Πληροφορήθηκα από σχετικό ρεπορτάζ των «Νέων» της περασμένης εβδομάδας ότι ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο προσφιλής μας brόεδρος, το λιμνάζον κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ετοιμάζει διεθνή διάσκεψη στις αρχές Ιουνίου, η οποία θα είναι «εμπνευσμένη από την πρόσφατη παραμονή του στην Αμερική».

Προτού συνεχίσω, σύντομη παρέκβαση για μια απορία, την οποία πιστεύω ότι έχετε και εσείς: Μα γιατί διάσκεψη; Κάποτε, αυτό το λέγαμε ταξιδιωτικές εντυπώσεις και ήταν απλούστατο. Τις έγραφες, τις εξέδιδες και όποιος ήθελε αγόραζε το βιβλίο ή το περιοδικό για να διαβάσει πώς σου φάνηκε η Αμερική. Δεν έκανες κοτζάμ διάσκεψη με καλεσμένους από το εξωτερικό, όπως τώρα ο brόεδρος. Εν πάση περιπτώσει, ιδιαίτερη προσμονή για όσα πρόκειται να πει ο Αλέξης στην ομιλία του δεν υπάρχει. Ενα ρεπερτόριο έχει πάντα και δεν αλλάζει: παγκόσμια σοσιαλιστική διακυβέρνηση. Σαν τον Θανάση στο Μοναστηράκι και το φημισμένο του κεμπάπ. Γι’ αυτό φημίζεται, αυτό προσφέρει και τέλος.

Ονόματα δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη, διαβάζω στο ίδιο ρεπορτάζ. Αφήνεται να εννοηθεί όμως ότι ο σκοπός των διοργανωτών, το Ινστιτούτο Αλέξης Τσίπρας, είναι να υπάρξουν εκπλήξεις από την Αμερική. Θα φέρουν μήπως την ταλαντούχα (και πολύ εκνευριστική) Οκάζιο Κορτές, που θεωρείται μάλιστα ένα από τα πιθανολογούμενα πρόσωπα με δυνατότητες ακόμη και για την ηγεσία των Δημοκρατικών; Με 10% στις δημοσκοπήσεις, είναι δεύτερη ή τρίτη σε δημοτικότητα.

Αυτό θα ήταν επιτυχία, αλλά είναι απίθανο να συμβεί. Κατ’ αρχάς, επειδή ο brόεδρος δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει προσωπικά την Οκάζιο Κορτές. Κυρίως, όμως, επειδή είναι φανερό ότι αυτή την περίοδο, με τους Δημοκρατικούς ακόμα σε κατάσταση εγκεφαλικής διάσεισης από την ήττα, η προτεραιότητα για τη νεαρή πολιτικό από τη Νέα Υόρκη είναι να εδραιώσει την παρουσία της σε εθνικό επίπεδο. Για τον λόγο αυτόν, περιοδεύει στις δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Δύσκολα, συνεπώς, τη βλέπω να αφήνει τον γάμο για τα πουρνάρια – ακόμη κι αν αυτά έχουν κρατήσει στα κλαδιά τους κάτι από τον αέρα του Χάρβαρντ.

Ομως, για σταθείτε, τον Μπέρνι Σάντερς ο Αλέξης τον γνώρισε! Τον επισκέφτηκε στο γραφείο του και μίλησαν στα αγγλικά. (Αχ, τυχερέ Μπέρνι!..) Εβγαλε και δελτίο Τύπου ο Αλέξης, ήταν η κορωνίδα της τρίμηνης παραμονής του στη Μασαχουσέτη. Μήπως αυτός θα είναι ο θείος από την Αμερική, η έκπληξη; Θα σας απογοητεύσω όμως. Πολύ θα το ήθελα, αλλά είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν απίθανο, για διαφορετικούς λόγους.

Βλέπετε, ο Μπέρνι ταξιδεύει μόνο με ιδιωτικό τζετ, διαφορετικά πρώτη θέση – όχι μπίζνες, πρώτη. Την τρέχουσα περίοδο αυτό είναι ένα θέμα σχολιασμού στα αμερικανικά ΜΜΕ και ειδικά από τους συντηρητικούς, που τον ξεφωνίζουν ανελέητα. Δικαίως το κάνουν, γιατί ο μπαγάσας ο Μπέρνι ονομάζει την τουρνέ «Πολεμώντας την ολιγαρχία» (Fighting Oligarchy Tour) και κάνει τον πόλεμο με ιδιωτικό τζετ – νοικιάρικο, πλην ιδιωτικό. Δεν βλέπω το Ινστιτούτο πρόθυμο να πληρώσει ιδιωτική πτήση ή έστω πρώτη θέση. Εκτός αν ο άλλος «θείος», που έχει άκρες με την Αμερική, βοηθήσει και τώρα, όπως έχει κάνει συχνά στο παρελθόν.

Να προσφέρω εγώ μια ιδέα, λοιπόν, αφού τα μεγάλα ονόματα της αμερικανικής Αριστεράς δεν είναι εύκολο να μετακινηθούν. Λέγεται Ντέιβιντ Χογκ (Hogg), είναι δεκαεννέα ετών, αυθάδης και προκλητικός με σκοπιμότητα, το προσωνύμιό του είναι «Γκρέτα Τούνμπεργκ της Αμερικής» – τόσο εκνευριστικός είναι – και προσφάτως εξελέγη σε μία από τις θέσεις αντιπροέδρων της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών (το ανώτατο κομματικό όργανο, που διαχειρίζεται τα χρήματα που κατευθύνονται σε προεκλογικές εκστρατείες υποψηφίων).

Προσωπικά, τον βλέπω ως τον αμερικανό Τσίπρα, γιατί τον άκουσα σε συνέντευξή του να περιγράφει το ιδεώδες που τον οδηγεί στην πολιτική δράση και μου θύμισε την περίφημη συνέντευξη του Αλέξη στην Αννα Παναγιωταρέα, όταν ήταν απλός καταληψίας: «Θέλω», είπε, «οι νέοι να ζουν τη ζωή τους, όπως πρέπει να ζουν τη ζωή οι νέοι. Να τους απασχολεί πώς θα πηδηχτούν (how to get laid) και πώς θα περάσουν καλά. Οχι να τρέχουν όλη μέρα με δύο δουλειές». Αυτός είναι ο ιδεώδης προσκεκλημένος για το Ινστιτούτο που φέρει το όνομα του brοέδρου! Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Τα δάκρυα της Θεοδώρας Τζάκρη ήταν οπωσδήποτε το συναισθηματικό αποκορύφωμα του συνεδρίου του κόμματος Κασσελάκη (Κίνημα Δημοκρατίας, επισήμως), χάρη στο οποίο πολλοί από εμάς αντιληφθήκαμε ότι οι κασσελίστας, όπως τους μάθαμε, εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα συνεδριάζουν. Ομως, γιατί έκλαψε η κυρία Τζάκρη; (Εκτός βέβαια από την ανάμνηση του 1821…)

Η βαθύτερη αιτία, νομίζω, ήταν ότι είδε μπροστά της, πρώτη φορά τόσο καθαρά, το τέλος. Από το 2004 στη Βουλή, πρώτα με παντοδύναμο το ΠαΣοΚ, μετά με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να καταντήσει σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος των κασσελίστας που είχε μπροστά της εκείνη την ώρα… Πώς να μην την πιάσουν οι λυγμοί. Ηταν ο κεραυνός της αυτογνωσίας που τη χτύπησε.

Ακόμη και αν δεν το είχε ακούσει ποτέ, εκείνη τη στιγμή η κυρία Τζάκρη ένιωσε την αλήθεια εκείνη, που τη διατυπώνει με τον καλύτερο τρόπο ο βρετανός πολιτικός του περασμένου αιώνα Ινοχ Πάουελ: «Κάθε πολιτικός βίος τελειώνει με αποτυχία». Ηταν η τραγική στιγμή ενός κωμικού προσώπου…