Στους έλληνες πολιτικούς αρέσει πολύ η επίκληση του ευρωπαϊκού παραδείγματος. Οταν θέλουν να νομιμοποιήσουν κάτι, να δικαιολογήσουν κάτι, αρχίζουν τα «δείτε τι γίνεται στη Γερμανία, δείτε τι γίνεται στη Γαλλία» κ.λπ. Τι κάνουμε όμως όταν οι συγκρίσεις δεν μας ευνοούν ή ακόμη χειρότερα όταν δεν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα ώστε να συγκριθούμε μαζί του;

Αυτό που καταγράφεται στη χώρα μας δεν έχει καταγραφεί πουθενά αλλού, τουλάχιστον όχι σε κάποια ευρωπαϊκή, δημοκρατική, «κανονική» χώρα της Δύσης. Ας προσπαθήσουμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας αν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου 4 πρώην πρωθυπουργοί της, προερχόμενοι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, συναντώνται στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Στο σημείο να καταγγέλλουν την κυβέρνηση για επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς και τη δημοκρατία και για σταθερή υπονόμευσή τους.

Ο πρώτος που είχε χτυπήσει το καμπανάκι ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επιχειρήθηκε μεθοδικά να εμφανιστεί ως ένας γραφικός που ενεργεί ορμώμενος από το προσωπικό του εκδικητικό μένος για την οικογένεια Μητσοτάκη. Επιμελώς, τουλάχιστον για δύο χρόνια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ακολουθούσε την ίδια τακτική με τον επίσης πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Εκαναν πως δεν άκουγαν και πως δεν καταλάβαιναν. Μέχρι που πριν από τρεις εβδομάδες ο Καραμανλής μίλησε πια καθαρά για κρίση θεσμών, για τις υπόνοιες ότι η Δικαιοσύνη χειραγωγείται. Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, με τον Καραμανλή να μπαίνει και εκείνος στη μαύρη λίστα του Μαξίμου και να ενεργοποιείται η δολοφονία χαρακτήρα. Στη λίστα των «περίεργων» πρώην πρωθυπουργών μπήκε εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Είπε πως ο έλεγχος της ΑΑΔΕ στον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών «δεν είναι τυχαίο γεγονός». Μίλησε για εργαλειοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών, για εκφοβισμό της κοινωνίας των πολιτών και για επιλεκτική λειτουργία των θεσμών.

Ποιος θα περίμενε όμως ο Σαμαράς και ο Καραμανλής αλλά και ο Παπανδρέου να φτάσουν να «συναντηθούν» με τον Αλέξη Τσίπρα, τον τέταρτο και τελευταίο πρώην πρωθυπουργό (χρονικά), ο οποίος πριν από λίγες ημέρες κάλεσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απαντήσει κάποια στιγμή στο ερώτημα γιατί παρακολουθήθηκε η μισή κυβέρνηση, γιατί επέτρεψε το σκάνδαλο των υποκλοπών, γιατί επέτρεψε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Οταν τέσσερις πρώην πρωθυπουργοί ομονοούν ότι η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα θεσμικής ευστάθειας, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό να μην πρόκειται ούτε για σύμπτωση, ούτε βεβαίως και για συνωμοσία, ούτε για μια κοινή προσπάθεια να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Ισως να είναι η ώρα να δούμε καθαρά τι μας συμβαίνει. Η στιγμή κατά την οποία ο πολίτης βρίσκει απέναντί του τους μηχανισμούς του κράτους αλλά και τους θεσμούς της πολιτείας ως μέσο εκφοβισμού και εκδίκησης, είναι η στιγμή που πρέπει να καταλάβει ότι είναι αντιμέτωπος με τον ορισμό του καθεστώτος.