Κοσμάς Βίδος

Είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών: η τηλεοπτική… υπερδιέγερση στον τομέα της μυθοπλασίας συνεχίζεται, με τα στούντιο να τροφοδοτούν καταιγιστικά την αγορά με νέο υλικό.

Εχετε παίξει ποτέ το «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρµο» με τους καλούς, τους μαφιόζους και τον ρουφιάνο; Υπήρξε μια εποχή που εντρύφησα και σε αυτό το παιχνίδι. Μεγάλωσα εξάλλου παίζοντας παιχνίδια της παρέας.

Στη βιβλιοθήκη των γονιών μου υπήρχε, όταν ήμουν μικρός, ένα βιβλίο που με είχε μαγέψει: Είχε στο εξώφυλλο τη ζωγραφιά μιας σχεδίας που πάλευε με τα κύματα.

«Να μην παραμελώ την ευπρέπεια, ή την καθαριότητα, για να μην εκπέσω στη ρυπαρότητα», Τζόναθαν Σουίφτ

«Δεν φαντάζεσαι τι µπορεί να πάθει ο άνθρωπος μέσα σε ένα λεπτό» μου είπε δείχνοντάς μου τον νάρθηκα στο χέρι του και τον νάρθηκα στο πόδι του.

Μου αρέσουν τα μέρη που περπατιούνται.

Καθόμαστε σε ένα μικρό εστιατόριο, κοντά στο Παλιό Κανάλι, το Aουντεχραχτ.

Ακούω το νέο τραγούδι του Χρήστου Δάντη που έχει προκαλέσει αντιδράσεις:

«Εδώ είναι ναός της γνώσης και εγώ ο αρχιερέας του.

Ο µπαµπάς οδηγεί το δίτροχο.

«Το ζεστό ψωµί είναι πιο εύπεπτο από το κρύο, έχει μεγαλύτερη θρεπτική αξία, αλλά προκαλεί αέρια. Το κρύο ψωμί είναι πιο χορταστικό, αλλά προκαλεί δυσκοιλιότητα.

Ηυγρασία είναι τόσο πηχτή που νομίζεις πως κόβεται με το μαχαίρι. Τα δέντρα στάζουν. Το μονοπάτι που οδηγεί από την κορυφή του καταπράσινου Victoria Peak προς το κέντρο της πόλης έχει μεταμορφωθεί σε έναν ολισθηρό διάδρομο. Τρώω μια μεγαλοπρεπή τούμπα.

«Οήλιος ανατέλλει από τα παράλια βουνά της Μασσαλίας και τα βαθυγάλανα νερά τον δέχονται με μια ηδονική φρικίαση.

Το περίµενε πώς και πώς το ταξιδάκι στο νησί.

Στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Κάτι η όλο και πιο άνοστη σύγχρονη ποπ, κάτι οι πολιτικές σκοπιμότητες που (και με την είσοδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο παιχνίδι) καπέλωσαν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, κάτι η φυσιολογική φθορά, η γήρανση ενός θεσμού που μετράει 62 χρόνια ζωής…

Οταν είχαν ξεκινήσει τη λειτουργία τους οι εταιρείες πάρκινγκ στα πέριξ του αεροδρομίου, με είχε εντυπωσιάσει η συμπεριφορά του προσωπικού: χαμογελαστοί και ευγενικοί, με το «σεις» και με το «σας», σχεδόν δεν σε άφηναν να πατήσεις στο χώμα, σε πήγαιναν και σε έφερναν στα χέρια.

Διαβάζοντας, εδώ και χρόνια, εκατοντάδες δημοσιεύματα (άρθρα, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, αφιερώματα) με θέμα «Γιατί αγαπώ τη γειτονιά μου»

Παρακολουθώ ένα δανέζικο σίριαλ που λέγεται «Ρίτα», με θέμα την προσωπική ζωή αλλά και το εκπαιδευτικό έργο μιας αντισυμβατικής δασκάλας και (ανύπανδρης) μητέρας τριών παιδιών σε μια πόλη κοντά στην Κοπεγχάγη.

Εσύ φταις.

Η τηλεοπτική βιομηχανία της μυθοπλασίας παράγει πλέον σίριαλ με ρυθμούς καταιγιστικούς. Οι επιτυχημένες σειρές συνεχίζονται... για πάντα, με τον έναν κύκλο να διαδέχεται τον άλλον