Η δικαίωση των προβλέψεων

Νωρίτερα απ’ ό,τι περίμεναν είδαν τις προβλέψεις τους δυστυχώς να δικαιώνονται όσοι είχαν προειδοποιήσει ότι οι πρόωρες εκλογές θα είχαν καταστρεπτικές συνέπειες για την εύθραυστη ελληνική οικονομία. Ετσι, η χώρα εισέρχεται στην τελική ευθεία των εκλογών υπό τη βαριά σκιά μιας ραγδαίως επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης, χωρίς να υπάρχει η βεβαιότητα ότι το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης θα συμβάλει στην ανατροπή της αρνητικής αυτής πορείας. Και όλα αυτά επειδή μια μικρή μειοψηφία βουλευτών έτσι το θέλησε. Και το εντελώς τρελό είναι ότι ενώ οι πρόωρες εκλογές γίνονται για την εκλογή του νέου Προέδρου, δεν γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο υποψήφιος που θα προτείνει το προηγούμενο στις δημοσκοπήσεις κόμμα.

Μέσα σε αυτό το παρανοϊκό σκηνικό οι τράπεζες αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας και προσφεύγουν στον έκτακτο μηχανισμό στήριξης, τα ταμεία του κράτους αδειάζουν επειδή οι πολίτες δεν πληρώνουν τους φόρους τους ενώ κανένας ξένος δεν αγοράζει πλέον τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου. Και όλα αυτά αναμένεται να επιδεινωθούν αν δεν εκλεγεί σύντομα η νέα κυβέρνηση και η αβεβαιότητα παραταθεί με νέες εκλογές, καθώς στις 28 Φεβρουαρίου λήγει η δίμηνη παράταση για την ολοκλήρωση του περιβοήτου Μνημονίου. Χωρίς να υπολογίζεται και ο χρόνος που θα χρειασθεί για την εκλογή του νέου Προέδρου. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ήδη συζητείται να ζητηθεί μια εξάμηνη νέα παράταση. Μόνο που αυτό ακριβώς είχε προτείνει ο μισητός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ήμασταν οι πρώτοι που το είχαμε απορρίψει.

Αλλά και αν ακόμη εκλεγεί κυβέρνηση (λόγω του απαράδεκτου μπόνους των 50 εδρών), αυτή δεν θα εκπροσωπεί παρά το περίπου ένα τρίτο των ελλήνων ψηφοφόρων, εφόσον σε καμία περίπτωση δεν θα λάβει πάνω από 35%. Υπάρχει λοιπόν κανείς λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση στην οποία αντιτίθεται το 65% του ελληνικού λαού θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, όταν μάλιστα θα έχει κληρονομήσει άδεια ταμεία; Για αυτό λοιπόν απαιτείται να υπάρξει μετεκλογικά –και πριν να είναι πολύ αργά –μια σοβαρή εθνική συνεννόηση για τη χάραξη ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Και να σταματήσουμε, επιτέλους, να ρίχνουμε μονίμως το φταίξιμο στους ξένους, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι εμείς οι ίδιοι φέρουμε την αποκλειστική ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.