Τι να συνδέει άραγε τους λάτρεις του λάιφσταϊλ, των χειμερινών σπορ και τους εραστές των ταξιδιών εσωτερικής ενόρασης με τους αναγεννησιακούς ζωγράφους Μαντένια και Ραφαήλ, τους μετέπειτα γητευτές του χρωστήρα Αντρέα Απιάνι και Αντον Ράφαελ Μενγκς με τους επικούς και λυρικούς ποιητές Ομηρο, Δάντη, Βιργίλιο, Οβίδιο, Οράτιο, Αλκαίο, Σαπφώ, Ανακρέοντα και Πετράρχη αντίστοιχα; Τι κοινό έχουν το Μονπαρνάς του Παρισιού με ένα αρχοντικό όρος της Κεντρικής Ελλάδας; Ολους και όλα τα συνέχει ο Παρνασσός. Τον 17ο αιώνα οι φοιτητές πήγαιναν στους λόφους της Πόλης του Φωτός για να απαγγείλουν ποιήματα. Και ο Παρνασσός ήταν πάντα το βουνό της ποίησης: «Αλλά ο πόθος έρχεται και με βρίσκει πάνω από τις απόκρημνες κορφές του Παρνασσού» λέει ο Πετράρχης με τα λόγια του Βιργιλίου.
Ο Βιργίλιος και οι άλλοι σπουδαίοι αρχαίοι έλληνες και λατίνοι ποιητές ακολουθούν τον Ομηρο στο φρέσκο «Παρνασσός» που ζωγράφισε ο Ραφαήλ το 1511, στην Αίθουσα των Υπογραφών, ένα από τα «δωμάτια» που πλέον φέρουν το όνομά του στο κτιριακό σύμπλεγμα του Βατικανού, στην καρδιά της Ρώμης. Καθισμένος στο κέντρο της τοιχογραφίας, ο Απόλλωνας παίζει βιόλα ντα μπράτσο περιστοιχισμένος από τις Εννέα Μούσες. Ο θεός του φωτός, της αρμονίας, της μουσικής και της ποίησης εμπνέει τον Ομηρο, που κι εκείνος με τη σειρά του εμπνέει τις επόμενες γενεές των μεγάλων ποιητών, νυν και αεί, αφού στη σύνθεση υπάρχουν και οι ανώνυμοι ποιητές του μέλλοντος. Η ποίηση μαντεύει τα μελλούμενα και για τούτο ο Απόλλωνας ήταν και θεός της μαντικής. Προς τιμήν του και εξ ονόματος αυτού που έτερπαν οι βίγλες και οι αιχμηρές άκρες των υψηλών ορέων, λειτουργούσε το ξακουστό στα πέρατα του κόσμου μαντείο των Δελφών. Από τους γεροντόβραχους των κορυφών του Παρνασσού ο Απόλλωνας τόξευσε τον Πύθωνα, τον χθόνιο δράκοντα των Δελφών, σαν προπάππος του Αϊ-Γιώργη. Και τον άφησε να σαπίσει. Από αυτό, λένε, φύτρωσε το πρώτο όνομα των Δελφών και της Πυθίας: Πυθώ. «Ο μύθος μπορεί να σημαίνει πως οι σκοτεινές δυνάμεις είναι το προζύμι του φωτός» σημειώνει ένας από τους ποιητές του μέλλοντος,
ο Γιώργος Σεφέρης.
Οι κορυφές του Παρνασσού ελκύουν τους πάντες. Αδύνατο να αντισταθεί κανείς στη γοητεία των σχημάτων των καταρρακτών του χιονιού που κατρακυλούν ανάμεσα στους γυμνούς, γκρίζους βράχους σχεδιάζοντας μύρια σχήματα πάνω στην απέραντη ιχνογραφία η οποία ξεδιπλώνεται κάτω από την πολυθέσια καμπίνα στον αναβατήρα Αφροδίτη που αιωρείται από πάνω της, ανηφορίζοντας ήσυχα για την αφετηρία του ανοικτού Βάκχου. Αυτή η εναέρια διαδρομή από τη βάση των Κελαριών στα 1.750 μ., από την επιφάνεια του κόλπου της Ιτέας έως την κορυφή σε υψόμετρο 2.250 μ., είναι από τις πιο εντυπωσιακές και απολαυστικές του χειμωνιάτικου τοπίου. Αλλά ακόμη πιο συναρπαστική είναι η πανοραμική θέα από το πιο ψηλό σημείο των Κελαριών. Το κατάλευκο «σεντόνι» σκεπάζει τα πάντα με την αγνότητα και την αθωότητα του χιονιού και αφήνει μόνο τις αιχμηρές κορφές να προεξέχουν, ως υπόμνηση της γης που συγκεντρώνει δυνάμεις κάτω από το κρύο πέπλο για να τις απελευθερώσει την άνοιξη. Τώρα, το χρώμα του βουνού είναι το λευκό με τις πολύχρωμες πινελιές των σκιέρ. Την άνοιξη θα είναι το πράσινο με τα βαθιά κόκκινα, τα ροζ, τα μοβ, τα λευκά των πολύτιμων λουλουδιών, της Καμπανούλας των Δελφών, της Κενταύριας των Μουσών, της ακριβοθώρητης Παιώνιας του Παρνασσού, μικρά ποιήματα και αυτά, ακριβά κομμάτια μιας θαυμάσιας συλλογής χιλίων φυτών που φιλοξενεί το βουνό.
Ολα έχουν την οµορφιά τους και όλα τη γεύση τους. Χαμηλά, στο Πολύδροσο, στην αυλή του ξενώνα και επισκέψιμου οινοποιείου του Νίκου Αργυρίου (www.argyriouwinery.eu), έχει στρωθεί το μεγάλο τραπέζι. Τα ποτήρια με τους τοπικούς οίνους των αμπελώνων του Παρνασσού, τα κόκκινα Ερωχος και Μαντείο, οι λευκές Μαλαγουζιές, περιφέρονται γύρω από το μεγάλο ρηχό ταψί με τη ρουμελιώτικη πίτα με κατσικίσια φέτα και τραχανά, χειροποίητη με πλαστό φύλλο, με λάδι, γάλα, αβγά και αλεύρι, και το κλασικό κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες.
Τα κρασιά δένουν πολύ αρμονικά με τα άλλα εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, τα τυριά του Παρνασσού, τη γραβιέρα με μεσογειακά βότανα ή με πάπρικα και το κρασοτύρι που ωριμάζει στην κρασολάσπη. Οσα ξέρει ο τόπος δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος…

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ