Τα όρια, κάποτε, ήταν διακριτά. Από δω η ασφάλεια μιας πεζής πραγματικότητας που, παρά τις αναταράξεις, θεμελίωνε μια κάποια «παγκόσμια τάξη». Από κει το ποπ κορν μιας αχαλίνωτης φαντασίας που δημιουργούσε ιστορίες για μαζική κατανάλωση.
Οταν η τέχνη δεν εμπνεόταν από τη ζωή, απλώς την ξεπερνούσε. Δημιούργησε, ας πούμε, τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ πριν από τον Μπαράκ Ομπάμα. Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο πριν ακόμη χάσει τις εκλογές η Χίλαρι Κλίντον, την πρώτη μαύρη γυναίκα πριν ηττηθεί η Κάμαλα Χάρις. Στο μεταξύ, όλο και κάποιος «πρόεδρος» θα πλάκωνε στο ξύλο μια ντουζίνα κακούς στο Οβάλ Γραφείο ή στο Air Force One – εάν δεν έσωζε τον πλανήτη από τους εξωγήινους.
Το στόρι επαναλήφθηκε τόσες φορές που στο τέλος η φαντασία κατάντησε πεζή. Και να που τώρα μια αχαλίνωτη πραγματικότητα ξεπερνά αυτήν ακριβώς τη φαντασία. Γιατί κανένας στο Χόλιγουντ δεν είχε σκαρφιστεί έναν πρόεδρο να πλακώνεται δημοσίως με έναν ολιγάρχη; Γιατί όλοι οι πρόεδροι ήταν καλοί ή κακοί αλλά κανένας από αυτούς κυνικός, εγωπαθής και προγλωσσικός σαν αυτόν που δημιούργησε η αχαλίνωτη πραγματικότητα; Γιατί ούτε ένας κακός από τους υπερπλούσιους που ήθελαν να κατακτήσουν τον πλανήτη από κάποιο καταφύγιο στη μέση του ωκεάνιου πουθενά, μέχρι να βρεθεί στον δρόμο του ο Τζέιμς Μποντ, δεν κατάπινε τόνους κεταμίνης, κόβοντας βόλτες στον Λευκό Οίκο; Και γιατί ούτε ένας σύμβουλος, από αυτούς που σκύβουν και ψιθυρίζουν στο αφτί του προέδρου, δεν πρότεινε να εξοντώσουν τον κακό, πανίσχυρο ολιγάρχη της ιστορίας ως «παράνομο μετανάστη»;
Δεν δημιούργησε η πεζή φαντασία έναν Τραμπ πριν από τον πραγματικό Ντόναλντ Τραμπ, κάποιον Μασκ πριν από τον αυθεντικό Ιλον Μασκ, έναν Μπάνον πριν από τον αληθινό Στιβ Μπάνον. Τους τοποθέτησε στη ζωή η αχαλίνωτη πραγματικότητα. Στον κόσμο συμβαίνουν πράγματα από «αυτά που δεν συμβαίνουν ούτε στο Χόλιγουντ». Συμβαίνει ο πρόεδρος της υπερδύναμης του κόσμου να μη βλέπει στον πλανήτη τίποτε περισσότερο από ένα κερδοφόρο real estate. Ενας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου να περιμένει την ολική καταστροφή της Γης και να σχεδιάζει – πραγματικά – τη μετοίκησή του στον Αρη. Και κάπου εκεί, στη ζώνη του λυκόφωτος, ένας ιδεολογικός μέντορας να καταστρώνει σχέδια πολιτικής ηγεμονίας.
Με τους όρους της πεζής φαντασίας και της μαζικής κατανάλωσης ποπ κορν, ο κόσμος γέμισε κακούς. Ούτε ένας ολιγάρχης – από τον Ζάκερμπεργκ έως τον Μπέζος – δεν στέκεται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Εκεί δηλαδή που ούτως ή άλλως δεν πάτησε ποτέ το πόδι της η «διεθνής των αυταρχικών».
Και οι καλοί; Ποτέ στο παρελθόν – το πραγματικό ή το φανταστικό – δεν έλειπε ένας τέτοιος. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στη σκηνή και στον ρόλο που του ανέθεσε η ιστορία ή το σενάριο. Αυτή η φιγούρα δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στον ορίζοντα. Ή, όταν εμφανίζεται, παρασύρεται από το χάος της αχαλίνωτης πραγματικότητας – αυτής που έφτασε να δημιουργήσει ακόμη και ένα «χαστούκι» στην πόρτα ενός αεροσκάφους, οπωσδήποτε καλύτερο για χάζι από τον καλό πρόεδρο Μακρόν.
Ποιος το περίμενε; Ετσι γίνεται όμως με τη ζωή που ξεπερνάει την τέχνη. Κανένας, από την άλλη, δεν περίμενε ότι οι καλοί Ουκρανοί θα έστηναν μια επιχείρηση με drones που θα διέλυε δεκάδες μαχητικά των Ρώσων χιλιάδες χιλιόμετρα από τα σύνορα. Οπωσδήποτε δεν το περίμεναν, αλλά και ούτε το είχαν φανταστεί ποτέ οι καλύτεροι σεναριογράφοι.
Κάπως έτσι πάντως μπορεί να ελπίζει κανείς ότι θα εμφανιστούν οι good guys για να σώσουν – πραγματικά – τον πλανήτη. Μπορεί ο καλός της ιστορίας να προκύψει ξαφνικά ή από τα αζήτητα. Οπως και να ‘χει, θα έχει φροντίσει γι’ αυτό η αχαλίνωτη πραγματικότητα.
