Μπορεί το δράμα των προσφύγων να ανέδειξε για μία ακόμη φορά την ανεπάρκεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην αντιμετώπιση κρίσεων, παραμένει όμως το γεγονός ότι αν δεν αντιμετωπιστεί το τεράστιο αυτό πρόβλημα στη ρίζα του όχι μόνο δεν θα μπορέσει να επιλυθεί αποτελεσματικά αλλά θα επιδεινώνεται συνεχώς, με κίνδυνο να ανατιναχθεί στον αέρα το πολλαπλώς βαλλόμενο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Διότι είναι πλέον φανερό ότι αν είχε επιτευχθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προτού αποφασιστεί η μεγάλη διεύρυνση η λήψη κοινών αποφάσεων θα ήταν ασφαλώς ευκολότερη και πάντως θα είχε αποτραπεί το φαινόμενο κάθε νέα κρίση, αντί να αντιμετωπίζεται με το απαιτούμενο ευρωπαϊκό πνεύμα αλληλεγγύης και συλλογικής ευθύνης, να δίνει την ευκαιρία να προβάλλονται οι εθνικοί εγωισμοί. Ετσι άλλωστε τρέφονται και ενισχύονται οι γνωστές ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, προκαλώντας τις επίσης γνωστές αρνητικές αντιδράσεις των πολιτών, κυρίως στις χώρες εκείνες που πλήττονται από την εκτός ελέγχου αντιμετώπιση του Προσφυγικού.
Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι όσα μέτρα και αν ληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτά, λόγω της έλλειψης ουσιαστικής διάθεσης για συνεργασία, δεν θα φέρουν τελικά κανένα αποτέλεσμα. Και είναι για τον λόγο αυτόν που το πρόβλημα θα πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί εκεί όπου δημιουργήθηκε και την ευθύνη για αυτό έχουν αυτοί που το δημιούργησαν. Υπό το πρίσμα αυτό, τον πρωταρχικό ρόλο έχουν οι δυτικές δυνάμεις που με τις επεμβάσεις τους στη Μέση Ανατολή (για να μη μιλήσουμε για τις ιστορικές τους ευθύνες που ανέτρεψαν για λόγους καθαρά ιμπεριαλιστικούς τις ισορροπίες αιώνων στην ευαίσθητη αυτή περιοχή) έφεραν το σημερινό χάος και την ίδρυση του κράτους των τζιχαντιστών. Απλούστατα διότι πέτυχαν μεν με τις στρατιωτικές επεμβάσεις τους την ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων (Σαντάμ, Καντάφι), απέτυχαν όμως να διασφαλίσουν μια ειρηνική συνέχεια, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου των θρησκευτικών ανταγωνισμών και του ισλαμικού εξτρεμισμού.
Θύματα αυτής της κατάστασης είναι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι πρόσφυγες που κατακλύζουν την Ευρώπη σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αποφύγουν τις σφαγές και τις διώξεις είτε των έξαλλων τζιχαντιστών είτε των απομεινάντων δικτατόρων, όπως ο Ασαντ της Συρίας. Επιβάλλεται λοιπόν οι δύο δυνάμεις (Ηνωμένες Πολιτείες και Ρωσία) που ασκούν την ουσιαστική επιρροή στην περιοχή αυτή, είτε απευθείας είτε μέσω των υποτακτικών τους, να τα βρουν. Διότι και οι δύο είναι αντιμέτωπες με την κοινή απειλή του ισλαμικού εξτρεμισμού. Είναι οι μόνες που μπορούν να επιβάλουν τις αναγκαίες λύσεις και θα ήταν ευτύχημα αν η συνάντηση των προέδρων Ομπάμα και Πούτιν αύριο στα Ηνωμένα Εθνη αποτελέσει την απαρχή προς την πορεία αυτή. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει μια νέα προοπτική, η οποία θα έχει ως τελικό στόχο να αποτραπεί η περαιτέρω ενίσχυση του προσφυγικού ρεύματος προς την Ευρώπη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ