Οι τελευταίοι καλοκαιρινοί εκδρομείς είναι ήδη εδώ, τα πρωτοβρόχια ήλθαν πρόωρα, τα σχολεία ανοίγουν την Πέμπτη, η ελληνική ζωή επιστρέφει, έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα χαράς και σχόλης, στην κανονικότητά της.
Τα νοικοκυριά πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τις πολλές φθινοπωρινές ανάγκες, τα βάσανα επανακάμπτουν, ο ελληνικός λαός παρ’ ότι πιο αισιόδοξος συνεχίζει να σηκώνει πάμπολλα βάρη, φορολογικά και άλλα και διαισθάνεται ότι η έξοδος από το τούνελ της μεγάλης κρίσης αργεί, δεν θα έλθει ως διά μαγείας, θα απαιτήσει κι άλλους κόπους, θυσίες και προσπάθειες πολλές, προσωπικές και συλλογικές.
Ο πρωθυπουργός είπε ότι είχε να μας πει στη Θεσσαλονίκη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μας τα πει το Σάββατο, το πολιτικό θερμόμετρο θα ανέβει ως είθισται, αλλά το ελληνικό πρόβλημα θα επιμένει, δεν θα βρίσκει τη λύση που του πρέπει ή αυτή που επιθυμούμε.
Δυστυχώς για μας οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες.
Αντίθετα τα διεθνή προβλήματα διογκώθηκαν το καλοκαίρι, οι πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία επέτειναν την αβεβαιότητα, η ύφεση φαίνεται να χτύπησε για τα καλά την πόρτα της Ευρώπης, όπως μαρτυρούν τα νομισματικά μέτρα που ανακοινώθηκαν τελευταία.
Οι διεθνείς οικονομικοί και πολιτικοί κίνδυνοι πολλαπλασιάσθηκαν φέτος το καλοκαίρι και δεν προσφέρουν τους καλύτερους οιωνούς για την επίλυση των δικών μας προβλημάτων.
Σε ένα αβέβαιο διεθνές περιβάλλον η ρύθμιση του ελληνικού χρέους θα καθυστερήσει, οι εταίροι και δανειστές μας θα είναι πιο επιφυλακτικοί, θα μετράνε διπλά και τριπλά τα λεφτά που θα μας χαρίσουν και πιθανότατα οι εγγυήσεις που θα διεκδικούν θα είναι περισσότερες και η εποπτεία τους διαρκής.
Όσοι αναμένουν εύκολες διαπραγματεύσεις πλανώνται πλάνην οικτράν.
Το Παρίσι έδειξε διαθέσεις.
Ο πρωθυπουργός υποβάθμισε τις εξαγγελίες του στη Θεσσαλονίκη ακριβώς επειδή στο Παρίσι τα πράγματα δεν πήγαν κατ’ ευχήν. Και όσοι υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια οφείλουν αν μη τι άλλο να το ξανασκεφθούν.
Κατά τα φαινόμενα οι εταίροι μας παραμένουν καχύποπτοι και δύστοκοι, θέλουν να ασφαλισθούν έναντι κινδύνων και πιθανότατα δεν θα συζητήσουν την επαναρύθμιση του χρέους αν δεν διαπιστώσουν πρώτα ότι η χώρα θα εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές.
Με άλλα λόγια, μέχρι τον προσεχή Μάρτιο η χώρα θα ζήσει έντονη πολιτική περίοδο, στην οποία θα επικρατήσουν η προεδρική εκλογή και η ρύθμιση του χρέους.
Οι πολίτες θα αδημονούν, τα κόμματα θα αντιμάχονται για το νέο Πρόεδρο και οι εταίροι θα περιμένουν τη έκβαση της μάχης.
Σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα με κουλτούρα διαπραγμάτευσης οι πολιτικές δυνάμεις θα επέλεγαν ένα αξιόπιστο πρόσωπο κοινής αποδοχής για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, θα εξασφάλιζαν συνθήκες πολιτικής σταθερότητας ικανής να προσφέρει για τις εγγυήσεις για την επαναρύθμιση του χρέους και θα άφηναν τη μάχη της εξουσίας γι’ αργότερα.
Αυτά σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Στην ανορθολογική και ανυπόμονη Ελλάδα δυστυχώς άλλα επικρατούν.
Δεν μας αρκούν πέντε χρόνια μεγάλης κρίσης. Θέλουμε έξη, επτά και ένας Θεός ξέρει πόσα ακόμη..
