Η συμπόνια για τους πρόσφυγες δεν αρκεί

Μπράβο στον πάπα Φραγκίσκο, την Άνγκελα Μέρκελ και τους πολλούς απλούς Γερμανούς και Αυστριακούς που δέχτηκαν πρόσφυγες στα εδάφη τους. Συγχαρητήρια σε εκείνους τους Αμερικανούς πολιτικούς οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι οφείλουμε να δεχτούμε περισσότερους πρόσφυγες από τη Συρία –από την αρχή του πολέμου οι ΗΠΑ έχουν δεχτεί μόλις 1.500 το οποίο είναι θλιβερό.

Εάν έχετε καρδιά, συγκινείστε από τους πρόσφυγες. Αλλά εάν έχετε μυαλό, γνωρίζετε επίσης ότι το καλωσόρισμά τους στη Γερμανία δεν πρόκειται να δώσει λύση στην κρίση.

Υπάρχουν 60 εκατομμύρια εκτοπισμένοι ανά την υφήλιο και τώρα ολοένα και περισσότεροι θα είναι διατεθειμένοι να επιβιβαστούν σε σαθρές βάρκες για να διασχίσουν τη θάλασσα.

«Η ροή των προσφύγων πρόκειται μόνο να αυξηθεί», δηλώνει ο Τζόσουα Λάντις, ένας ειδικός στη Συρία από το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα. «Από τη στιγμή που οι άνθρωποι βλέπουν ότι οι πρόσφυγες πρόκειται να γίνουν δεκτοί από τη Δύση, θα τραπούν σε άτακτη φυγή. Αυτό το πρόβλημα πρόκειται να μετατοπιστεί». Αν δεν είμαστε προσεχτικοί, το τελικό αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι περισσότερα πνιγμένα νήπια.

Καθώς ακούσια ενισχύουμε αυτό το κύμα προσφύγων, μεταξύ όλων όσοι επωφελούνται θα περιλαμβάνονται λαθροδιακινητές, νεοναζιστές και ακροδεξιοί ξενοφοβικοί πολιτικοί. Στις δημοσκοπήσεις στη Σουηδία προηγείται πλέον ένα αντι-μεταναστευτικό κόμμα ενώ στη Γερμανία έχουν αναφερθεί 340 επιθέσεις κατά αιτούντων άσυλο.

Οπότε, ας ανταποκριθούμε με συμπόνια στους πρόσφυγες. Αλλά πάνω απ’ όλα, ας αντιμετωπίσουμε την κρίση στη ρίζα της, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή.

Ένα σημαντικό βήμα αποτελεί η βελτίωση των συνθηκών για τους 3,7 εκ. Σύρους πρόσφυγες που βρίσκονται στο Λίβανο, την Τουρκία και την Ιορδανία. Το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης αναγκάστηκε να αποκλείσει από τα ανοιχτά συσσίτια 229.000 πρόσφυγες στην Ιορδανία γιατί ξέμεινε από χρήματα, και αν ο κόσμος δεν πληρώσει για να φάνε οι πρόσφυγες στην Ιορδανία, θα αναγκαστεί να τους ταΐσει στη Δύση.

Στη συνέχεια υπάρχει το πολύ πιο δύσκολο έργο της προσπάθειας να καταστεί ξανά κατοικήσιμη η Συρία. Αυτό μπορεί να είναι αδύνατο, αλλά ας είμαστε σαφείς: Όπως έχουν τα πράγματα, βρισκόμαστε σε μια τροχιά η οποία θα καταστήσει τη Συρία ακόμη πιο τρομακτική από ότι είναι τώρα. Πολλοί ειδικοί αναμένουν ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί για χρόνια, θα κοστίσει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ακόμη ανθρώπων και θα οδηγήσει σε μαζική έξοδο εκατομμύρια ακόμη πρόσφυγες.

«Δεν έχω υπάρξει ποτέ τόσο θλιμμένος», δήλωσε ο Εμίλ Χοκάγιεμ, ειδικός στη Μέση Ανατολή και συγγραφέας ενός βιβλίου για τη Συρία. «Στην αρχή υπήρχαν επιλογές. Αλλά οι επιλογές σήμερα κοστίζουν περισσότερο, είναι πιο επικίνδυνες και προσφέρουν λιγότερα»

Ωστόσο, εφ ‘όσον μιλάμε για τη δυσλειτουργία της Συρίας, ας επισημάνουμε επίσης τη δυσλειτουργία της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επανειλημμένα εκτιμήσει λανθασμένα την κατάσταση τη Συρία και υποτίμησε το πρόβλημα, ακόμα και καθώς η κρίση επιδεινωνόταν σταθερά.

Η λιγότερο κακή επιλογή σήμερα είναι η δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στο νότιο τμήμα της Συρίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με ελάχιστα κεφάλαια και να επιβληθεί από τα πλοία του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, δίχως χερσαίες δυνάμεις. Αυτό θα τερμάτιζε τους βομβαρδισμούς με βαρέλια γεμάτα με εκρηκτικά. Εξίσου σημαντικό, η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θα παρείχε τη βάση για άσκηση πίεσης στο Συριακό καθεστώς – καθώς και στους Ρώσους και Ιρανούς υποστηρικτές του –ούτως ώστε να διαπραγματευτεί.

«Εάν δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα αεροσκάφη τους, την επόμενη ημέρα θα γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν, και αυτό θα τους φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», δήλωσε ο Ρεζά Αφσάρ, ένας πρώην Βρετανός διπλωμάτης.

Ο στόχος των συνομιλιών, χωρίς προϋποθέσεις για καμία από τις δύο πλευρές, θα ήταν η κατάπαυση του πυρός με αλλαγές των συνοριακών γραμμών. Αυτό θα ήταν άσχημο καθώς θα ισοδυναμούσε με μια ντε φάκτο διχοτόμηση της Συρίας και τη μερική επιβίωση του καθεστώτος, ίσως με έναν νέο αλεβίτη στρατηγό να αντικαθιστά τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ. Διαφορετικά, ωστόσο, ενδέχεται απλά να στεκόμαστε καθώς η σφαγή θα εξελίσσεται σε γενοκτονία.