Γνώμες

Οι Πανελλαδικές μάς έμαθαν να μετράμε. Το επόμενο στοίχημα είναι να εξελισσόμαστε.

Αυτό που χάθηκε με την εξαφάνιση του video club δεν ήταν απλώς η φυσική πράξη της ενοικίασης – η ανταλλαγή ενός μικρού αντιτίμου για μια ταινία που μπορεί να σε απογείωνε ή να σε καταρράκωνε – αλλά μια ολόκληρη συνθήκη ζωής, ένα τελετουργικό της επιθυμίας.

Το πλαστό απευθύνεται στο θυμικό, έχει απλή δομή και συνοχή – σε αντίθεση με την πολύπλοκη πραγματικότητα – και δεν περιέχει την αμφιβολία

Αντιμετωπίζουμε γύρω μας την υποχώρηση του ανθρώπινου, την περιφρόνηση των δικαιωμάτων

Τα τραύματα παρέμειναν θαμμένα ή ανεπίγνωστα, ειδικά για όσους βρέθηκαν στην πλευρά των ηττημένων

Ο Θεός γελάει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια. Και όταν σε αυτά εμπλέκεται και κοτζάμ Πάπας, μάλλον ο Θεός ξεκαρδίζεται...

Η όποια αγάπη είναι κι αυτή σαν την κατάρα: πάντα επιστρέφει στον αφέντη της. Και να μη θες ν' αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι αγαπάει, αυτό συμβαίνει

Είναι ώρα για αποφάσεις που αφορούν ένα άλλο, διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας. Του κόμματος. Των προβεβλημένων στελεχών του, δελφίνων και μη. Και, φυσικά, του προέδρου του.

Η κυβέρνηση παραμένει κυρίαρχη και δύσκολα θα την κλονίσει το «φιλοΖωικό» κίνημα

Οταν το διάβασμα γίνεται παρανομία και αντικαθεστωτική πράξη, τότε δεν φταίει ο παράνομος – ας δούμε τι δεν πάει καλά με το καθεστώς.

Η μνήμη, η αποστήθιση, η συνθετική σκέψη, η αναλυτική ικανότητα, δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις καθημερινές μας εργασίες και υποχρεώσεις αλλά με τον τρόπο που βλέπουμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Τα παιδιά πλέον έχουν δει τα πάντα χωρίς να έχουν ζήσει τίποτα

Πριν από λίγες ημέρες, στις 29 Απριλίου, η προσέγγιση της ιθαγένειας ως επένδυσης κλονίστηκε ριζικά εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Στην τρέχουσα δεκαετία, η υψηλότερη ταχύτητα με την οποία κινούνται οι τιμές των ακινήτων σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών αντανακλά με ακρίβεια το πρόβλημα της χειροτέρευσης των συνθηκών απόκτησης προσιτής κατοικίας στη χώρα μας.

Ποιος φοβάται αυτήν την πτήση ή την (μη) επιστροφή…

Τι να κουβεντιάσουμε μετά για τη βία στα Πανεπιστήμια ή για τη βία των ανηλίκων, όταν ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί θεμιτό μέσο τη βία για την επίλυση των διαφορών μας.

Η εικόνα που παρουσίασε πέρσι η Ελλάδα τόσο στο εσωτερικό της όσο και προς το εξωτερικό, ήταν εικόνα ντροπής.

Αυτό που στο διεθνές πλαίσιο μεταφράζεται σε ένα κοσμοπολιτικό σκηνικό όπου οι πράκτορες παρακολουθούν τις κυβερνήσεις πίνοντας ντράι μαρτίνι, στο τοπικό πλαίσιο είναι συνυφασμένο με τα ξερονήσια.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα σχολεία για τα «κακά» παιδιά, ο στιγματισμός και η τιμωρία πάνω στην οργή και την θλίψη, πάνω στην εξάρτηση από τους ηλεκτρονικούς νέους κόσμους, μπορεί να φέρει μόνο αρνητικά αποτελέσματα

Βρισκόμαστε μπροστά στην τέλεια καταιγίδα, όπου η ταχεία νομοθέτηση του νέου οικοδομικού κανονισμού μπορεί μόνο να σημάνει την αρχή της λύσης