Η ευθύνη των ψηφοφόρων

Ξανά στις κάλπες αυτή την Κυριακή! Για όγδοη φορά από τότε που εκδηλώθηκε η κρίση και μετά τη διακυβέρνηση της ωραίας μας χώρας από έξι διαφορετικούς πρωθυπουργούς. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι τι πραγματικά μπορούμε να περιμένουμε τη φορά αυτή, όταν όλες οι προσπάθειες του παρελθόντος απέτυχαν παταγωδώς, απλούστατα γιατί κανένα κόμμα δεν θέλησε να ολοκληρώσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις που θα μας οδηγούσαν στην έξοδο από την κρίση. Το πιθανότερο είναι μάλιστα ότι πάλι σε λίγους μήνες θα έχουμε νέες εκλογές καθώς ήδη, μετά την Αριστερή Πλατφόρμα που αποσπάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, η περιώνυμη ομάδα των «53» της νέας εσωτερικής αντιπολίτευσης έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι το νέο Μνημόνιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αυτό σημαίνει ότι, αν τελικά κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ξαναζήσουμε το ίδιο σενάριο που μας οδήγησε στις τωρινές εκλογές.

Αποδεικνύεται έτσι για μία ακόμη φορά ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Διότι, αν πέρα από τα ολέθρια αποτελέσματα και τις συνεχείς καθυστερήσεις που προκαλούν οι συνεχείς ενδοκομματικές αμφισβητήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μια γενικότερη διακομματική πολιτική βούληση για αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων, θα είχαμε αργά ή γρήγορα βγει στις αγορές. Πράγμα που συνέβη και με την Ιρλανδία και με την Πορτογαλία και με την Ισπανία, όπου όχι μόνο δεν υπήρξε εσωτερική υπονόμευση των κυβερνητικών κομμάτων αλλά μια στοιχειώδης συνεργασία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με στόχο την έξοδο από την κρίση.

Ετσι τώρα που οι έλεγχοι θα είναι συνεχείς και χωρίς την υλοποίηση των προαπαιτουμένων δεν θα εκταμιεύονται οι δόσεις (και με δεδομένο το κλίμα που επικρατεί στις Βρυξέλλες, όπου τα περιθώρια ανοχής απέναντι στις ελληνικές καθυστερήσες έχουν εξαντληθεί), η πιθανότερη εξελιξη είναι να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης, ιδίως αν δεν έχει αποκατασταθεί η πολιτική σταθερότητα.

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι έπειτα από πέντε χρόνια αδιεξόδου δεν εξαντλήθηκαν μόνο οι Ελληνες αλλά απηύδησαν και οι εταίροι μας, καθώς μάλιστα τώρα με το φούντωμα του Μεταναστευτικού και την επικείμενη έναρξη των διαπραγματεύσεων εν όψει του διαγραφομένου Brexit οι προτεραιότητες είναι άλλες. Αυτό που απαιτείται λοιπόν είναι να σχηματισθεί μια ισχυρή κυβέρνηση, με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό, μακριά από τις μικροκομματικές αντιλήψεις του παρελθόντος που μας οδήγησαν εκεί που σήμερα βρισκόμαστε. Μόνο έτσι θα μπορέσει να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το δυσβάσταχτο Μνημόνιο που η «αντίσταση» του κ. Τσίπρα στους «στυγνούς εκβιαστές» μάς προικοδότησε. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει και οι ψηφοφόροι να αντιληφθούν επιτέλους ότι η εποχή των ψευδαισθήσεων και των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα έχει οριστικά τελειώσει. Ας μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα οφείλει να ολοκληρώσει 178 (!) προαπαιτούμενα μέσα στους επόμενους 10 μήνες και έπεται συνέχεια.