«Κορίτσια της διπλανής πόρτας», «γυναίκες σαν κι εμάς» και παρόμοια άλλα τέτοια τσιτάτα προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Την παρουσία δηλαδή των ελληνίδων παρουσιαστριών η οποία αν και παραπέμπει στον Χορό των Ρόδων προσπαθεί να πείσει και να αποδείξει πως ξεπόρτισαν από την ίδια κουζίνα που βγαίνει η μέση ελληνίδα νοικοκυρά. Τουλάχιστον κωμικό. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις που κάπως ισορροπούν τη λογική.

Μία από αυτές και η Μαρία Ηλιάκη. Νέα, όμορφη, συμπαθής, με άνεση και με αρκετά πλεονεκτήματα η νεαρή παρουσιάστρια του Alpha δεν είναι από τα πρόσωπα αυτά που μοιάζουν ουρανοκατέβατα. Ενα από τα βασικά ατού της είναι και το προσωπικό στυλ.

Το κατέκτησε με το πέρασμα των χρόνων, το βρήκε, το διαμόρφωσε στα μέτρα της και στην προσωπικότητά της, και πλέον η εμφάνισή της συγκαταλέγεται στις καλύτερες της ελληνικής τηεόρασης.

Η Μαρία Ηλιάκη μιλάει καλά ελληνικά, αυτοσαρκάζεται, τσαλακώνεται αλλά δεν γελοιοποιείται, θυμώνει, χαίρεται, στενοχωριέται, υπερβάλλει και δεν προκαλεί. Είναι απλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένα κορίτσι σαν τα υπόλοιπα, μία γυναίκα με τις αδυναμίες της, τις οποίες τις εκμυστηρεύεται και δεν τις κουκουλώνει με κλισέ.

Στην εκπομπή «Δέστε τους» κατάφερε να ξεδιπλώσει ύστερα από αρκετές, όχι και τόσο ενδιαφέρουσες, απόπειρες το ταλέντο της. Μόνο που όλα έχουν ημερομηνία λήξης όχι απαραίτητα γιατί δεν αρέσουν ή γιατί κάτι δεν πάει καλά. Είναι θέμα ολοκλήρωσης ενός κύκλου που διανύει το εκάστοτε πρόσωπο και η Ηλιάκη φαίνεται να φτάνει στο τέρμα του συγκεκριμένου.

Η επιθυμία της να παρουσιάσει πρωινή εκπομπή ή κάτι άλλο πιο δημιουργικό και διαφορετικό είναι δικαιολογημένη. Γιατί να μην μπορεί;

Επειδή δεν είναι δίμετρη ή γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμο έτερον ήμισυ για να ακολουθήσει την τάση της εποχής που θέλει την παρουσίαση να φορά απαραιτήτως στεφάνι;

Διαθέτει ωριμότητα, μέτρο και με την ανάλογη προσπάθεια αξίζει μία ευκαιρία.

HeliosPlus