Γκουγκλάροντας τον Ροΐδη

Βασανισμένο είδος οι μονόλογοι. Πριν από μερικά χρόνια ξέσπασαν σαν επιδημία στη θεατρική Αθήνα, μιας και τι πιο οικονομικό από ένα έργο με έναν ηθοποιό σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό; Ο μονόλογος όμως είναι ύπουλο είδος και αν ως ηθοποιός δεν μπορείς να κρατήσεις το κοινό, ο φταίχτης θα είσαι εσύ –δεν υπάρχουν συμπρωταγωνιστές να μοιραστείτε την ευθύνη. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, το νευρώδες θέατρο Φούρνος στην οδό Μαυρομιχάλη φιλοξενεί έναν πολύ ιδιαίτερο μονόλογο: υπό τον τίτλο «Η Αρχή – Αθήνα 1895 – Υλικό Ροΐδης», η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Μάνθος Σαντοριναίος βασίζεται στο έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη «Το παράπονο του νεκροθάπτου». Ενας άνδρας που αποφασίζει να μείνει μόνος για πρώτη φορά στη ζωή του, ένας από τους σύγχρονους «αγανακτισμένους», ανακαλύπτει τυχαία και αρχίζει να διαβάζει αυτό το έργο, το οποίο αν και γράφτηκε πριν από 150 χρόνια, μιλάει για το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος και την υδροκέφαλη πρωτεύουσα που το συντηρεί σαν να κοιμίζει φίδι στον κόρφο της. Πολύ δυνατός σκηνικά ο Βασίλης Ζαϊφίδης, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον με τη φωνή και το παίξιμό του, καθώς διαβάζει την απαιτητική γλώσσα του συγγραφέα γκουγκλάρει στον υπολογιστή του λέξεις, τοποθεσίες και ιδιότητες που δεν καταλαβαίνει και καταλήγει να είναι εξοργισμένος αλλά και ανακουφισμένος για τον ίδιο λόγο: παρθενογένεση στη διαφθορά δεν υπάρχει.