Μνημόσυνο

Παρακολούθησα προσεκτικά όσα έγιναν, όσα γράφηκαν και όσα ειπώθηκαν για τα σαράντα χρόνια του ΠαΣοΚ.

Ενα πράγμα δεν μπόρεσα να καταλάβω: Γιατί τόσα δάκρυα και τόσος σπαραγμός; Τι άραγε ήταν το ΠαΣοΚ που δεν είναι πια;

Δεν ξέρω αν κάποτε περπατούσαν κι έτριζαν τα κόκαλα του Τσε Γκεβάρα, αλλά αποκλείεται να έπαψαν να τρίζουν επειδή ο Βενιζέλος έκανε κυβέρνηση με τον Σαμαρά.

Τον Ακη ψήφιζαν για αρχηγό, μην τρελαθούμε κιόλας!

Για να είμαστε ειλικρινείς, το μόνο που άλλαξε πραγματικά στο ΠαΣοΚ είναι το μέγεθος. Μια μεγάλη παράταξη εξουσίας εξελίχθηκε σε έναν μικρομεσαίο κομματικό σχηματισμό.Το ίδιο το γεγονός δεν έχει τίποτα το ασυνήθιστο.

Η σημερινή κακοδαιμονία του ΠαΣοΚ όμως προέρχεται ακριβώς από τη δυσκολία να προσαρμοστεί στο νέο του μέγεθος και να αποδεχθεί τους ρόλους που προκύπτουν από αυτό.

Ρόλοι ενδεχομένως διαφορετικοί αλλά καθόλου ευκαταφρόνητοι σε μια δημοκρατία.

Αντί λοιπόν να αναβαπτιστεί σε ένα σοκ αυτογνωσίας, εξαντλείται σε έναν παρωχημένο και κακόγουστο μεγαλοϊδεατισμό. «Ο λαός δεν ξεχνά…» και τα τρία μικρά γουρουνάκια.

Επί της ουσίας, αστειότητες. Πολλά ιστορικά κόμματα έχουν επιζήσει από χειρότερες καταστροφές. Από πολέμους, απαγορεύσεις, διώξεις, πολιτικές και εκλογικές πανωλεθρίες. Επέζησαν όμως επειδή κατάφερναν κάθε φορά να επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους στις καινούργιες συνθήκες.

Το ΠαΣοΚ, αντιθέτως, μοιάζει παραλυμένο. Δεν μπορεί να γυρίσει στο χθες, δεν ξέρει να πάει στο αύριο και αισθάνεται ανυπόφορο το σήμερα.

Σαν να έχει απολέσει τη σχεδόν μαγική ικανότητα που διέθετε να αντιλαμβάνεται τα ζητούμενα κάθε στιγμής και να ανταποκρίνεται σε αυτά.

Ετσι βουλιάζει σε μια αυτιστική ψευδαίσθηση μεγαλείου. «Σεισμός, σεισμός, σοσιαλισμός» φώναζαν οι κλακαδόροι.

Λυπάμαι, αλλά είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μετατραπεί ένας πολιτικός οργανισμός σε μαυσωλείο. Σε ένα συνεχές μνημόσυνο όπου όλο και λιγότεροι εναπομείναντες συγγενείς θα μαζεύονται να κλαίνε για τον Ανδρέα, την

Αλλαγή, τη Μελίνα, τον Γεννηματά, το ΕΣΥ, τον λαό, την «3η Σεπτέμβρη» και τους «μπαξέδες».

Ο άλλος τρόπος είναι να κοιτάξει έντιμα και ψυχρά τον καθρέφτη. Να μετρήσει το μπόι του. Τις ανάγκες του τόπου. Τα ζητούμενα της εποχής.

Και τότε ίσως καταλάβει τι πρέπει να γίνει και τι έχει να κάνει.

Αλλά μόνο τότε!