Τα ελληνικά δαιμόνια

Με το άνοιγμα του ευτυχούς έτους 2014 η Ελλάδα έτυχε σχετικά καλύτερης υποδοχής από το διεθνές στερέωμα.

Λίγο η ευρωπαϊκή προεδρία, λίγο τα υποχρεωτικώς θετικά σχόλια των ξένων και βεβαίως το φλερτ των αγορών, που μετά τη θερμή υποδοχή των ιρλανδικών και των πορτογαλικών ομολόγων προσδοκούν ακόμη περισσότερα κέρδη από τους πιο ριψοκίνδυνους ελληνικούς τίτλους, μετέδωσαν αισιόδοξα μηνύματα για μας εδώ.

Αυτά τις πρώτες ημέρες του 2014. Στις επόμενες όμως τα πολλά ελληνικά δαιμόνια κυριάρχησαν.

Ο Χριστόδουλος Ξηρός προτίμησε ξανά την παρανομία από τη φυλακή και, όπως όλα δείχνουν, ξεθάβει τα ματωμένα πιστόλια της παλαιάς τρομοκρατίας και αποφάσισε να συνδράμει με εμπειρίες και γνώση το συνενωμένο και αναγεννημένο τρομοκρατικό δίκτυο του Μαζιώτη, της Σέχτας, των Πυρήνων και του ληστή των ορέων Παλαιοκώστα, προκαλώντας ρίγη ανησυχίας σε όσους γνωρίζουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες και την εκδικητική ιδεοληψία που συνοδεύει τον αμετανόητο κύκλο της ένοπλης βίας.

Η παράφρων μεταβλητή του αίματος και των όπλων φαίνεται να έχει ενεργοποιηθεί για τα καλά και όλοι αναμένουν τα χειρότερα το προσεχές διάστημα. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν άπαντες γνωρίζουν ότι η ευρωπαϊκή προεδρία προσφέρει μοναδική ευκαιρία παγκόσμιας δημοσιότητας και επιτρέπει στον κάθε τρελαμένο να τη διεκδικήσει.

Κατά σύμπτωση, τις τελευταίες ημέρες ανεδείχθη και η μεγάλη αποκάλυψη της Δικαιοσύνης, το πόρισμα των εισαγγελέων για τη μεγάλη κλοπή στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο από τα «χρυσά παιδιά» του καραμανλισμού και του παπανδρεϊσμού, για να προσθέσει χαοτικές μεταβλητές στη σύνθετη ελληνική εξίσωση.

Είχαν προηγηθεί, με πρωτοβουλίες και πάλι των εισαγγελέων κατά της διαφθοράς, οι αποκαλύψεις για τις τερατώδεις μίζες των όπλων, φανερώνοντας τις πολλές πολιτικές και στρατιωτικές συμμορίες που πλούτισαν στο όνομα της εθνικής άμυνας.

Ολα αυτά μαζί με τα επερχόμενα, τις νομοθετικές δηλαδή πρωτοβουλίες που καλείται να λάβει η κυβέρνηση προκειμένου να κινήσει το σχεδόν ακινητοποιημένο ως τώρα τραπεζικό σύστημα, αλλά και τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η μακρά αναμονή του ελληνικού λαού για καλύτερες ημέρες, έρχονται να προσθέσουν βαθμούς δυσκολίας και να ανασχέσουν τα όποια κύματα αισιοδοξίας.

Με άλλα λόγια, το ελληνικό πρόβλημα μετεξελίσσεται από οικονομικό σε πολιτικό.

Κακά τα ψέματα, η πολιτική κρίση έρχεται, είναι μπροστά μας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα ξαναφέρει τη χώρα αντιμέτωπη με ένα νέο οικονομικό αδιέξοδο.

Εξαρτάται, θα απαντούσε ένας επιμελής παρατηρητής. Και εξαρτάται από τις αντοχές του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και τις δυνατότητές του για νέες συνθέσεις ή ανανεώσεις της πολιτικής ζωής.

Ωστόσο η νέα σύνθεση φαντάζει δύσκολη και οι φορείς της ανανέωσης δεν πείθουν.

Ισως εν τέλει αποδειχθούν σωστοί εκείνοι που επιμένουν πως μόνο μια καταστροφή θα επιτρέψει μια νέα συνειδητοποίηση και θα οδηγήσει στην αναγέννηση της χώρας.

Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα μελλούμενα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου οι παράφρονες περισσεύουν και πιθανόν να είναι αυτοί οι καταλύτες της απαιτούμενης νέας συνειδητοποίησης.