Γιώργος Ι Αλλαμανής

Η ιδέα είναι λειτουργική και λυτρωτική: ένα ημιορεινό χωριό, ο Κάτω Δρυς στην επαρχία Λάρνακας, μετατρέπεται σε

Μιλώντας για πρώτη φορά για το «μαύρο» που όλοι είδαμε στις οθόνες της δημόσιας τηλεόρασης το βράδυ της 11ης Ιουνίου 2013 ο κ. Σίμος Κεδίκογλου,

Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια η παράδοση, πλέον, του «Βήματος» να καταφεύγει τέτοιες μέρες στα φώτα ειδικών ξένων αναλυτών για να ορίσουν τους άξονες στους οποίους θα κινηθούν τα μεγάλα διεθνή ζητήματα κατά τη νέα χρονιά απέφερε περισσότερες επιφυλάξεις παρά βεβαιότητες. Κυριαρχούν καταθλιπτικά οι σύγχρονοι γόρδιοι δεσμοί. Η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη και τα […]

Αΐλάν Κουρντί, Συρία Το «πρόσωπο της χρονιάς» δεν το είδαμε ποτέ Το ξημέρωμα της 2ας Σεπτεμβρίου 2015 η ανθρωπότητα διαπίστωσε ότι η ανθρωπιά ξεβράστηκε στο Αιγαίο. Κυβερνώντες, πολλά ΜΜΕ και φιλήσυχοι πολίτες δεν άκουγαν τη βουή των κυμάτων της προσφυγιάς που ξεχυνόταν από τον Μάρτιο του 2011 στη διαλυμένη Συρία: 4,4 εκατομμύρια ψυχές εκτός συνόρων, […]

Είναι ζήτημα κατανόησης. «When i understand the world around me / happiness will find me» τραγουδάει

Από τον πέμπτο όροφο του κτιρίου του ΔΟΛ η κίνηση στη Μιχαλακοπούλου κυλάει νωχελικά, μεσημεριάτικα, αυγουστιάτικα. Οι οθόνες επιμένουν ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες για την αποικία του βαλκανικού Νότου. Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή από τη θερινή άδεια, οι φίλοι μετράνε φραγκοδίφραγκα, γερμανικά μάρκα μασκαρεμένα σε ευρώ. Κάλπες θα στηθούν, να μιλήσει ο κυρίαρχος χρεοκοπημένος. Στο σπίτι τα άπλυτα χόρεψαν κυκλικά στο πλυντήριο, ήδη μετεωρίζονται στο πίσω μπαλκόνι. Και τις νύχτες το φεγγάρι επιμένει να ασημώσει την τσιμεντοθάλασσα για να πουλήσει ελπίδες, σε μισάνοιχτη συσκευασία υποχρεωτικού μονόδρομου.

Το 2012 ο γερμανοαμερικανός συγγραφέας Μάικλ Σκοτ Μουρ μετέβη στη Σομαλία

Καμία δικαίωση για τους σφαγείς. Απόλυτη καταδίκη για το μακρύ χέρι των ένοπλων σκοταδιστών που αιματοκύλισαν το περιοδικό «Charlie Hebdo»

Τι μπορεί να περιμένει κανείς το 2015 στις πιο θερμές περιοχές του πλανήτη;

Πάμπλο Ιγκλέσιας Ο φορέας του νέου ευρωπαϊσμού Τα πρόσωπα της διεθνούς επικαιρότητας ενσαρκώνουν τις ελπίδες, τις ματαιώσεις και τη δυναμική αντιπαράθεση των κοινωνικών ομάδων και των φορέων της εξουσίας στη γεωπολιτική αρένα. Μερικά πρόσωπα δεν τα είδαμε ποτέ, όπως αυτά των τεσσάρων αγοριών που το περασμένο καλοκαίρι διαμελίστηκαν από ισραηλινή οβίδα ενώ έπαιζαν αμέριμνα μπάλα […]

Μισανοίγω το μάτι. 07.03, ξημερώματα Πέμπτης 7 Αυγούστου. Για πέμπτη συνεχή νύχτα

Από την πρώτη στιγμή κάτι πολύ βρώμικο μύριζε στην «αποκάλυψη» ότι οι τζιχαντιστές της Συρίας και του Ιράκ έβγαλαν «φετφά» προαναγγέλλοντας τον ακρωτηριασμό τεσσάρων εκατομμυρίων γυναικών δια της πανάρχαιας όσο και βάρβαρης (με τα νεότερα, ανθρωπιστικά γυαλιά μας) κλειτοριδεκτομής.

Με αφορμή το μακελειό αμάχων Παλαιστινίων από Ισραηλινούς στη Λωρίδα της Γάζας διαβάζω ξανά την άποψη, μερικές φορές διατυπωμένη κι από δημοσιογράφους (συνήθως γραφείου) ότι πρέπει να απαγορευτεί, ή έστω να αποφεύγεται συνειδητά, η δημοσίευση φωτογραφιών και βίντεο «φρίκης» από πολέμους. Δηλαδή να επιβληθεί λογοκρισία ή (πολύ χειρότερο) αυτολογοκρισία.

Φτηνά εντυπωσιοθηρική - αν όχι ευθέως υποκριτική -, είναι η «έκπληξη» που εξέφρασαν αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης του Ερεβάν ότι προσανατολίζεται προς τη Ρωσία, ότι προτιμά να ενταχθεί η Αρμενία στην (υπό κατασκευήν) «Ευρασιατική Οικονομική 'Ενωση», ότι αρνείται να συνάψει στενότερες οικονομικές σχέσεις με τις Βρυξέλλες.

Σε νέο ρεσιτάλ αναλγησίας προχώρησε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, «αποκαλύπτοντας» ότι ο 15χρονος Μπερκίν Ελβάν, είχε διάφορα μικροαντικείμενα στις τσέπες του, «ανάμεσά τους και εκρηκτικά», ισχυρισμός που δεν περιλαμβάνεται ούτε στις επίσημες αστυνομικές ανακοινώσεις.

Τέτοιες μέρες και ώρες, πριν από ακριβώς 26 χρόνια, τη φοβερή νύχτα πριν ξημερώσει η 17η Μαρτίου 1988, ο Νικόλας ‘Ασιμος απαγχονίστηκε μ’ ένα σεντόνι δεμένο σε σωλήνα υδραυλικών στο μαγαζόσπιτό του, στο 55 της οδού Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. ‘Ηταν η τελευταία του παράσταση. Αυτή με την οποία έπεισε όσους τον θεωρούσαν καραγκιόζη όσο ζούσε […]

«[…] Λίγες βδομάδες ακόμα, κι ο Αύγουστος θα τελειώσει / λίγες προσπάθειες ακόμα, κι η 'Αβυσσος θ' ανοίξει»...

Στο τέλος της εκρηκτικής σκηνής με την οποία κλείνει το θαυμάσιο μυθιστόρημα «Ουζερί Τσιτσάνης» (2001) του Γιώργου Σκαμπαρδώνη