Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος

Σχεδόν μία εβδομάδα έχει περάσει από τη βραδιά της απονομής του θεατρικού βραβείου Μελίνα Μερκούρη, το οποίο μοιράστηκαν (για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού) η Αλεξάνδρα Αϊδίνη –για την ερμηνεία της στο έργο «Η μεγάλη χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου –και η Ιωάννα Παππά –για την ερμηνεία της στο έργο «Οδός Πολυδούρη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Η ευτυχής συγκυρία; Οι δύο ηθοποιοί συμπρωταγωνιστούν αυτές τις ημέρες στην παράσταση «Τρεις αδερφές» που γεμίζει το Θέατρο Πορεία. Σε έναν χώρο που φημίζεται για την ανταγωνιστική φύση του, οι δύο εργάτριες του θεάτρου έμοιαζαν αληθινά χαρούμενες που βρίσκονταν μαζί τη στιγμή εκείνη. Και οι φωτογραφίες τους από την τελετή αφήνουν μια σχεδόν ανακουφιστική αίσθηση οικειότητας και γλυκύτητας.


«Η ζωή, όσα σενάρια και να κάνεις, μπορεί να πραγματοποιήσει ένα δικό της, το οποίο πιθανώς να είναι και το καλύτερο δυνατό. Τη στιγμή της ανακοίνωσης ένιωσα μια έκρηξη ευτυχίας, τελείως ενστικτώδη και αυθόρμητη. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί και σε επίπεδο πραγματικό, αλλά και σε επίπεδο συμβολικό. Περιμέναμε σαν μια γιορτή τη βραδιά της απονομής. Και το γεγονός ότι τελικά μοιραστήκαμε το βραβείο μετακινεί λίγο την έννοια της πρωτιάς προς κάτι πιο ισότιμο» εξηγεί η Αλεξάνδρα Αϊδίνη. «Ηταν συγκινητικό, ανακουφιστικό και γενναιόδωρο εκ μέρους του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη και της Κριτικής Επιτροπής. Με την Αλεξάνδρα εφέτος τυχαίνει να υποδυόμαστε τις αδελφές στο έργο του Τσέχοφ. Κάθε βράδυ μαζί επί σκηνής, πολύ δεμένες, πολύ μαζί, μοιραζόμαστε ούτως ή άλλως κάτι μοναδικό και δύσκολο. Γιατί όχι κι ένα βραβείο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι δύο ξεχωριστά. Ενα για την ερμηνεία της Αλεξάνδρας και ένα για τη δική μου. Μας τιμούν με αυτή την πρωτοβουλία και δεν μπορώ παρά να νιώσω μεγάλη εκτίμηση για αυτό το γεγονός» σχολιάζει η Ιωάννα Παππά.
Τέτοιου είδους βραβεύσεις αποτελούν για εκείνες ενθάρρυνση ή ανταμοιβή; «Ενθάρρυνση, ναι. Ευχή για μια καλή συνέχεια. Σαν να σου λέει κάποιος “Προχώρα, καλά πάμε. Κάπου παλεύεις, σε παρακολουθούμε, πατάς καλά, συνέχισε”. Ενα κίνητρο για αυτά που είναι να έρθουν, για μια καλύτερη εκδοχή δική σου. Αν υπάρχει ανταμοιβή και πλήρωση, έχει έρθει μέσα από τη χαρά της δουλειάς, τους θεατές που φεύγουν συγκινημένοι από το θέατρο και από τους ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα» απαντά η Αϊδίνη. «Νομίζω πως αυτού του είδους οι επιβραβεύσεις λειτουργούν διπλά. Και ως ανταμοιβή και ως ενθάρρυνση. Η ανταμοιβή αφορά περισσότερο τη διαδρομή ενός ηθοποιού, την πορεία του μέσα σε κάποια χρόνια. Στη συνολική του προσπάθεια και απόδοση. Η ενθάρρυνση, από την άλλη, ισχύει κυρίως για τους νεότερους. Ως επιβεβαίωση για μια ακόμη πιο θαρραλέα συνέχεια. Μια ώθηση για τολμήματα σε σχέση με την ουσία της υποκριτικής, που είναι και το ζητούμενο. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ηθοποιός οφείλει την επόμενη ημέρα της διάκρισής του ψυχικά να ξεκινήσει πάλι από το σημείο μηδέν» ξεκαθαρίζει η Παππά.

Για την Αϊδίνη η περυσινή σεζόν έφερε την καθολική αποδοχή έπειτα από αρκετά χρόνια συνεχούς προσπάθειας. «Ολοι ξεκινώντας έχουμε όνειρα και μεγάλους στόχους. Η φιλοδοξία ίσως ανήκει και στη φύση του επαγγέλματος. Ημουν ικανοποιημένη που κατάφερνα να επιβιώνω και να εξελίσσομαι και να δουλεύω, πράγμα δύσκολο, ακόμη και για ανθρώπους που θεωρώ πιο ταλαντούχους από εμένα. Ηταν πολύ σημαντικό ότι κατάφερνα να συνεχίζω. Η ευρύτερη αναγνώριση ήρθε τη σωστή στιγμή, τη στιγμή που μπορούσα να αντεπεξέλθω σε αυτό που μου ζητήθηκε» σχολιάζει. Την Ιωάννα Παππά τη βρήκε νωρίς μια τεράστια τηλεοπτική επιτυχία, την οποία αγνόησε για να χτίσει με συνέπεια το σοβαρό προφίλ μιας άξιας πρωταγωνίστριας του ελληνικού θεάτρου, τόσο προσηλωμένης στον στόχο, που αναρωτιέσαι αν ακολούθησε συγκεκριμένη στρατηγική: «Δεν ακολουθώ στρατηγικές συνήθως. Πάντα προσπαθώ να με καταλάβω. Να καταλάβω πώς αισθάνομαι για κάτι, αν υπάρχει πραγματική ανάγκη να εμπλακώ ψυχικά κάπου. Είναι σημαντικό να μπορώ να είμαι –χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις –κομμάτι μιας ομάδας. Να νιώθω ότι ανήκω, ότι δεν είμαι ένα ξένο μέλος. Τότε μόνο απελευθερώνομαι και νιώθω δημιουργική. Συνήθως αυτό προσδιορίζει και τις επιλογές μου. Κάπως έτσι, λοιπόν, έχει χτιστεί η δική μου διαδρομή και ανάλογη θα είναι και η συνέχεια». Οσον αφορά τη σχέση της με την επιτυχία: «Επιτυχημένος θεωρώ ότι είναι ένας καλλιτέχνης όταν επιμένει σε κάτι προσωπικό. Μπορεί να τους βρίσκει όλους απέναντι κάποιες στιγμές, αλλά αυτή είναι η αποστολή του. Να βρίσκει κάθε φορά τον τρόπο να μιλάει προσωπικά».
Και οι δύο βραβεύτηκαν υποδυόμενες «καταραμένες» γυναίκες. Η μεν Παππά την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, η δε Αϊδίνη την παράφορη ηρωίδα του Μ. Καραγάτση Μαρίνα Μπαρέ. Τι θα τους έλεγαν, αλήθεια, αν είχαν τη δυνατότητα να τις γνωρίσουν και να τους μιλήσουν; «Να μην αλλάξει τίποτα. Να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, όπως έκανε. Να ερωτευτεί όσο παράφορα ερωτεύτηκε, να ζήσει παράλογα, χωρίς όρια, μακριά από την ψυχική και πνευματική απονέκρωση των ανθρώπων μιας πολύ συντηρητικής κοινωνίας. Να γράψει πανέμορφα λόγια για τον έρωτα και τον θάνατο. “Ημουν ανίδεη κι άπραγη, παρόλο που η παιδικότης μού ‘χε πει το “χαίρε”. Ω, για να πω τα λόγια τούτα τώρα θύμηση τις γλυκές πηγές σου φέρε”. Ηταν συνεπής ως προς τη φύση της. Η ψυχή της ήταν άγρια και δυνατή. Η ζωή τής αρνήθηκε την ομορφιά με σκληρότητα. Ηταν αβάσταχτο, έπρεπε να “φύγει”» απαντά η Ιωάννα Παππά. «Θα την αγκάλιαζα. Μια ειλικρινής εκδήλωση αγάπης και τρυφερότητας θα της έκανε πολύ καλό. Δεν θα την έσωζε, αλλά θα τη βοηθούσε» λέει η Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Απριλίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ