Οταν ξεκινούσε αυτή η μεγάλη περιπέτεια της χώρας, με την καθημερινή οικονομική ζωή να κινείται ανάμεσα στη χρεοκοπία και τα μνημόνια, όλοι όσοι μπορούσαν έτρεξαν στα «καταφύγια».
Αλλοι έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, φοβούμενοι επιστροφή στη δραχμή, άλλοι βγήκαν πρόωρα στη σύνταξη για να περισώσουν το εφάπαξ και θεμελιωμένα δικαιώματά τους και χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις Ενοπλες Δυνάμεις εξωθήθηκαν σε παραιτήσεις από τις ίδιες τις κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2014 προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Ποια τύχη μπορεί να έχει μια χώρα, όταν το κίνητρο για συνταξιοδότηση είναι ισχυρότερο από την παραμονή στην εργασία;
Αυτοί οι λόγοι, κοινός τόπος για όλους, σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ανεργία που τριπλασιάστηκε σε έξι χρόνια (από 8,5% το 2009 στο 25,5% το 2014) ήταν αρκετοί για να οδηγήσουν σε βέβαιη χρεοκοπία όχι μόνο τα Ταμεία, το Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την οικονομία.
Δυστυχώς αυτή την πραγματικότητα γνώριζαν τα κόμματα εξουσίας και οι υπουργοί (Λοβέρδος, Κουτρουμάνης, Βρούτσης, Στρατούλης) οι οποίοι επί έξι χρόνια αντί να θέσουν προ των ευθυνών τους πολιτικούς, εργοδότες, εργαζόμενους και ελεύθερους επαγγελματίες, επέλεξαν να κλωστούν την μπάλα της χρεοκοπίας στο μέλλον.
Ολοι μπορούσαν να διδαχθούν από το παρελθόν, αν θυμούνταν τον νόμο Μάνου – Σιούφα το 1992 που κράτησε το σύστημα ζωντανό για 10 χρόνια, ή την πρόταση Γιαννίτση το 2002 την οποία πολέμησαν αυτοί που οδύρονται στα τηλεοπτικά παράθυρα για τις κομμένες συντάξεις.
Καλώς ή κακώς ο κόμπος έφτασε στο «χτένι». Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα τόλμησε (ίσως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά) να υποβάλει μια συνολική πρόταση η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει αν η οικονομία δεν επιστρέψει στην ανάπτυξη. Ομως επιχειρεί να διαμορφώσει ένα πιό δίκαιο με ίδιους κανόνες για όλους (ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, επαγγελματίες, αγρότες και στρατιωτικούς) σύστημα με πιο φτωχές συντάξεις, κάτι το οποίο πρέπει να παραδεχθεί.
Ανάλογη ευθύνη έχει η αντιπολίτευση και κυρίως η ΝΔ, η οποία αν θέλει να διεκδικήσει με ίσους όρους την επιστροφή της στην εξουσία πρέπει να πάρει σαφή και ξεκάθαρη θέση για το Ασφαλιστικό, που θα καθορίζει το μέλλον των τεσσάρων εκατομμυρίων εργαζομένων και των παιδιών μας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ