Η διαφήμιση δεν είχε εικόνα, μόνο λόγια. «Κύριε πρόεδρε», έλεγε με κεφαλαία γράμματα, «την επόμενη φορά μη χρησιμοποιήσετε σκούτερ, νοικιάστε ένα αυτοκίνητο από εμάς, για να μη σας καταλάβουμε». Ακολουθούσαν τα στοιχεία της εταιρείας ενοικιάσεως αυτοκινήτων και το μήνυμα είχε μεταδοθεί. Η ποπ κουλτούρα με τη μορφή του πολιορκητικού κριού της, τη διαφήμιση, πήρε θέση: Φρανσουά Ολάντ, δεν χρειάζεται να κρύβεσαι πια, δεν χρειάζεται να φοβάσαι πως θα σε αναγνωρίσουν από τα παπούτσια σου την ώρα που πηγαίνεις, επάνω σε ένα σκούτερ, φορώντας κράνος, στην ερωμένη με την οποία απατάς την προηγούμενη ερωμένη, με την οποία είχες απατήσει την επί 25 χρόνια σύντροφο –και όχι σύζυγό σου. Μπορείς να απολαύσεις την άνοδο των δημοσκοπήσεων την εποχή που ανακοινώνεις τις περικοπές του κράτους και τη μείωση του φόρου των μεγάλων επιχειρήσεων. Μπορείς από άχρωμος να μετατραπείς σε αρεστός, από βαρετός σε περιπετειώδης και την ίδια στιγμή να κηρύττεις το τέλος του φεμινισμού. Και μέσα στον πανικό, και του σοσιαλισμού…
Χρόνια πριν, οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι με συγκεκριμένους κανόνες συνύπαρξης. Υπήρχαν οι εργένηδες, οι δεσμευμένοι, οι παντρεμένοι, οι μοιχοί και οι χωρισμένοι. Και υπήρχαν και οι Γάλλοι που δεν ασχολούνται με τέτοιες συμβατικότητες, κάνοντας όλο αυτό το στερεότυπο του γάλλου εραστή με την μπαγκέτα, τον μπερέ και τα κρουασάν όχι μόνο να αναπαράγεται, αλλά να θριαμβεύει με την ιστορία του προέδρου που εκλέχθηκε για να είναι «κανονικός» και αποδεικνύεται πιο κανονικός απ’ ό,τι μπορεί να αντέξει η παγκόσμια κοινή γνώμη.
Εδώ και λίγο καιρό, όλος ο κόσμος ασχολείται είτε απενοχοποιημένα και κίτρινα είτε με προκάλυμμα τη σοβαροφάνεια (οι κάπως πουριτανοί «Νew York Times» για να γράψουν για το θέμα αναρωτήθηκαν με ποια θα ταξιδέψει τον επόμενο μήνα στην Ουάσιγκτον, λες και αυτό τους ενδιαφέρει…) με τις ερωτικές ιστορίες ενός όχι ιδιαίτερα ελκυστικού άνδρα, βάσει των κλασικών προτύπων ομορφιάς. Αυτός ο άνδρας με τη βοήθεια της αφροδισιακής εξουσίας λέγεται πως ανάγκασε τη μητέρα των τεσσάρων παιδιών του αλλά ποτέ σύζυγό του (Σεγκολέν Ρουαγιάλ) να μεσολαβήσει για να παρηγορήσει την ερωμένη για την οποία την άφησε (Βαλερί Τριερβελέρ), η οποία είναι σε βαθιά κατάθλιψη επειδή αποκαλύφθηκε νομοτελειακά η επόμενη ερωμένη (Ζιλί Γκαγιέ).
Ο Φρανσουά Ολάντ, δύο χρόνια νωρίτερα, ήταν μια κρυφή ελπίδα της Ευρώπης, ένας γάλλος σοσιαλιστής που διαδεχόταν τη φιλελεύθερη πολιτική του αφόρητα νάρκισσου Σαρκοζί, ενός άνδρα με τόσα κόμπλεξ εμφάνισης, που συνήθιζε να τοποθετεί σκαμνιά στις δημόσιες εμφανίσεις του για να φαίνεται ψηλότερος. Ο Ολάντ, εκτός από σοσιαλιστής, θεωρήθηκε και ο υπέρμαχος του φεμινισμού, τοποθετώντας 17 γυναίκες και 17 άνδρες στο Υπουργικό Συμβούλιο. Και τελικά τόσο ο σοσιαλισμός όσο και ο φεμινισμός με την έννοια της θεωρητικής ισότητας των δύο φύλων σε όλα συνεθλίβη στους τροχούς του σκούτερ του προέδρου.
Γιατί η πραγματική ζωή δεν ασχολείται με τις θεωρίες και τους φεμινισμούς την ώρα του έρωτα και της απόρριψης. Ακόμη και αν δεν το ομολογεί, κάθε άνδρας του κόσμου νιώθει έναν κρυφό θαυμασμό, ίσως και ζήλια, για τον πρόεδρο με το σκούτερ που μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί κόντρα στους παραδοσιακούς ρόλους. Και κάθε γυναίκα ένα μίσος για την απόδειξη πως οι θεωρίες περί ισότητας καταπατούνται δημοσίως.
Και τώρα στα δικά μας: Δεν γίνεται να μην κάνεις σύγκριση. Την ώρα που στην πιο απαισιόδοξη χώρα του κόσμου σχετικά με την οικονομία, τη Γαλλία (σύμφωνα με έρευνα της Gallup International), ασχολούνται με ειλικρίνεια για τα ερωτικά ζητήματα του κανονικού προέδρου τους, στην πιο υποκριτική χώρα του κόσμου (σύμφωνα με την καθημερινότητά μας) ασχολούμαστε με το αν ένας πολιτικός αρχηγός πιστεύει στον Θεό, με την ομοφοβική Εκκλησία, με τα φρονήματα του περασμένου αιώνα, με τη ρητορική του Δικτύου 21, την επικοινωνιακή πολιτική με όρους καφενείου και τον θρίαμβο της πατρίδας της θρησκείας και της οικογένειας. Και αυτό λέει πολλά. Γιατί μπορείς να καταλάβεις έναν άνδρα από τις επιλογές του στις γυναίκες. Μια γυναίκα από την ανοχή της στη μάχη ανάμεσα στον φεμινισμό και στην πραγματική ζωή. Και μια κοινωνία από την ποιότητα των σκανδάλων της.
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
