Αδιαµφισβήτητη η δύναµη της τηλεοπτικής εικόνας. Δεκάδες οι περιπτώσεις ανθρώπων µε πλούσια δράση, καθένας στον χώρο του, που έγιναν ξαφνικά γνωστοί επειδή εµφανίστηκαν στην τηλεόραση. Οχι πως είναι κακό. Απλώς, η τηλεοπτική δόξα σκεπάζει καµιά φορά µε τη λάµψη της την πραγµατική προσφορά τους. Κάπως έτσι είχαµε µάθει τη Σάσα Ντάριο: Ως µέλος της κριτικής επιτροπής τού «Να η ευκαιρία», µιας από τις µεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες των 70s και 80s. Τότε δεν υπήρχε το Internet για να γκουγκλάρουµε και να ανακαλύψουµε, όσοι τουλάχιστον είχαµε την περιέργεια, ποια ήταν στην πραγµατικότητα η πάντα καλοµίλητη κυρία που έβαζε στους διαγωνιζοµένους τους µεγαλύτερους βαθµούς από τα άλλα µέλη της επιτροπής. Πήγαινα στο Γυµνάσιο όταν παρακολούθησα την πρώτη παράστασή µου στην Εθνική Λυρική Σκήνη. Ηταν η οπερέτα του Σούµπερτ «Το σπίτι των τριών κοριτσιών» µε την Καίτη Αποστολάκη, τη Μυρτώ Δούλη και τη Σάσα Ντάριο στον ρόλο της χορεύτριας Γκρίζι, σε µια από τις τελευταίες, αν όχι στην τελευταία, εµφάνισή της στη σκηνή. Θυµάµαι πως έλαµπε. Και πως το κοινό που τη γνώριζε τη χειροκρότησε µε θέρµη. Ακουσα και δύο κυρίες που κάθονταν δίπλα µου να αναπολούν τις εποχές των νιάτων τους, τότε που η επίσης νεότατη Ντάριο «δεν περπατούσε, πετούσε». Μπήκα στην περιέργεια, ρώτησα και έµαθα για την καριέρα της, γεγονός που την ανέβασε στην εκτίµησή µου. Εµαθα ακόµα περισσότερα αυτές τις ηµέρες διαβάζοντας τη βιογραφία της, ένα καλαίσθητο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγρα. Εχει τίτλο «Σάσα Ντάριο, 36 Μαθήµατα Χορού – Αναµνήσεις» και το υπογράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης. Η διήγηση κυλάει σαν νερό, τα στοιχεία που παρατίθενται είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, το ανεκδοτολογικό υλικό, οι διηγήσεις της ίδιας της Ντάριο κάνουν το ντοκουµέντο ακόµα πιο πολύτιµο. Κυρίως επειδή µιλώντας για τη δική της καριέρα, αυτή η πάντα συµπαθής, έξυπνη και χαριτωµένη γυναίκα αναβιώνει όλη την πρόσφατη καλλιτεχνική ιστορία της Ελλάδας. Εκείνο όµως που κυρίως µε συγκίνησε είναι η φινέτσα του λόγου της Ντάριο. Το ταξίδι στο παρελθόν µε ξεναγό τη βιογραφούµενη µοιάζει µε επίσκεψη σε ένα σαλόνι διακοσµηµένο µε το καλύτερο γούστο, σε ένα πάρτι όπου οι καλεσµένοι ξεχωρίζουν για τους καλούς τρόπους τους, σε έναν κόσµο ευγένειας και υψηλής αισθητικής. Οχι πως δεν υπήρχαν αγκάθια και σε εκείνον τον κόσµο. Οχι πως δεν ξεσπούσαν και εκεί ανταγωνισµοί και αντιπαλότητες. Οµως, αυτό που τελικά συνειδητοποιείς µέσα από τη διήγηση της Ντάριο είναι πως τότε πολλοί διέθεταν µια άλλη ποιότητα, την οποία δεν έχαναν ακόµα και στις κακές στιγµές τους, που µπορεί να έπεφταν για λίγο χαµηλά. Αλλάζουν οι εποχές και οι συµπεριφορές, θα µου πείτε. Πράγµατι αλλάζουν, απλώς αναρωτιέµαι πόσο πιο κάτω µπορεί να φτάσουν. Αλλη κουβέντα όµως αυτή, το σηµερινό σηµείωµα είναι αφιερωµένο στην κυρία Ντάριο. Ολοκληρώνοντας το βιβλίο της, σκεπτόµουν πως οι άνθρωποι µε αξία και µε ήθος, που αφιερώθηκαν στο έργο τους και που κέρδισαν φήµη, δόξα, αναγνώριση χωρίς να πουλήσουν τις ψυχές τους, στέκουν πάντα πάνω από κάθε ασχήµια και δείχνουν τον σωστό δρόµο στα ταλέντα που έρχονται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
