Καλώς τα παιδιά!..

Αν κατάλαβα, η νέα ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ έχει περίπου ως εξής. Αν γίνει κυβέρνηση, θα διαπραγματευτεί ξανά με τους δανειστές και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.

Η ιδέα δεν είναι κακή και μοιάζει πολύ δημοκρατική.

Αποτελεί άλλωστε παραλλαγή της εξίσου λαμπρής ιδέας του Γ. Παπανδρέου να κάνει δημοψήφισμα –με την οποία ο ίδιος βρέθηκε εκτός Μαξίμου ενώ η χώρα παρά τρίχα δεν βρέθηκε εκτός ευρώ. Καλώς τα παιδιά!..

Η εφαρμογή όμως αυτής της εξαιρετικής ιδέας στηρίζεται σε δύο προϋποθέσεις.

Προϋπόθεση πρώτη. Οτι οι δανειστές θα προσέλθουν στο τραπέζι κάποιας διαπραγμάτευσης. Να διαπραγματευτούν τι ακριβώς; Το Μνημόνιο λήγει τέλος 2014 και η Ελλάδα θα ελέγχεται εφεξής με τις διαδικασίες του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως όλες οι χώρες της ευρωζώνης.

Τι θα διαπραγματευτεί λοιπόν η «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»; Ενα Μνημόνιο που δεν θα υπάρχει πια; Κάποιο νέο Μνημόνιο; ‘Η μήπως θα διαπραγματευτεί από την αρχή το Σύμφωνο Σταθερότητας; Τότε θα πρέπει να δεχτούν άλλες 18 να φτιάξουν νέο σύμφωνο και να βρεθούν 18 εθνικά κοινοβούλια για να το επικυρώσουν. Πώς είπατε;

Προϋπόθεση δεύτερη. Οτι οι δανειστές όχι μόνο θα διαπραγματευτούν με την ελληνική κυβέρνηση αλλά θα αποδεχτούν προκαταβολικά ότι όποιο αποτέλεσμα προκύψει από τη διαπραγμάτευση θα δεσμεύει μεν τους ίδιους αλλά δεν θα δεσμεύει την ελληνική κυβέρνηση.

Θα τη δεσμεύσει μόνο εφόσον εγκριθεί προηγουμένως με δημοψήφισμα από τον ελληνικό λαό.

Με άλλα λόγια, δεν ψάχνουμε για συνομιλητές. Ψάχνουμε για κορόιδα –περίπου όπως ο Παπανδρέου το 2011. Και ταυτοχρόνως συντηρούμε στον δυστυχή ελληνικό λαό την κολακευτική αυταπάτη ότι κυρίαρχος παράγοντας στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους είναι ο ίδιος.

Λυπάμαι αλλά δεν είναι. Πικρή αλήθεια. Η αποσιώπηση αυτών των δύο προϋποθέσεων υποκρύπτει τελικά μια επικίνδυνη αντίληψη.

Την αντίληψη ότι το παιχνίδι δεν έχει διαμορφωμένους κανόνες ή ότι οι κανόνες μπορούν να διαμορφώνονται κατά περίπτωση και μάλιστα από τη μία μόνο πλευρά, η οποία δεν είναι και η ισχυρότερη.

Ασφαλώς όποιος νομίζει κάτι τέτοιο και γίνει κυβέρνηση, μπορεί να το επιχειρήσει ελευθέρως.

Απλώς, όπως θα έλεγε κι ο Αλέφαντος, «καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0!».