Η επέλαση των «ξυλοκόπων»





Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και ιδιοκτήτης της Μίλαν κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι απλοποίησε τις (δυσεπίλυτες για αρκετά «μεγαθήρια») εξισώσεις του Τσάμπιονς Λιγκ λέγοντας ότι «από τη στιγμή που έχουν αποκλειστεί η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ιντερ, το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης είμαστε εμείς, που έχουμε και τους περισσότερους τίτλους από τους υπόλοιπους που συνεχίζουν αλλά και τη μεγαλύτερη κλάση». Ευτυχώς (για τη Μίλαν) προπονητής είναι ο προσγειωμένος κ. Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος παρατηρεί ότι «από τη στιγμή που αποκλείστηκαν αρκετά φαβορί, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις ούτε για εμάς ούτε για κανέναν άλλον. Ολες οι ομάδες που συνεχίζουν έχουν ελπίδες». Τι συνέβη όμως και έμειναν εκτός προημιτελικών ομάδες που φάνταζαν «ανίκητες» και θεωρούνταν φαβορί; Και το κυριότερο: Ηττήθηκε το θελκτικό θεαματικό ποδόσφαιρο από τον λεγόμενο ποδοσφαιρικό ρεαλισμό (κατ’ άλλους «ποδόσφαιρο σκοπιμότητας» ή «αντιποδόσφαιρο»); «Μπόρα» ήταν και πάει, ή μήπως το ποδόσφαιρο δεν είναι πια έτσι όπως θα το ήθελαν οι ρομαντικοί εραστές της μπάλας;


Οι οκτώ ομάδες που διεκδικούν τη συμμετοχή τους στον τελικό του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ (23 Μαΐου στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας) έχουν μπει στην τελική ευθεία. Η Αγγλία, που ξεκίνησε την αγωνιστική περίοδο με τέσσερις εκπροσώπους, έχασε στη διαδρομή μόνο την Αρσεναλ (αποκλείστηκε την περασμένη Τετάρτη από την ολλανδική Αϊντχόφεν) και οι Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ συνεχίζουν, ενώ η Ιταλία εκπροσωπείται από τις Μίλαν και Ρόμα. Από την Ισπανία, που έχει τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου (11 σε 20 τελικούς), απέμεινε μόνο η Βαλένθια και από τη Γερμανία η Μπάγερν Μονάχου.


Πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι διερωτώνται ή και δυσανασχετούν: Μα, είναι δυνατόν να συνεχίζουν «ξυλοκόποι» τύπου Κάραχερ, Σισοκό και Κράουτς (της Λίβερπουλ) και να περιορίζονται στους… καναπέδες τους ένας Ροναλντίνιο, ένας Ετό και ένας Ντέκο (της απερχόμενης πρωταθλήτριας Ευρώπης Μπαρτσελόνα); Είναι δίκαιο να πρέπει να υπομείνουμε τη Ρόμα των Ντε Ρόσι, Περότα και Τονέτο, η οποία παίζει χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό, και να χάσουμε τη Λυών του Ζουνίνιο, του Φρεντ και του Μαλουντά; Ποιος θεός του ποδοσφαίρου επέλεξε την Μπάγερν των Χάργκριβς, Γκέρλιτς και Φαν Μπούιτεν, αντί της Βασίλισσας των Ραούλ, Φαν Νίστελροϊ και Ρομπίνιο; Πώς τα κατάφερε η Αϊντχόφεν με έναν Ξιανγκ Σουν, έναν Αφελάι και έναν Κουλίνα απέναντι στη φινέτσα του Ανρί, του Φάμπρεγκας και του Ροσίτσκι; Τι… μπαταρίες χρησιμοποιούν τα γέρικα «αρκουδάκια» της Μίλαν Μαλντίνι, Κοστακούρτα, Καφού και συνεχίζουν απτόητα στον κορυφαίο διασυλλογικό θεσμό; Τι παθαίνει η Ιντερ των αστέρων επιπέδου Αντριάνο, Ιμπραΐμοβιτς και Κρέσπο και ενώ πάει τρένο στο Καμπιονάτο σκοντάφτει συνεχώς στο Τσάμπιονς Λιγκ;


* Δεν παίζουν ούτε ιστορία ούτε παράδοση…


Βέβαια, οι επαναληπτικοί της φάσης των «16» που έγιναν την περασμένη εβδομάδα έδωσαν περισσότερο χρώμα στη διοργάνωση, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε αποκλειστική υπόθεση τριών χωρών. Οι αποκλεισμοί της Αρσεναλ και της Ρεάλ Μαδρίτης έβαλαν στον χάρτη δύο χώρες με αρκετά πλούσια ιστορία στον θεσμό, την Ολλανδία και τη Γερμανία. Ωστόσο στερούν από τους φίλους του θεάματος μια ντουζίνα αστέρων παγκόσμιας κλάσης.


Οπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι ομάδες που έχουν ελπίδες να κατακτήσουν το βαρύτιμο τρόπαιο αρχίζουν να πατάνε το γκάζι από τον Φεβρουάριο και όχι νωρίτερα, όπως π.χ. η Λυών. Η «μόνιμη» πρωταθλήτρια Γαλλίας ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σεζόν και τερμάτισε πρώτη και αήττητη στον όμιλό της, ωστόσο στη συνέχεια «κάηκε» σαν τους… αθλητές-λαγούς στους δρόμους αντοχής.


Τελικά υπάρχουν φαβορί στην εφετινή διοργάνωση; Και αν ναι, ποια είναι; Σίγουρα η ιστορία της Μίλαν, της Λίβερπουλ και της Μπάγερν είναι τόσο πλούσια ώστε μπορεί να καταπλακώσει όλες τις υπόλοιπες διεκδικήτριες του τροπαίου, ωστόσο ούτε η ιστορία ούτε η παράδοση ούτε οι φανέλες παίζουν ποδόσφαιρο από μόνες τους. Και πολύ περισσότερο, τα τσαλιμάκια και οι ωραίες ντρίμπλες.


Η Αρσεναλ, για παράδειγμα, μπορεί να αλλάζει πάσες μέχρι… βαρεμάρας, αλλά δεν μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλό της. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις αναμετρήσεις της με την Αϊντχόφεν, η οποία κέρδισε τις περισσότερες μονομαχίες και όταν της δόθηκε η ευκαιρία πέτυχε τα γκολ (ένα στην έδρα της και ένα στο Λονδίνο) που την έστειλαν στα προημιτελικά.


* Οι αλλαγές ωφέλησαν τους αμυντικούς


Η Ρεάλ έχει μείνει «κολλημένη» στην επιθετικογενή… ψύχωση του παρελθόντος της, ωστόσο ούτε Ζιντάν έχει πια ούτε Φίγκο στα καλά του. Εχει Ραούλ και Φαν Νίστελροϊ, αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει επιθετικός που να μπορεί να νικήσει μόνος του μιαν αντίπαλη άμυνα, αν δεν έχει επαρκή υποστήριξη από τους μέσους.


Η Μπαρτσελόνα (ξ)έχασε την περυσινή της αφοσίωση στην αλληλοκάλυψη των παικτών που επέτρεπε στον Ροναλντίνιο και στον Μέσι να ακροβολίζονται και στον Ετό να περιμένει τις «πονηρές» πάσες από παντού για να χτυπήσει. Στα ματς με τη Λίβερπουλ, η άμυνα των Κόκκινων ήταν τόσο καλά προσαρμοσμένη στα αστέρια της Μπάρτσα ώστε δεν τους επέτρεψε να φανούν ούτε σε μια στιγμή των δύο αγώνων. Ετσι ο ισπανός προπονητής και πρωταθλητής Ευρώπης (το 2005) κ. Ράφα Μπενίτεθ μαζί με τα καλοδιαβασμένα «μαθητούδια» του συνεχίζουν στον θεσμό, όπως και ο επίσης πρωταθλητής Ευρώπης (το 2001) αλλά μέχρι πρότινος συνταξιούχος κ. Οτμαρ Χίτσφελντ, ο οποίος ξανάδωσε χαρακτήρα μαχητή στους παίκτες της Μπάγερν Μονάχου.


Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το ποδόσφαιρο που συνδύαζε χορταστικό θεάμα και επιτυχημένο αποτέλεσμα «πέθανε» μαζί με την Εθνική Ολλανδίας του 1988 και τη Μίλαν του κ. Αρίγκο Σάκι και των Ολλανδών Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν και Ράικαρντ. Η Ρεάλ Μαδρίτης του 2002 ήταν απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Οι ριζικές αλλαγές στους κανονισμούς (απαγόρευση επιστροφής της μπάλας στον τερματοφύλακα, καθιέρωση του παθητικού οφσάιντ και αυστηρότερες κυρώσεις για τα σκληρά φάουλ και ιδιαίτερα αυτά που σταματούν φάσεις για γκολ) που καθιερώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ωφέλησαν τους αμυντικούς, οι οποίοι για να καλύψουν τις αδυναμίες τους αναγκάστηκαν να γίνουν πιο γρήγοροι, πιο τεχνίτες, πιο «εγκεφαλικοί».


* Το ΝΒΑ και ο Μουρίνιο που καραδοκεί…


Ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν είναι… ΝΒΑ ούτε υπάρχει η αθλητική παιδεία για να αναγνωριστεί μια καλή άμυνα και το κοινό να φωνάξει «Defence – Defence». Γιατί στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου το «φλέγον» ζήτημα που απασχολεί σήμερα το ποδόσφαιρο έχει λυθεί εδώ και χρόνια: η κανονική περίοδος είναι για τον κόσμο, το θέαμα, τα καρφώματα και τις πάσες πίσω από την πλάτη, αλλά στα πλέι οφ τον τίτλο παίρνουν οι σκληρές άμυνες, οι «παγίδες», τα κοψίματα, το τσαγανό, το πάθος και η ομαδικότητα.


Βέβαια και στο ποδόσφαιρο το ίδιο ισχύει, απλώς δεν έχει γίνει αντιληπτό ή κάποιοι δεν θέλουμε να το (απο)δεχτούμε. Καμία ομάδα δεν κατέκτησε σημαντικό τρόπαιο (Τσάμπιονς Λιγκ, Μουντιάλ, Euro) αμελώντας την άμυνα. Αν θέλουν οι «μάγοι» της μπάλας να συνεχίζουν στις μεγάλες διοργανώσεις, θα πρέπει να θυμηθούν και την… όπισθεν. Να ενστερνισθούν το ότι για να κερδίσει η ομάδα τους την μπάλα και να έχει πλεονέκτημα θα πρέπει να «παγιδέψουν» τον αντίπαλό τους σε κάποιο σημείο του γηπέδου. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να έχουν διάθεση να μαρκάρουν και δυνάμεις για να ξεχυθούν άμεσα στην επίθεση. Ακόμη βέβαια δεν έχει «δικαιωθεί» ο τεχνικός της Τσέλσι κ. Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος προσδοκά να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Πορτογάλος έχει στα χέρια του αρκετούς σουπερστάρ, και παράλληλα γνωρίζει τα μικρά μυστικά του σύγχρονου (για πολλούς βαρετού) ποδοσφαίρου.


Τα ζευγάρια προημιτελικών – ημιτελικών


Στην κλήρωση της προημιτελικής φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ που έγινε την περασμένη Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών βγήκαν τα ακόλουθα ζευγάρια:


Α. Μίλαν – Μπάγερν Μονάχου


Β. Αϊντχόφεν – Λίβερπουλ


Γ. Ρόμα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ


Δ. Τσέλσι – Βαλένθια


Οι πρώτοι αγώνες θα γίνουν το διήμερο 3-4 Απριλίου και οι επαναληπτικοί στις 10-11 Απριλίου.


* Στην ημιτελική φάση (24-25 Απριλίου και 1-2 Μαΐου) θα αναμετρηθούν:


Νικητής Δ – Νικητής Β


Νικητής Γ – Νικητής Α


* Ο τελικός θα διεξαχθεί στις 23 Μαΐου στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.