Η «μάχη» της «διαπραγμάτευσης», στο αρχικό της στάδιο συνοδεύτηκε από εκδηλώσεις λαϊκής συμπαράστασης στην αγωνιζόμενη κυβέρνηση. «Κερδίζουμε», ακουγόταν στις συγκεντρώσεις στην, απελευθερωμένη από τα κάγκελα, Πλατεία Συντάγματος. Ήταν η εποχή που πανηγυρίζαμε το ανάστημα που σηκώσαμε και οδήγησε στην μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς. Το ότι στην απόφαση της 20ηςΦεβρουαρίου δεν προβλεπόταν να μας δοθεί ούτε ένα ευρώ λίγη σημασία είχε. Ήταν η εποχή που η κυβέρνηση ήθελε μόνο χρόνο και όχι χρήματα, η εποχή που όπως τόνιζε και ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, οι Έλληνες ενδιαφέρονται για την περηφάνια τους και όχι για τις συντάξεις.
Στην τελευταία κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης, υπήρξε από τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Κορωνάκη μια δημόσια προτροπή στους πολίτες να κατέβουν στους δρόμους για να δώσουν μαζί με την κυβέρνηση την μάχη που θα δοκιμάσει τα όρια της Ευρώπης. Δεν υπήρξε κάποια ανταπόκριση. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν παρατηρήθηκε κάποια αξιοσημείωτη κινητικότητα προς την κατεύθυνση της διοργάνωσης μιας ακόμη αυθόρμητης διαδήλωσης υπέρ της κυβέρνησης, όπως τον πρώτο καιρό. Είναι η εποχή που ο χρόνος, τα ψέματα, οι μισές αλήθειες και τα διάφορα «σχήματα λόγου», τελειώνουν.
Στους πολίτες είναι εμφανές ότι η κατάσταση στην οικονομία έχει επιδεινωθεί. Η ελπίδα απέκτησε συντροφιά. Τον προβληματισμό και την αμηχανία. Επιπλέον, η κοινωνία δεν φαίνεται να επιδοκιμάζει, όπως πριν, τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. Το διαπραγματευτικό μέτωπο δεν είναι πλέον αρραγές. Η πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ μετέδωσε την εικόνα ενός κόμματος διχασμένου. Πάνω από το 40% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής τάχθηκαν υπέρ της ρήξης και της στάσης πληρωμών που οδηγούν στην έξοδο από το ευρώ. Εκεί ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί το εσωτερικό μέτωπο στο οποίο αναφέρεται συχνά ο κ. Τσίπρας. Γιατί από εκεί εκπέμπεται μήνυμα υπέρβασης των ορίων της λαϊκής εντολής που έλαβε στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Το ζητούμενο της κοινωνίας ήταν μια διαπραγμάτευση που θα έβγαζε από το τραπέζι της συζήτησης τα σκληρά μέτρα λιτότητας και όχι μια διαπραγμάτευση που θα επανέφερε στο τραπέζι τα σενάρια πτώχευσης και εξόδου της χώρας από το ευρώ. Είναι λογική, λοιπόν,η απροθυμία των πολιτών να διαδηλώσουν υπέρ μιας μοναχικής και αβέβαιης πορείας της χώρας. Ειδικά τώρα που γνωρίζουν ότι πολλά από όσα ειπώθηκαν την προεκλογική περίοδο δεν ήταν τίποτα άλλα παρά «σχήματα λόγου».
