«Εχω κλάψει αρκετές φορές στις αποστολές με τους Γιατρούς του Κόσμου, αλλά πάντα μόνος μου το βράδυ στη σκηνή» συνηθίζει να λέει ο Γιάννης Μουζάλας. Δεν μπορούμε όμως να γνωρίζουμε αν έχει κλάψει και μόνος του στο σπίτι, επιστρέφοντας από το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ιδίως το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ύστερα από την επίμαχη συνέντευξη. Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει τον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων με ανεπαρκείς υποδομές και χωρίς κυβερνητικό σχέδιο ήρθε αντιμέτωπος με τους πατριδοκάπηλους που ζητούν την αποπομπή του επειδή αποκάλεσε τη γειτονική χώρα «Μακεδονία».
Ορισμένοι υπερασπίστηκαν την ανοχή σε ένα σαρδάμ και άλλοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι το είπε εκφράζοντας τις πραγματικές του απόψεις για την ονομασία της γειτονικής χώρας, ενώ ο βασικός κυβερνητικός εταίρος στην κυβέρνηση ζητεί την κεφαλήν του επί πίνακι.
Ανθρωπος της ουσίας, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής πιθανότατα δεν κατάλαβε καν ή δεν θεώρησε ατόπημα ότι χρησιμοποίησε τον όρο «Μακεδονία» σε μια συνέντευξη όπου εξηγούσε τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας. Χαρακτηριστικό τού ότι δεν στέκεται στις λέξεις είναι το περιστατικό που μας μετέφερε αξιωματούχος με θέση περί του Προσφυγικού: «Οταν πρωτοανέλαβε ο κ. Μουζάλας, μου είπε: “Αν θες να χρησιμοποιείς τον όρο “λαθρομετανάστες”, μπορείς. Εγώ δεν θα σε παρεξηγήσω”» –πρόκειται βεβαίως για όρο τον οποίο ο ίδιος δεν χρησιμοποιεί αλλά δεν θα στεκόταν εμπόδιο στην καλή συνεργασία του με το άτομο αυτό για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Παραγωγή έργου


Ο κ. Μουζάλας είναι ο μοναδικός που «διασώθηκε» από την υπηρεσιακή κυβέρνηση της Βασιλικής Θάνου και διατηρήθηκε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τη διαδέχθηκε. Παρέλαβε ένα υπουργείο-φάντασμα, υποστελεχωμένο, και ένα πρόβλημα-γίγαντα, το Προσφυγικό. Ενδεικτικό είναι ότι η προκάτοχός του Τασία Χριστοδουλοπούλου είχε πνιγεί σε μια κουταλιά νερό όταν 400 πρόσφυγες κατασκήνωσαν στο Πεδίον του Αρεως στις αρχές Αυγούστου και χρειάστηκαν χρονοβόρες προσπάθειες για να στηθεί το κέντρο φιλοξενίας στον Ελαιώνα. Σήμερα στήνεται ένα «προσφυγικό χωριό» 1.000 ατόμων την ημέρα.
Τη διαφορά έκανε, μεταξύ πολλών άλλων, και η εμπλοκή του Στρατού προς την οποία πολλοί αντιδρούσαν ιδεοληπτικά, ενώ ο κ. Μουζάλας τάχθηκε υπέρ της από την αρχή, προτάσσοντας για μία ακόμη φορά την ουσία, τον χειρισμό της κρίσης, από το φαίνεσθαι, το αν θα στήνουν τις σκηνές των προσφύγων οι στρατιώτες ή οι εργάτες του δήμου.
Οι υπερασπιστές του θεωρούν ότι ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι από τα λίγα στελέχη της κυβέρνησης που δουλεύουν. Αλλωστε δεν είναι πολιτικός, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να αφιερώνει χρόνο στους ψηφοφόρους και στην επανεκλογή του.
Ακτιβιστής


Ο κ. Μουζάλας, με καταγωγή από τη Μυτιλήνη, είναι μαιευτήρας και χειρουργός-γυναικολόγος το επάγγελμα, και έχει δύο ανήλικα παιδιά. Εχει δικό του ιατρείο και κέντρο τοκετού στη Νέα Σμύρνη, το πρώτο μάλιστα που εισήγαγε τον τοκετό στο νερό στην Ελλάδα. Είναι ιδρυτικό μέλος των Γιατρών του Κόσμου με τους οποίους έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 25 αποστολές, από την Αϊτή ως τη Σομαλία και από το Αφγανιστάν ως το Κομπάνι (το 2014). Μάλιστα σε κάποια από αυτές τραυματίστηκε στο πόδι, γεγονός το οποίο τού έχει αφήσει ελαφρά δυσκολία στο βάδισμα.
Μέλος του ΚΚΕ επί πολλά χρόνια, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Η πείρα δεκαετιών στις ανθρωπιστικές αποστολές είναι εκείνη που του χάρισε την κυβερνητική του θέση.
Η δράση του ως ακτιβιστή των Γιατρών του Κόσμου είναι γνωστή. Αλλά και όσοι τον γνώρισαν ως γυναικολόγο έχουν πολλά καλά να πουν. Για το ότι αναλαμβάνει δωρεάν όσες δεν έχουν να πληρώσουν. Για το ζευγάρι με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που διαψεύδοντας κάθε πρόβλεψη περίμενε μωρό και κανένας δεν δεχόταν να το αναλάβει, αλλά ο κ. Μουζάλας ξεγέννησε δωρεάν και με απόλυτη επιτυχία τη γυναίκα, καλύπτοντας μάλιστα τα έξοδα σε ιδιωτικό μαιευτήριο, γιατί «όταν η ζωή έχει τέτοια θέληση να έρθει, δεν μπορούμε να της το αρνηθούμε».
Οι ευθύνες


Προφανώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση που επικρατεί σε διάφορους χώρους φιλοξενίας προσφύγων και ιδιαίτερα στην Ειδομένη. Αποδέχθηκε να παραλάβει ένα ανοργάνωτο, χωρίς υποδομές και στελέχωση υπουργείο από την κυρία Χριστοδουλοπούλου, ενώ χάθηκε πολύτιμος χρόνος με καθυστερήσεις, αλληλοσυγκρουόμενες αρμοδιότητες και κυρίως χωρίς συνολικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση του τεράστιου κύματος προσφύγων. Επέλεξε επίσης να συμπλεύσει με την απόφαση να αφεθεί στο έλεος των ΜΚΟ και των «αλληλέγγυων» ο καταυλισμός της Ειδομένης, χωρίς την παραμικρή παρουσία του κράτους, με πρόσχημα να μη νομιμοποιηθεί η κατάσταση. Με τραγικό αποτέλεσμα τις απαράδεκτες από κάθε άποψη συνθήκες που επικρατούν σήμερα, οι οποίες αποτελούν ντροπή για κάθε πολιτισμένη χώρα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ