποτελεί πρωταρχικό έδαφος προσηλυτισμού.

Διαδοχικές κυβερνήσεις της Γαλλίας για διάστημα μεγαλύτερο των τριών δεκαετιών αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους όσον αφορά τη συμμετοχή τους σε αυτή τη συζήτηση. Αλλά ενώ η παθητικότητα ενδεχομένως να διασφάλισε βραχυπρόθεσμα την κοινωνική ειρήνη, ταυτόχρονα επέτρεψε σε αξίες διαφορετικές από εκείνες της δημοκρατίας να ριζώσουν σε μεγάλα τμήματα των γαλλικών πόλεων. Και μετά ακολούθησε μια ηθελημένη τύφλωση, καθώς οι κυβερνήσεις αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν ότι ο ακραίος ισλαμικός φονταμενταλισμός ήταν στην πραγματικότητα ισλαμο-φασισμός, η τρίτη παγκόσμια εκδοχή του ολοκληρωτισμού.

Το πρόβλημα επιδεινώθηκε από το γνωστό πλεονέκτημα που έχουν οι εξτρεμιστές έναντι των μετριοπαθών, χάρη στο γεγονός ότι φωνάζουν πιο δυνατά. Οπως ακριβώς οι Ορεινοί έπνιξαν τους Γιρονδίνους με τις φωνές τους κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, οι λυσσασμένοι τζιχαντιστές πνίγουν με τις φωνές τους έναν μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων που δεν θέλουν τίποτε περισσότερο από το να αφεθούν στην ησυχία τους και να ασκήσουν ειρηνικά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και με σεβασμό προς τους άλλους και τους νόμους.

Και, τέλος, υπάρχει και η δειλή οπισθοχώρηση των ηγετών μας όσον αφορά τον στιγματισμό από την πλευρά των θρησκευτικών εξτρεμιστών όλων όσοι τους κατακρίνουν. Χθες ήταν ο ινδός συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι, σήμερα είναι ο αλγερινός συγγραφέας Καμέλ Νταούντ. Η πρώτη αντίδραση ιδιαίτερα πολλών ηγετών σε τέτοιους καιρούς είναι να στιγματίσουν τα θύματα μια δεύτερη φορά, υποστηρίζοντας ότι πήγαιναν γυρεύοντας.

Ο κατευνασμός του βίαιου ριζοσπαστισμού ενθαρρύνει την ανάπτυξή του. Ως αποτέλεσμα, βρισκόμαστε σε μια ανομολόγητη κατάσταση πνευματικής έκτακτης ανάγκης, κύρια αιτία των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που κηρύττουν οι ηγέτες μας στον απόηχο τρομοκρατικών επιθέσεων.

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση πρέπει να ειπωθούν και να γίνουν τα αντίθετα από όσα ειπώθηκαν και έγιναν τις περισσότερες ως τώρα φορές. Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ενας ισλαμιστής μπορεί να είναι ένας μουσουλμάνος που ξεστράτισε, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνος. Πρέπει να σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι αυτοί οι παραστρατημένοι μουσουλμάνοι «δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ». Με άλλα λόγια, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως δύο εκδοχές του Ισλάμ έχουν παγιδευτεί σε μια μάχη μέχρις εσχάτων, και πως από τη στιγμή που το πεδίο της μάχης είναι ολόκληρος ο πλανήτης και ο πόλεμος αυτός απειλεί τις αξίες που ασπάζεται η Δύση, η μάχη δεν αφορά μόνο τους μουσουλμάνους.

Τα Panama Papers του Σαλαφισμού

Οταν γίνει αυτό θα πρέπει να εντοπίσουμε και να αποκαλύψουμε τα ισλαμικά δίκτυα του μίσους και του τρόμου με την ίδια ενέργεια και επινοητικότητα που παρατηρούνται σήμερα στην αποκάλυψη των παγκόσμιων δικτύων φοροδιαφυγής. Πόσος καιρός θα χρειαστεί ακόμη για τα Panama Papers του Σαλαφισμού; Τι εμποδίζει τις μεγάλες εφημερίδες να αποκαλύψουν τα πάντα για τις Mossack Fonseca του παγκόσμιου τζιχάντ και τις εγκληματικές υπεράκτιες εταιρείες του;

Πρέπει επίσης να βοηθήσουμε, να ενθαρρύνουμε και να οπλίσουμε ιδεολογικά τους μουσουλμάνους που απορρίπτουν το Ισλάμ του μίσους υπέρ ενός Ισλάμ που σέβεται τις γυναίκες, τα πρόσωπά τους, καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα. Αυτό δεν κάναμε και στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν με τους γενναίους ανθρώπους που αποκαλούσαμε αντιφρονούντες στον σοβιετικό κόσμο; Και δεν είχαμε άραγε δίκιο τότε εμείς που αγνοούσαμε όσους μας έλεγαν πως οι αντιφρονούντες αποτελούσαν μια μειονότητα που ποτέ δεν θα κυριαρχήσει επί της γρανιτένιας ιδεολογίας του κομμουνισμού;

Οι πραγματικοί αντιρατσιστές και αντιιμπεριαλιστές και όλοι όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία οφείλουν να συμπαραταχθούν με το μετριοπαθές και φιλειρηνικό Ισλάμ στη μάχη του κατά του εγκληματικού Ισλάμ των Σαλαφιστών. Πρόκειται για έναν ιδεολογικό, θεολογικό και πολιτικό πόλεμο, έναν πόλεμο που αφορά κόσμους και κουλτούρες που εκτείνονται από τις χαμένες γειτονιές πόλεων της Γαλλίας ως εκείνες τις περιοχές –το Μαρόκο, το Κουρδιστάν, τη Βοσνία και το Μπανγκλαντές, για παράδειγμα –όπου το πεφωτισμένο Ισλάμ παραμένει ζωντανό. Αυτό είναι, σε αδρές γραμμές, το πιο επείγον καθήκον μας. Αυτός είναι ένας δικός μας πόλεμος.