Το κόστος μιας ήττας

Ομολογώ ότι περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον να δω την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα μετά την παραίτησή του από την πρωθυπουργία.

Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ένας πρωθυπουργός ανατρέπει τόσο ριζικά το πολιτικό αφήγημα με το οποίο πολιτεύτηκε και κέρδισε τις εκλογές.

Μοναδικό σχετικό προηγούμενο είναι ο Γ. Παπανδρέου. «Λεφτά υπάρχουν» τον Οκτώβριο του 2009 και Μνημόνιο τον Μάιο του 2010. Αλλά εκεί η ανατροπή δεν ήταν τόσο απότομη, ούτε τόσο ριζική.

Υπό αυτή την έννοια έχει μεγάλο ενδιαφέρον το νέο αφήγημα με το οποίο ο Τσίπρας θα εμφανιστεί στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση ενώπιον των ψηφοφόρων. Ενα αφήγημα το οποίο, ομολογώ, δεν κατάφερα να διακρίνω στην τηλεοπτική συνέντευξή του.

Κατ’ αρχήν ως απολογισμό της επτάμηνης πρωθυπουργίας του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι «πάλεψα όσο πιο σκληρά γίνεται».

Με ποιο αποτέλεσμα; «Ηττηθήκαμε!» είχε πει προ εβδομάδων στη Βουλή. Συνεπώς, πάλεψε και έχασε.

Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Η πολιτική έχει και νίκες και ήττες. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η σκληρή πάλη και η ήττα κόστισαν κομματάκι ακριβά.

Δεν θα αναφερθώ στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό με την επιστροφή στα ελλείμματα, ούτε στην οικονομική επιδείνωση με τη νέα βουτιά στην ύφεση.

Θα σταθώ στον απλό υπολογισμό των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας.

Τον Δεκέμβριο 2014 η τρόικα υπολόγιζε το χρηματοδοτικό κενό σε 20-22 δισ., το ΔΝΤ σε 28 δισ. και η τότε κυβέρνηση θεωρούσε υπερβολικούς τους υπολογισμούς με αποτέλεσμα να μην κλείνει την αξιολόγηση.

Τον Αύγουστο 2015 η συμφωνία έκλεισε στα 86 δισ. –πράγμα που σημαίνει ότι μέσα σε επτάμισι μήνες ο λογαριασμός επιβαρύνθηκε κατά 60 δισ.!

Λυπάμαι αλλά 60 δισ. (το 1/3 του ΑΕΠ της χώρας) είναι τεράστιος λογαριασμός για μια πάλη, όσο σκληρή κι αν είναι.

Κυρίως όμως είναι τεράστιος λογαριασμός για μια ήττα –έναν λογαριασμό τον οποίο θα πληρώσουν όχι οι ίδιοι οι παλαιστές αλλά και ο τελευταίος έλληνας πολίτης…

Είναι μακράν το μεγαλύτερο κόστος μιας διακυβέρνησης επτά μηνών από καταβολής του νεότερου ελληνικού κράτους, σε καιρό ειρήνης ή πολέμου.

Αλλά δεν είναι μόνο το τρομακτικό κόστος που κλονίζει το εκλογικό αφήγημα. Αυτό ας δεχτούμε ότι θα συνειδητοποιηθεί σε βάθος χρόνου.

Είναι το ίδιο το αφήγημα που βρίθει κενών και αντιφάσεων.

Δήλωση Τσίπρα πρώτη. «Ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε αλλά έκανε συμβιβασμό». Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να έκανε συμβιβασμό αλλά ο ίδιος παραμένει ασυμβίβαστος, όσο λογικό κι αν ακούγεται αυτό. Είναι η θεωρία της αγνής ψυχής.

Δήλωση Τσίπρα δεύτερη. «Δεν οικειοποιούμαστε τα μέτρα της νέας συμφωνίας γιατί απλά είναι μια συμφωνία που μας επιβλήθηκε». Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά όχι μόνο δεν έμεινε ασυμβίβαστος αλλά δεν έκανε ούτε καν συμβιβασμό αφού η συμφωνία τού επιβλήθηκε.

Δήλωση Τσίπρα τρίτη. «Προσπαθούν να μας περάσουν τη δική τους ηθική ήττα». Πράγμα που σημαίνει ότι εκείνοι που επέβαλαν τη συμφωνία της αρεσκείας τους ηττήθηκαν ενώ εκείνοι που υπέστησαν τη συμφωνία νίκησαν.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά ακούγονται πειστικά κι άλλωστε την αξιολόγηση θα την κάνει ο ελληνικός λαός.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι το νέο αφήγημα Τσίπρα δεν είναι τελικά παρά το γνωστό παλιό αφήγημα της απανταχού ηττημένης Αριστεράς.

Χάσαμε αλλά όταν χάναμε είχαμε δίκιο ενώ οι άλλοι μπορεί να κέρδισαν αλλά κέρδισαν παρ’ όλο που είχαν άδικο.

«Υπερτιμήσαμε τη δύναμη του δίκιου, υποτιμήσαμε τη δύναμη των τραπεζών» κατέληξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλά κρασιά. Κι άντε τώρα να βρούμε 60 δισ.!