Το φιλάσθενο παιδί της Σέλια δε λα Σέρνα και του Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928 στο Ροσάριο της Αργεντινής. Με άσθμα. Ποτέ άλλοτε οποιαδήποτε επανάσταση δεν όφειλε τόσο πολλά σε μια ασθένεια. Βρογχοδιασταλτικές ενέσεις και σωληνάκια της μάσκας οξυγόνου. Δηλαδή θυμός, πείσμα, ατσάλινη θέληση. Ευχή και κατάρα («εξαρτώμαι περισσότερο από τη συσκευή εισπνοής παρά από το τουφέκι» έγραφε πολύ αργότερα, ως αντάρτης, στους δικούς του). Στα δέκα χρόνια του έχει μάθει ήδη να κάνει μόνο του ενέσεις αδρεναλίνης. Από τον επαναστάτη θείο που πηγαίνει να πολεμήσει στον ισπανικό εμφύλιο μυείται στην πολιτική. Από τον ήρωα της παιδικής ηλικίας του, τον Σαντοκάν, τον πειρατή του Σαλιγκάρι, μυείται στην περιπέτεια. Από τον Ιούλιο Βερν στη φαντασία. Και από τους καταραμένους ποιητές όπως ο Μποντλέρ, στη «μεταφυσική» του ταξιδιού. Στα 16 του ο Γκεβάρα είναι ο έφηβος των αντιφάσεων. Ο «τσάντσο» (το «γουρούνι») που αρνείται να αλλάξει ρούχα επί μία εβδομάδα αλλά γοητεύει. Ο κοιλιόδουλος νεαρός που τρώει ακατάσχετα και με την ίδια ευκολία περνά στον ασκητισμό. Το 1946, τη χρονιά που ο Χουάν Περόν κερδίζει τις εκλογές, ο 18χρονος Τσάντσο καλείται να εκπληρώσει τη στρατιωτική θητεία του. Τον απαλλάσσει μια οξεία κρίση άσθματος. Η ίδια κρίση είναι καθοριστική και για την τελική απόφασή του να σπουδάσει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες. Ανατομία και Φρόιντ, πολιτική θεωρία και μυθιστορήματα. Τα ταξίδια της φαντασίας γίνονται στη δεκαετία του 1950 πραγματικά. Η ρομαντική ουτοπία θα διανύσει α λα μπίτνικ χιλιάδες χιλιόμετρα με ένα παλιό ποδήλατο στο οποίο έχει προστεθεί μόνο ένα μικρό μοτέρ. Πρώτος σταθμός ένα λεπροκομείο. Το πάθος των ταξιδιωτικών ημερολογίων έχει γεννηθεί μαζί με το πάθος της προσφοράς κοινωνικού έργου («Λεπρός είναι ο εργάτης, ο ιθαγενής Ινδιάνος, ο αποστερημένος χωρικός»). Ερωτεύεται αλλά η καρδιά του «είναι σαν εκκρεμές ανάμεσα στον έρωτα και στον δρόμο». Το ποδήλατο γίνεται μοτοσικλέτα με την οποία διασχίζει τη Λατινική Αμερική. Χιλή, Βολιβία, Περού, Κολομβία, Βενεζουέλα. 1953. Στη Γουατεμάλα θα αποκτήσει το νέο παρατσούκλι του: «Τσε» («ε, ‘σύ», «ψιτ, αδερφέ»). Μεξικό. Εδώ τον Ιούλιο του 1955 θα έρθει σε επαφή με τον κουβανό επαναστάτη δικηγόρο Φιντέλ Κάστρο που αγωνίζεται κατά του δικτάτορα Μπατίστα. Ενώνουν την πολιτική τύχη τους. Εχει γνωρίσει την περουβιανή εξόριστη Ιλντα Γκαδέα. Η εγκυμοσύνη της τον συνδέει μαζί της με τα δεσμά του γάμου ­ ενός γάμου βασισμένου περισσότερο στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο παρά στον έρωτα. 1959. Χωρίζει και παντρεύεται την Αλέιντα Μαρτς. Η επανάσταση στην Κούβα έχει νικήσει. Εξι χρόνια αργότερα το δεξί χέρι του Κάστρο όμως δεν χωράει πια στην Αβάνα. Με εκατό εθελοντές κατατάσσεται στο αντάρτικο του Κονγκό και ένα χρόνο μετά ετοιμάζει το αντάρτικο στη Βολιβία. Δολοφονήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1967 κατά διαταγήν της κυβέρνησης της Βολιβίας σε συνεννόηση με τη CIA. Η αναγνώριση των λειψάνων του έγινε 30 χρόνια αργότερα, στις 12 Ιουλίου 1997, οπότε και «επαναπατρίστηκαν» στην αγαπημένη του Αβάνα. Μποέμ, χιουμορίστας, προκλητικός, ποιητικά μαρξιστής. Χαρακτηρίστηκε «ήρωας για τη Λατινική Αμερική και την ανθρωπότητα» (Σαντινίστας), «Σπάρτακος» (κομαντάντε Μάρκος). Επαναστατικό σύμβολο, αντάρτης-ίνδαλμα από τη βιομηχανία ονείρων ως τη βιομηχανία της μουσικής, κοσμεί από τις σημαίες της αργεντίνικης ποδοσφαιρικής λέσχης Τσακαρίτα Τζούνιορς ως τα μακό μπλουζάκια ροκ συναυλιών. «Χαμογελάς γαλήνια ξαπλωμένος σαν τα χείλη μιας γυναίκας να φιλούν αθέατα μέρη του κορμιού σου… Ο λαιμός σου είναι πιο σέξι από τους γέρικους και θλιβερούς λαιμούς του Τζόνσον, του Ντε Γκωλ, του Κοσίγκιν ή τον πυροβολημένο λαιμό του Τζον Κένεντι» έγραψε ο Αλεν Γκίνσμπεργκ για το πτώμα τού «Τσε».