Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ριχάρδος Γ′» του Σαίξπηρ, η οποία κάνει πρεμιέρα στις 10/12 στο Εθνικό Θέατρο. Αντιπροσωπεύει ο Ριχάρδος το απόλυτο κακό; «Πράγματι ο Ριχάρδος σκοτώνει για να πάρει την εξουσία. Είναι δύσμορφος. Κουτσαίνει, έχει καμπούρα και, αν αναγάγουμε αυτό το στοιχείο σε ένα συμβολικό επίπεδο, νομίζω ότι ενσαρκώνει τη δυσμορφία της Ιστορίας, του πολιτικού συστήματος. Την ίδια στιγμή, ασκεί γοητεία. Το κοινό είναι ο καλύτερος φίλος του, σε αυτό αποκαλύπτει τα σχέδιά του. Στο δεύτερο μέρος, από ταχυδακτυλουργός, βέβαια, γίνεται ανθρωπάκι. Τον λυπάσαι».
Τον λυπάστε και εσείς που ενσαρκώνετε ένα από τα θύματά του, τη λαίδη Αννα; «Αυτή η λαίδη Αννα. Τι μυστήριο πλάσμα! Ενώ πενθεί πεθερό και σύζυγο και μισεί τον εκτελεστή τους, τον Ριχάρδο, παραδίδεται αμαχητί σε αυτόν. Τον παντρεύεται και ζει με ένα τέρας που θα την ξεφορτωθεί την κατάλληλη στιγμή».
Mπορείτε, λοιπόν, να την κατανοήσετε; «Οχι. Εχουμε μια μανία να αναλύουμε τα πάντα. Υπάρχουν πράγματα που δεν εξηγούνται. Από την άλλη, αυτό το θράσος του Ριχάρδου μπορεί ενδεχομένως να γοητεύσει μια γυναίκα. Δηλαδή, σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ένας άνδρας ερχόταν και μου έλεγε “Εγώ σκότωσα για χάρη σου, επειδή σε θέλω”…».

Ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο σύζυγός σας, είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να δουλεύετε με έναν δικό σας άνθρωπο; «Τι σημαίνει δικός μου; Δεν είναι δικός μου στη δημιουργία του. Εχει τον δικό του κόσμο και εγώ πρέπει να μπω μέσα σε αυτόν. Ο Γιάννης σε βγάζει από τις ευκολίες σου. Πολλές φορές έχω πει ότι δεν θα συνεργαστούμε, αλλά κάθε φορά που το προτείνει είναι μια πρόκληση».
Οι σκηνοθεσίες του αποτελούν πάντα θέμα συζήτησης… «Αυτό που μπορώ εγώ να πω είναι ότι δεν κάνει εύκολες παραστάσεις, ούτε για τον ηθοποιό ούτε για το κοινό».
Στον Ριχάρδο τι ανάγνωση ακολουθείτε; «Υπάρχει κάτι από το ύφος των κόμικς, οι χαρακτήρες είναι λίγο τραβηγμένοι. To σκηνικό είναι ένας πύργος, λίγο παιδικός ίσως. Και ο Ριχάρδος συμβολικά είναι ένας γιγαντιαίος μπέμπης, ο οποίος θέλει το στέμμα του και κινεί τους ανθρώπους σαν τις κούκλες του».
Το πρόσωπό του συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου εξουσιαστή; «Νομίζω ότι ανέκαθεν η εξουσία διέφθειρε τον άνθρωπο, διαταράσσοντας τη σχέση του με τη φύση και τους άλλους. Το βλέπουμε και με τους πολιτικούς τού σήμερα. Με πόσες ελπίδες εκλέγονται και ποια είναι η πορεία τους μετά…».

Μεγαλώσατε στη Γαλλία. Το Παρίσι θα ξεπεράσει τα τραύματά του; «Στη Νέα Υόρκη ξεπεράστηκαν; Μάλλον ξεπεράστηκαν. Ηταν τρομακτικό. Συχνάζω στο Bataclan, σε αυτά τα café όπου έγιναν οι επιθέσεις. Θα είναι μισή όμως η ζωή μας αν ζούμε με τον τρόμο. Εχετε δει αυτό το βίντεο του Γάλλου που έχασε τη σύζυγό του; “Δεν θα σας χαρίσω το μίσος μου” λέει. Υστερα ήταν και ένα ακόμη βίντεο που με συγκλόνισε. Ενας μελαψός άνδρας στη μέση του δρόμου με δεμένα τα μάτια. Φορούσε μια ταμπέλα που έγραφε “Είμαι μουσουλμάνος. Με περνούν για τρομοκράτη. Θέλω μια αγκαλιά”».
Δηλώνετε εσωστρεφής. Δεν είναι αυτό αντιφατικό με το επάγγελμα του ηθοποιού; «Το θέατρο μου δίνει την ασφάλεια να μπορέσω να εκφραστώ πίσω από τους ρόλους. Κουβαλώ αυτή τη συστολή ακόμη και σήμερα, στις πρόβες. Μετά, όμως, ανοίγομαι και αυτό είναι απελευθερωτικό».
Στη ζωή μάς οδηγεί το ταλέντο ή η ανάγκη μας για κάτι; «Μάλλον πρόκειται για δύο αλληλένδετα πράγματα. Δεν ξέρω τι είναι ταλέντο. Είναι κάποιες ευκολίες; Ενα κάλεσμα; Νομίζω ότι ο ταλαντούχος άνθρωπος τελικά έχει την ανάγκη να εκφραστεί».
Πότε φοβηθήκατε πιο πολύ στη ζωή σας; «Οταν ο Γιάννης μού ανακοίνωσε ότι θα γινόταν διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Ενιωσα ότι κάτι δυνατό θα μου έπαιρνε τον άνθρωπο που αγαπώ…».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ